Amour [2012]

Αγαπάς σωστά. Αγαπάς λάθος. Δεναγαπάςαπλάσυνηθίζεις.

Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την Κόλαση.
Και αφοδεύει στις ψυχές μας.

Κάποια στιγμή πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να φτιάξουν τους ανθρώπους γύρω τους.

Δεν γίνεται να βάλεις κόλλα και να αρχίσεις να στριμώχνεις βίαια τα κομμάτια του εαυτού του αγαπημένου σου για να ταιριάξουν μεταξύ τους. Η αγάπη σου δεν θα τον κάνει να σταματήσει να μισεί τη καριόλα μάνα του. Η αφοσίωση και η προσοχή σου δεν θα αλλάξει την παιδική του ηλικία. Ο έρωτάς σου δεν θα σταματήσει τα ξενύχτια, την αϋπνία, τις καταχρήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί. Δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις. Ένωσε τις πληγές σου με τις δικές του. Γέμισε το σώμα σου με αποδοχή κι έπειτα αγκάλιασέ τον.

Η αγάπη και ο έρωτας δεν διορθώνουν τίποτα.

Μοιράζεσαι. Δημιουργείς. Μην έχεις όμως την απαίτηση ούτε απ' τον εαυτό σου, ούτε απ' τον άλλον να σμιλέψει τη ραγισμένη σου ψυχή, γιατί δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
Είστε μαζί με κάποιον για να είστε μαζί. Όχι για να εναποθέσεις τον εαυατό σου επάνω του "να παρ' το και φτιάξ' το". Μην περιμένεις απ' τον άλλον τίποτα. Σταμάτα να ζητάς βοήθεια από ανήμπορα χέρια. Αν θες μια σχέση για να κρεμαστείς απ' τον άλλον, πάρε ένα σχοινί, κάνε μια θηλιά και εναπόθεσε το κεφάλι σου μέσα.

Αυτή η διαστροφή "αγαπηθείτε να γίνει ο κόσμος σας ζαχαρένιος" είναι ένα τρυπάκι που μας έβαλε μέσα η βλαμμένη ηθική της κοινωνίας και μας πρήζει τον μπούτζο το κάθε μαλακισμένο 15χρονο που ονειρεύεται notebook και twilight.

Φορτώσανε την έννοια της αγάπης σε ένα διάχυτο κλίμα ψυχαναγκασμού και ταπείνωσης.

Και άμα είναι έτσι η αγάπη απλά δεν την θέλω. Είναι μια ιντελεκτουέλ λέξη για τη συνήθεια. Για να κάνεις κάτι αρνητικό να φαντάζει θετικό. Όπως ο "αυθορμητισμός" για την "απερισκεψία".

Ποιος χρειάζεται πραγματικά αγάπη γαμώτο? Περιστασιακά άτομα θέλουμε για να βγαίνουμε στα μπαρ και τις καφετέριες και να γελάμε. Και όποιος γυρίσει και μου πει το αντίθετο, ας σκεφτεί ποια ήταν η τελευταία φορά που φέρθηκε με αγνή καλοσύνη σε κάποιον.

Εντέλει απ' το να ζήσω κάτι ψεύτικο, μια χαρά είναι και η νικοτίνη και η καφεΐνη και όλα τα ίνη.
Κάποιοι ενδιαφέρονται τόσο άρρωστα πολύ να ερωτευτούν, που ξεχάσανε να γαμάνε.
Έχει κι αυτό τη γλύκα του.     

'Cause I made my mind up and you're going to be mine

Καμιά φορά περνάς τη φάση που θες ολόκληρο χαρέμι γιατί πως-να-το-κάνουμε-ο-καθένας-έχει-κάτι-το-ιδιαίτερο.

Και αυτοί οι άνθρωποι έκαναν ένα κόσμο να γεννηθεί για να είναι ξαπλωμένος κάτω απ' τα πόδια μου. Ν' αναστενάζουν βλέποντάς με να βηματίζω ξυπόλυτη. Είναι δικοί μου. ΔικοίμουΔικοίμουΔικοίμου. Ημερεύουν το κρεβάτι μου όταν παραπονιέται και θυμώνουν όταν τρίζει εν αγνοία τους.

  

Ο ένας με ξέρει. Κι εγώ τον ξέρω. Γαμάει ο ένας τα μυαλά του άλλου κλέβοντας τα xanax της μάνας του.

Ο άλλος με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με εμπνέει να αγαπάω τη ζωή.

Και ο τρίτος ειναι ο τέλειος. Έτσι θα τον λέμε.Το πιο άκακο πλάσμα στον πλανήτη. Ανοίγω τα κελιά της παράνοιας του νου του και χώνω μέσα δαίμονες.

Το ξέρω ότι τα έκανα σκατά και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζω να τα κάνω και δεν το μετανιώνω κιόλας. Υπήρξα άπιστη και στους τρεις αλλά,γαμώτο, δεν μπορώ να διαλέξω.

Και ήδη η υπομονή του ενός έχει αρχίζει να φθίνει -και μεταξύ μας- πολύ κράτησε.

Με πιέζει να αποφασίσω, αλλά δεν μπορώ να με πιέζουν, εκεί είναι που τα χάνω τελείως.

Θα σου δώσω χρόνο, είπε.

Πόσο χρόνο, ρώτησα.

Όχι όσο χρειάζεσαι, απάντησε, γιατί θα πάρει πολύ.

Κι έχει δίκιο. Σ αυτήν τη μοναδική περίπτωση, πρέπει να μου πάρουν το δικαίωμα της επιλογής, να μου κάτσουν χαστούκι και να με παρατήσουν, γιατί αλλιώς, δεν.

Θα μείνω μόνη και θα κλειστώ στο σπίτι συντροφιά με τη γάτα μου, μέχρι να βγω στον έξω κόσμο και να μπλεχτώ ξανά σε καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω. 

  

Αφήνω το υπερεκτιμημένο θέμα "σχέση" στην άκρη. Τότε ίσως δω επιτέλους τον κόσμο σουρεαλιστικά, ντυμένο σε χρώματα του LSD όπως ο Donovan. Έτσι κι αλλιώς, όλα θέμα οπτικής γωνίας δεν είναι? Κι όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο η κάμερα είναι στραμμένη προς τα εκεί, απλά κανείς δεν το λέει.

       

Αλλά να πάρω πρώτα μιαν ανάσα μάναμ, λαχάνιασα.

Ω, κρασί

Μετά την καταιγίδα λένε βγαίνει ο ήλιος και είναι αλήθεια -εάν το δούμε μόνο από καιρικής απόψεως.
Σήμερα είχε καθαρό ουρανό, ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν, γιατί εγώ τον έχασα.
Είναι οι συνέπειες όταν ξεφεύγω απ' το πρόγραμμά μου και καταλήγω να ξυπνάω τα μαύρα απογεύματα και αντί για καθαρό ουρανό να αντικρίζω, όχι μαυρίλα, αυτό το ακαθόριστο, σκοτεινό κενό που βλέπεις όταν κλείνεις για πολύ ώρα τα μάτια σου, λόγω νύστας.

Διανύω την περίοδο που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια ο κυνικός μου εαυτός και ξεδιπλώνομαι στο χάος και μια ντουζίνα ανούσιες κουβέντες τα βραδια. Να κάθομαι και να παρατηρώ την παρέα μου να πίνουν μπύρες και να εξιστορούν μαζί μ' εμένα ατέλειωτες χαζομάρες.
Και να αναρωτιέμαι γιατί καρκινώνω τον εγκέφαλό μου με μεγάλες δόσεις πραγματικότητας, αντί να χωθώ μέσα στο καινούριο μου βιβλίο και να σηκωθώ μετά από κάνα μήνα.
Να δω τον καθαρό ουρανό, σμιλεμένο με λέξεις και εικόνες του βιβλίου που αποτυπώθηκαν στο υποσυνείδητό μου.  

Δεν μπορώ να γράψω σοϊκά ούτε καν γι αυτό.
Ίσως να φταίει το γαμωμπλόγκ. Χρειάζεται μια εντατική, εμφανισιακή, αλλαγή. Πέρα απ' τα κλαψορομαντικά ποστ γεμάτα ανασφάλεια που αγγίζουν ορισμένες σάπιες ψυχούλες και ξεκλέβω ένα κομπλιμέντο, δεν είναι ένα γαμημένο loveblog. Είναι μια απαισιοδοξία, μια μισανθωρπία και μια σιχασιά. Είναι ένας εμετός μωρού. Ο τίτλος λέει "Πτώματα και διαμελισμένες Πεταλούδες" και είναι μωβ με βικτοριανό μπακγράουντ. Απλά δεν κολλάει.
Απ' την άλλη ίσως να φταίω απλά εγώ. Δεν είμαι συγγραφέας. Έχω φθηνό λεξιλόγιο, μικρή φαντασία, λίγα βιώματα και ας μην αναφέρουμε καν την συνοχή στα κείμενά μου. Αλλά έτσι μ' αρέσει. Φθηνή γλώσσα, ίχνος συνοχής, μηδενική σκέψη. Δεν θέλω να συλλογίζομαι , γράφω για να βγάλω σκέψεις που μου σαπίζουν την ψυχή, όχι για να γεμίσω καινούριες. Δε θέλω να γίνω συγγραφέας.

Ίσως απλά δεν είναι για μένα.

Ή ίσως εγώ να μην είμαι γι αυτό.

Όπως και να 'χει, θα γυρίσω στη γλυκόπικρη καθημερινότητά μου, μέχρι να έρθει το τέλος της αιωνιότητας μαζί με τον θάνατό μου και ως τότε θα καταπίνω πλασίμπο, όπως όλοι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε εκ φύσεως.

Nude

Γιατί δεν φταίνε οι άνθρωποι.
Φταίει η συμπεριφορά, η προσωπικότητα, το χρώμα.
Ίσως όμως το χρώμα να φταίει παραπάνω.
Ντύνομαι ηλιαχτίδα σήμερα.
Φως. Ζωή. Ελπίδα.
Άσπρο, κίτρινο και πορτοκαλί.
Και φτάνω στο κόκκινο -στον εγωισμό.
Γιατί ο εγωισμός αντικατοπτρίζει το είναι μου.
Γιατί γενικότερα οι άνθρωποι ντύνονται χρώματα.
Ξεθωριασμένα χρώματα.
Είναι υποκειμενικά.
Όσο  αντικατοπτρίζει το κόκκινο ντροπή, τόσο αντικατοπτρίζει και πάθος.
Και η παλέτα της ζωής μου είναι άδεια.
Γιατί νιώθω κενή.
Γιατί νιώθω μοναξιά.
Εδώ.
Και γεμίζω αποχρώσεις.
Για να είμαι αποδεκτή.
Γιατί έχω την ανάγκη να νιώθω μέλος μιας παρέας που στ' αλήθεια δεν με χρειάζεται.
Και ανακατεύω χρώματα, φτιάχνω αποχρώσεις και συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε κομμάτια.
Δεν βλέπουν αυτό που είμαι.
Γιατί φοράω μια μάσκα που δεν τους επιτρέπει να δουν παραπέρα.
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, μάτια μου.
Μπερδεμένοι.
Γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουν χρώματα -βλέπουν αποχρώσεις.
Κι αν μπορέσω ποτέ να ζωγραφίσω...
Αν μπορέσω ποτέ να ζωγραφίσω...
Δεν θα παραπονεθείς ξανά για το πόσο κλειστή υπήρξα.

Peek-a-boo

Ήμουν λίγη. Γεμάτη ελαττώματα -ω θεέ τόσα ελαττώματα.
Αδύναμη.
Ευαίσθητη.
Άσχημη.

Το κάθε μου βήμα ήταν λάθος για σένα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Προσπάθησα να γίνω.
Διέλυσα τον εαυτό μου, έγδαρα τη σάρκα μου, παραμόρφωσα εμένα την ίδια.
Κι έγινα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Τα είχες μπροστά σου.
Σε μένα.
Και απλά δεν άντεχες ούτε να μ' αντικρίζεις.
Γιατί ήσουν τόσο αλαζόνας και τόσο ναρκισσιστής.
Γιατί επιθυμούσες κάποιον που να σου θυμίζει εσένα, αλλά δεν ήταν αυτό που χρειαζόσουν, δεν ήταν αυτό που άντεχες.
Ήταν αυτό που μισούσες. 
Και περνάω τόσο καιρό να γίνω παραπάνω εγώ και λιγότερο εσύ.

Και αν ανέπνεες ακόμα...
Αν ανέπνεες ακόμα το ξέρω ότι θα το μετάνιωνες.
Όσες φορές με αποδοκίμασες.
Όσες φορές με κοίταξες σαν να ήμουν ένα τίποτα. 
Όσες φορές μου πέταξες ότι δεν ήμουν αρκετή.
Όσες φορές το παγωμένο σου χέρι ένιωσε σκληρά το μάγουλό μου.
Όσες φορές η πόρτα του δωματίου σου έκλεινε μπροστά μου.
Όσες φορές μου έχωσες με σκληρότητα κι απάθεια στον παιδικό μου νου ότι δεν ήμουν άξια.

Είμαι περήφανος που είσαι κόρη μου, ψελλίζεις.

Και μετά ξυπνάω.

Μένω μόνη με το ευάλωτο εγώ μου.

Κι εσύ συνεχίζεις να είσαι νεκρός.

Και μια νύχτα σαν κι αυτές σκέφτομαι οτι όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ ν' αλλάξω.
Σκεπτόμενη τα υπέρ και τα κατά μιας ανήθικης πράξης.
Κι αιμάτινες -κόκκινες- ραβδώσεις, πάνω σε βελούδινο λαιμό, να  τρέχουν οι σκέψεις μου.
Και γιατί η αμαρτία?
Γιατί η προδοσία, να είναι κάτι γλυκό?
Γιατί να ελκύει κάποιον κάτι τέτοιο?
Και εύχομαι να μου επιτρέψεις να ξαναδώ πάλι το καχεκτικό σου πια σώμα, μέσα στις σκιές της νύχτας, ακόμη μια φορά.
Να περπατούσαμε τη νύχτα μαζί.
Γι ακόμη μια φορά.
Ω, μα ξέρεις ότι λίγα πράγματα δεν μπορώ ν' αντέξω σ' αυτή τη ζωή.
Μου είπες φοβάσαι τη μοναξιά.

Φοβάμαι.

Κι εγώ.

Μαμά, πεινάω. Μαμά, φοβάμαι. Μαμά-γερνάω-μαμά.

• Ή αλλιώς "Εξομολογήσεις μιας γερασμένης έφηβης"
• Ή αλλιώς "Τα χρονικά μιας γκαντέμικης ζωής"
• Ή αλλιώς "Ο-έρωτας-δεν-με-πάει-και-τα-συναισθήματα-είναι-αμοιβαία"

Και έπειτα από δύο εβδομάδες ξεπαγιάσματος, μιας και το φθινόπωρο έκανε ιδιαίτερα γρήγορα αισθητή την παρουσία του, αφού κατάφερα να μείνω υγιέστατη, γύρισε ο Τζίζους και με εφτυσε στη μάπα λέγοντας κάτι σε φάση "Ετσι είσαι συ?" και ο καιρός άλλαξε απότομα κέφια, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να πάθει αμόκ σε φάση "Ο ΜΑ ΓΚΑΝΤ, ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ" και να είμαι ένα τριήμερο με ζαλάδα, πυρετό, μυγκζούλες και βήχα.

//Ανάσα

Και περίοδο.

//Αναστεναγμός

Αυτό έγινε βέβαια αφού πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των γενεθλίων μου κλαίγοντας και ψάχνοντας για τη γάτα μου η οποία εντέλει ευρέθη κλειδαμπαρωμένη στην αποθήκη του γείτονα, αφού κλειδώθηκα έξω απ' το σπίτι και αφού έκανα τη χάρη να ανοίξω το μαγαζί μιας περίεργης, που αργότερα έμαθα ότι ήταν -μετα συγχωρήσεως- κωλόμπαρο, γιατί ήταν λέει προληπτική σε κάτι τέτοια.

Αλλά αυτά είναι ολίγων περιττά, οπότε γυρνάω πίσω στο θέμα γενεθλίων, μιας και έφυγα κι επίσημα απ' τη φάση τιν. Ναι μπήκα στο τουέντι ανάθεματηνώρα. Το θέμα είναι ότι δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η σκέψη ότι μεγαλώνω. Αυτή τη φορά το νιώθω πραγματικά. Το βλέπω. Στη συμπεριφορά, στις υποχρεώσεις, στις πράξεις, στις σχέσεις. Έχω βάλει πολλά πράγματα σε τάξη και τα έχω πάρει στα σοβαρά, παρά το γεγονός ότι ακόμα η βαριά αίσθηση της ευθύνης με κάνει να θέλω να ρίξω το κορμί μου κάτω απ' τον λόφο Ξενία.

Και, μεταξύ μας τώρα, πήγα και στην εφορία. Ας το παραδεχτούμε. Δεν γίνεται να πας στην εφορία και να μην χάσεις το παραμικρό ίχνος παιδικότητας που σου είχε απομείνει. Μπαίνεις για πρώτη φορά στα γραφεία της εφορίας και βγαίνεις Ενήλικας. Είναι σαν το σεξ ένα πράγμα. Σου παίρνουν την παρθενιά. Μεταφορικά μεν. Ή και κυριολεκτικά. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, είναι μια εμπειρία που θέλω να ξεχάσω.

Τελος πάντων, η μόνη ένδειξη ανευθυνότητας που έχω δείξει ως τώρα είναι πριν καμιά βδομάδα που, σε μια στιγμή σούρας και αδυναμίας, υιοθέτησα ένα σαλιγκάρι που βρήκα στο μπαλκόνι μου. Αυτό το θυμήθηκα σήμερα όταν πήγα να βάλω πλυντήριο. Ναι, εκεί βρήκα το σαλιγκάρι. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο παιδί.

//Διάλειμμα για τσιγάρο

Είχα και κάτι υποψίες ως τώρα ότι ο ξεβράκωτος, φτερωτός δαίμονας με τα βέλη με μισεί, αλλά τώρα είμαι σίγουρη μιας και άμα το καλοσκεφτείς θα μπορούσε άνετα να στέκεται μπροστά μου κρατώντας ένα πλακάτ σε φάση: 

.Ι.  <----ΚΑΤΣΕ ΠΑΝΩ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Γιατίγιατίγιατί δεν μπορώ να τα βρω με έναν φυσιολογικό άνθρωπο?

Ο ένας θα είναι κοκάκιας.

Ο άλλος θα είναι μες τα ψυχολογικά.

Ο παράλλος θα έχει σχέση.

Ο παρα-παραλλος θα είναι 7575 χιλιόμετρα μακριά.

Αλλά αυτή τη φορά είναι τόσο τέλεια, γαμώτο.

Είναι τόσο ωραία.

Είναι τόσο υπέροχα.

Και είμαι συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα ότι γίνει ένα μπαμ και θα καταστραφούν όλα.

Ότι εγώ θα δειλιάσω και θα κάνω πίσω.

Ότι οι καυγάδες μας θα γίνουν σοβαροί.

Ότι θα μαθευτούν πράγματα.

Ότι θα κουραστεί με την κατάσταση με πρώην μου και θα επέμβει.

Δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά.

Εγώ θέλω να χαζεύω τα βράδια το λιμάνι και τα πλοία να πηγαινοέρχονται, μέχρι να έρθει.

Ματαιώνομαι.

Ίσως καταλήξω γριά, με εφτά γάτες και ένα άλμπουμ με τους άντρες τις ζωής μου, που μέσα θα προσπαθώ να δικαιολογήσω την ανθρωποφοβία μου, την εν μέρη μισανθρωπία μου και τον φόβο της δέσμευσης.

Ή εντέλει θα γίνω ένας θηλυκός Morrissey.

My name is Bobby Peru. Like the country.

So, I slid my hand between her legs, again

And she closed her thighs

Πέλαγος της μοναξιάς μου, έγινες νησί

Πόσο άγνωστοι μοιάζουμε όταν είμαστε σε παρέα.
Πόσο συχνά ακουμπάς καταλάθος το πόδι σου πάνω στο δικό μου.
Πόσο συχνά ανταλλάζουμε καταλάθος βλέμματα.
Πόσο συχνά αγγίζεις καταλάθος τα δάχτυλά μου παίρνοντας τον αναπτήρα απ' τα παγωμένα χέρια μου.


Κι όταν είμαστε μόνοι... όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ίδιοι.
Μοιραζόμαστε τις ίδιες ανασφάλειες, φόβους, σκέψεις, αναμνήσεις.
Στα κρυφά, στα σκοτεινά.
Λες δεν σ' αφήνει, παρόλο που ξέρει για εμάς.
Λες δεν την αφήνεις, γιατί δεν μ' εμπιστεύεσαι.
Είσαι επιπόλαιη, θα βαρεθείς, θα μ' αφήσεις, λες.
Και μένω να σ' αγγίζω.
Κάθε μικρή ακρογιαλιά του σώματός σου.
Σιγά-σιγά.
Ευλαβικά.
Να προσπαθώ να κρατήσω το άρωμά σου, να το θυμάμαι, γιατί δεν ξέρω πότε ξανά θα βρεθώ τόσο κοντά σου.
Και να σου δίνω υποσχέσεις.
Και εσύ να μη με πιστεύεις.
Γιατί οι υποσχέσεις μου ευωδιάζουν οινόπνευμα και καπνό.
Και με τα ακροδάχτυλά σου φιλάς τα χείλη μου.
Μόνο έτσι.
Γιατί αλλιώς απαγορεύεται.
Γιατί αλλιώς είναι αμαρτία.
Γιατί αλλιώς είναι απιστία.


Και να μου λες σε θελω.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και η μέθη να λύνει τα δίχτυα της γλώσσας.
Αβάσταχτος καημός, να μου λες.
Ανείπωτος πόνος, λες, να βλέπω άλλους να σε πλησιάζουν και να μην μπορώ να διαμαρτυρηθώ.
Να πω 'είναι δική μου, μόνο δική μου'
Και να σου λέω σταμάτα.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και το ξημέρωμα να γίνεται βάλσαμο.
Φεύγω, να σου λέω.


Και μετά δε μιλάς.

How can you compare the fresh,juicy, kissable lips of a woman with those of a man?

Και μια απ' αυτές τις μέρες ήτανε που έχασα τα μυαλά μου.
Κι αποτρελάθηκα.
Τόσες μέρες, είχα βρει το νόημα της ζωής.
Ούτε πολλές έγνοιες ούτε τίποτα.
Και εψές ξεπετάχτηκε μια φωτογραφία της και την είδα.
Μου γάνιασε την ψυχή.
Αχχ, πλανεύτρες όλες.
Ύπουλα πλάσματα.
Τόσες μέρες στην μοναξιά μου.
Τι όμορφα που περνούσα.
Κι έγινε αυτό.
Και βγήκα με παρέα μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα.
Τσααακ, μου σκίρτησε ξανά την καρδούλα με το τόξο του, αυτός ο αδαής, ο φτερωτός, ο δαίμονας.
Και με έπνιξε το παράπονο.
Κι άντε πάλι να βασανίζομαι.
Να την βγάλω απ' το μυαλουδάκι μου πρέπει.
Και τα φιλιά δεν βοηθούνε, το κάνουνε χειρότερο.
Άμα φύγει ο έρωτας, εκεί, εκεί έρχεται η καλοπέραση.
Αχχ τι ωραία ήτανε στην αρχή.
Που μετά από ξενύχτια αγαπιόμασταν στις δέκα το πρωί, με τον ήλιο πάνω απ' τα ζαλισμένα κεφάλια μας.
Και μετά ο πούστης ο δαίμονας τα χάλασε όλα.
Μη με συμμερίζεστε όμως, δε χρειάζεται.
Η έγνοια του έρωτα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος, φαντάζει μικρή.
Αλλά δεν είναι.

Μόρα

Έχασες την ισορροπία σου και φοβήθηκες, το ξέρω.
Φύγε λοιπόν.
Πάρε ξανά το μετρό και επέστρεψε σπίτι σου.
Βάλε συρματοπλέγματα, απαγορευτικά, ύψωσε τοίχους.
Ζήσε σε ένα αύριο τσακισμένο απ' το πρέπει.
Τι άχρηστη λέξη.
Ήθελα να 'ξερα ποιος την πρωτοσκέφτηκε.
Να του κάτσω ένα χαστούκι και να του πω ότι πέρασε από τούτον εδώ τον κόσμο και δεν έζησε τίποτα.
Πρέπει για ποιόν?
Για τον κόσμο? Για τη μάνα σου ? Για τη φήμη και το παρουσιαστικό σου?
Πάντως όχι για σένα.
Εμένα μ' αρέσει το τώρα.
Δεν έχω τους στόχους που θα έχω αύριο, δεν επιδιώκω τίποτα που θα επιδιώξω αύριο και δεν περιμένω κανένα πρέπει να με υποτάξει.
Εμένα μ' αρέσει το τώρα.
Το τώρα, εδώ, μαζί σου.
Να λυγίζω, να πέφτω, να σέρνομαι στα πατώματα από έρωτα, μη μου βάζεις τον εαυτό σε καλούπια, δεν μπορώ, τι θέλεις, γιατί πας να με αλλάξεις, σαλεύει το μυαλό μου, έλα μην το σκέφτεσαι, κάτσε στο κρεβάτι μαζί μου και γέμισέ μου το ποτήρι, κάνε κι ένα τσιγάρο να χαθούμε λιγάκι η πραγματικότητα με πνίγει κι εσύ με βουλιάζεις ολοένα και παραπάνω μέσα της.
Τίποτα. Μηδέν.
Γύρνα στην αποστειρωμένη ζωή σου, κλείσε την πόρτα του κλουβιού σου με δύναμη, να κάνει κρότο, μήπως και ξυπνήσεις.

Ties

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία, αφήνοντας τις μεσημεριανές αχτίδες ηλίου να εισέλθουν στο οπτικό μου πεδίο
Δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ.
Ο μεσημεριανός ύπνος με κουράζει παραπάνω θαρρείς.
Μα ήμουν κουρασμένη, στο πόδι όλο το πρωί.
Λίγο κοντοστάθηκα να πιω έναν καφέ στο πάρκο συντροφιά με το καινούριο μου βιβλίο.
Πόσες εμμονές μου δημιουργήθηκαν πάλι?
Τι σκοτωμούς, τι έρωτες -ω θεέ- οι έρωτες, τι ηδονικά όμορφα γραμμένο που είναι.
Εγώ, που χλεύαζα την ιδέα του έρωτα στην ολότητά της, έμελλε να συνειδητοποιήσω πόσο κλασσική υποκρίτρια υπήρξα.
Σαν να αρχιζει να συννεφιάζει.
Εαν δεν σηκωθώ τώρα θα χασω όσο ήλιο απέμεινε μέχρι το απόγευμα.
Το σκέφτομαι και ματαιώνομαι.
Άσε που θέλω να περάσω και λίγο χρόνο ξύπνια μέσα στο σπίτι, μιας και το βραδυ έχω κανονίσει να βγω -η βραδινή μελαγχολία δεν αντέχεται σε συνδυασμό με την μοναξιά, βλέπετε.
Φυσάει.
Σα να κρυώνω.
Που είσαι?

Όταν κάτι σε χαλάει το καταστρέφεις, αυτό ξέρω

Και παραδόξως, με πολύ προσπάθεια, όντως δουλεύει. Γιατί κακά τα ψέμματα. Όσο δύσκολο είναι να παραμένεις δυστυχισμένος τόσο, και ακόμη δυσκολότερο, είναι να είσαι χαρούμενος.

Καταρχάς λοιπόν άφησα στην άκρη τραυματικές αναμνήσεις -που ήταν και το πιο δύσκολο εντέλει.
Απομακρύνθηκα από άτομα που με έκαναν να νιώθω ανασφαλής και άβολα όπως επίσης εγκατέλειψα την προσπάθεια να επενδύω πολλά σε σχέσεις.
Σταμάτησα να σκέφτομαι μανιωδώς το μέλλον, με αποτέλεσμα να διώξω το αρρωστημένο άγχος που συνηθίζω να κουβαλάω και δεν με άφηνε να αντεπεξέλθω σε πολλές απ' τις υποχρεώσεις μου.
Πήρα απόφαση ότι οι ζωές μας δεν βασίζονται σε κάποιο άρρωστο σενάριο που έγραψε ένας ψυχάκιας θεός, αλλά σε ένα άρρωστο σενάριο που γράψαμε εμείς, μόνοι, ολομόναχοι -ίσως με την παρηγοριά ότι το κάναμε υποσυνείδητα. 
Άρχισα να διαχειρίζομαι σωστα (!) τα χρήματά μου και -παρά την ενόχληση που μου προκαλεί- έφτιαξα ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα που (όσο μπορώ) το τηρώ, και για να είμαι ειλικρινής, με βοήθησε.
Έχω καταφέρει να ηρεμώ τον εαυτό μου, έχω ελαττώσει τις εκρήξεις θυμού και η κυκλοθυμία μου σταμάτησε να είναι τόσο έντονη, έχω κόψει την υπερβολική κατανάλωση αλκοολ και -το καλύτερο- τα φαστ φουντ.

Όταν αντιλαμβάνεσαι πραγματικά ότι το κυρίως πρόβλημα δεν είναι γύρω σου αλλά μέσα στο κεφάλι σου, όλα φαντάζουν πιο εύκολα. Και αυτό το είπε ένας φαινομενικά αντιπαθέστατος κι εριστικός νεαρός που κατέληξε εντέλει να γίνει ο καλοκαιρινός μου έρωτας για τρία βράδια στη Χαλκίδα, που δεν θα αντάλλαζα για τίποτε στον κόσμο. Σε δύο μέρες γνωρίστηκα με ένα ατομο όσο δεν έχω γνωριστεί με άτομα που ξέρω χρόνια. Το μόνο που με ξενερώνει είναι ότι το πρώτο μας φιλί το δώσαμε ενώ έπαιζε ντεθροκ. Ωστόσο οι επόμενες βραδιές μας είχανε ένα ωραιότατο μπλουζ και τζαζ σάουντρακ που έκανε το καρδουλίνι μου να πεταρίζει. Έπρεπε να τον πάρω μαζί μου. Νιώθω τόσο άνετα μ' αυτόν που μπορώ άφοβα να του καταστρέψω τον εγκέφαλο με οτιδηποτε περνάει απ' το μυαλό μου. Υπομονή. Το καλοκαίρι αδημονεί να επιστρέψει.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι περνάω πολύ χρόνο μόνη μου και ίσως να μην μου βγει σε καλό. Ειδικά όταν αναπολώ στιγμές άφθονης κι ακατέργαστης τρέλας στην Κομοτηνή -Χ.Ε.Π.Α σε σένα αναφέρομαι- μιας και εδώ είναι λίγο άτονα και μελαγχολικά προς το παρόν.
Ελπίζω η καλή μου διάθεση να κρατήσει όσο περισσότερο μου επιτρέπουν οι συνθήκες.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάτι να καταστρέψεις.
Και πάντα κάτι να λείπει.

Für Cassy

I often have this dream

In prehistoric times

I can hear you screaming

I chase the bear

And you're not afraid anymore

When I wake up

There's no bear

But you're still afraid

And I'm not a bear hunter

I don't dare to move, I don't live, whatever I do is a disaster

I would love to set out to chase the bear away

And for you, to not be afraid anymore

Τhere’s no sin I haven’t committed and I’m ready to do it all again

Κάποιοι άνθρωποι μαζεύουν γραμματόσημα ή καρτ ποστάλ απ' τα μέρη που επισκέπτονται.
Εγώ συλλέγω αναπτύρες από εραστές.
Μ' αρέσουν οι αναπτύρες. Όταν τελειώνει ο ένας δεν κάνεις τον κόπο να τον ξαναγεμίσεις.
Παίρνεις άλλον.
Κάθε φορά.
Κάποια στιγμή αυτό το φθηνό φετίχ πρέπει να σταματήσει. Ή και όχι. Αυτό που πρέπει να σταματήσει είμαι εγώ, που συνεχίζω να περιπαίζω τον δικό σου αναπτύρα νευρικά στην παλάμη μου.
Όλες οι στιγμές μας συγκεντρώθηκαν στο σήμερα και η βραδιά μου απέκτησε οργασμική σημασία.
Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Στο 'χα ξαναπεί, θα θυσίαζα κάθε ίχνος έρωτα απ' το κρεβάτι μου, μόνο να πίναμε μαζί ένα τσιγάρο.

Τίτλοι Τέλους

Ονειρεύτηκα παράδεισους εκστατικούς με δίδυμα φεγγάρια και λαμπερούς ήλιους.
Αχτίδες ηλίου να αγγίζουν τα παγωμένα άκρα ενός μουδιασμένου σώματος.
Ονειρεύτηκα κάθε είδους κόλαση, αφόρητα βασανιστική κι ένα σκοτάδι, χειρότερο απ' αυτό της ψυχής σου.
Φωτιές που υψώνονται θριαμβευτικά μπροστά σου και σε καταπίνουν με μιας, εκπνέοντας μια ασίγαστα ακαταμάχητη δίψα για χάος και καταστροφή.
Ονειρεύτηκα εσένα-

Τι μαλακίες. Άδικος κόπος. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Γαμώτο, δεν μπορώ να γράψω, γαμώτο. Κλάψα και μαλακίες συνέχεια.

Η έμπνευση χάθηκε στο τελευταίο αντίο -το δικό μου.
Ίσως να έφυγε κι ο εαυτός μου μαζί σου. 
Οι στιγμές.
Μα πώς εξαυλώνονται τόσο εύκολα οι στιγμές.
Μην το παίρνεις πάνω σου.
Δεν είναι που μου λείπεις.
Είναι που αρχίζω να ξεχνάω.
Τον τρόπο που μιλάς.
Που εκφράζεσαι.
Που κινήσαι.
Που κάνεις έρωτα.

Μαλακίες. Οχι, σοβαρά, μαλακίες. Θέλω να γίνω συγγραφέας. Οι συγγραφείς είναι σάπιες, λευκές σελίδες. Σάπιες, λευκές σελίδες συναισθημάτων που ποτέ δεν βίωσαν και ποτέ δεν πρόκειται να βιώσουν. Δεν μου λείπει κανείς. Δεν αισθάνομαι, δεν νιώθω, τίποτα. Όλα στο μυαλό μου είναι. Δημιουργήματα. Στη φαντασία μου -στη δική σου φαντασία- προσπαθώντας να γράψω κάτι 'πιασάρικο' για ν' αγγίξω την εφήμερη ψυχή σου. Ολα ψέματα. Βαρέθηκα να γράφω ψέματα και αμπελοφιλοσοφιμένες, και καλά ψαγμένες, ρητορικές μαλακίες της πούτσας. Οι συγγραφείς είναι ψεύτες. Οι συγγραφείς είναι διψασμένοι ψεύτες. Απομιζούν το κάθε βίωμα, την κάθε ανάμνηση, είτε δική τους είτε κάποιου άλλου, μόνο και μόνο για να μπορούν να το βάλουν σε μια σειρά και να γεμίσουν μια κενή σελίδα. Βαδίζουν μηχανικά στις γραμματοσειρές ζώντας κάτι υπερβολικά κάλπικο. Γράφουν και καίγονται. Καίγονται, καίγονται, καίγονται.

Γιατί η φαντασία δεν ικανοποιεί την πραγματικότητα.

 

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρεύτηκα τίποτε.
Κανέναν παράδεισο και καμία κόλαση.
Δεν ονειρεύτηκα τίποτα.
Έβλεπα εσένα να ονειρεύεσαι.
Επειδή δεν ονειρευόσουνα εμένα.
Κι εγώ απλά είμαι εδώ για να τα καταγράψω.
Έναν ωκεανό ντυμένο με λέξεις.
Με κύματα να βαράνε με μανία βράχια, μ' όρκους κι υποσχέσεις.
Κι άρρωστες σκέψεις, σκεπασμένες ζεστά, ύπουλα, κάτω απ' τη ζεστή αμμουδιά.
Οι τίτλοι τέλους των ονείρων σου, που ίσως και να αντικατοπτρίζουνε εμένα και το άρρωστο εγώ μου που στέκεται πάντοτε εμπόδιο.

I'll follow the path of the ”no longer here”

Ε, τα κάνεις αυτά? 
Δεν τα κάνεις.

Ένα τίποτα που προσπαθεί να γίνει κάτι στην πορία με νύχια και με δόντια.
Αλλά ίσως και ο έρωτας κατα βάθος να κουβαλάει μια δόση αλήθειας.
Αλλά στο τέλος βαριέσαι και δυστυχείς.
Και η συνηδειτοποίηση της ανίας δεν σε κάνει τόσο δυστυχισμένο όσο η επιμονή σου να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι ροζ, κόκκινα, με πλουμιστές καρδούλες.
Το μόνο που θα δουλέψει είναι η απόσταση και το μη-πρήξιμο-αρχιδιών.
Και η έλλειψη υποσχέσεων.

Γιατί μετά θα γυρίσει ο άλλος να σε πει μαλάκα και δεν θα μπορείς ν' απαντήσεις.

Γιατί κάποιοι έχουν το ταλέντο να μετατρέπουν το κενό σου σε γκρεμό και να σε σπρώχνουν μέσα

Έξι φορές τη μέρα. Έξι.

Μία το πρωί.

Μία το μεσημέρι.

Μία το απόγευμα.

Τρεις το βράδυ, για να με πάρει ο ύπνος.

~

Νεύρα, κυκλοθυμία, εμμονές και όσα μπορεί να κάνει κάποιος με παρέα σε ένα πεταμένο παρκάκι το απόβραδο.

~

Μη στριγγλίζεις ότι σου έθιξα τον ανδρισμό.
Δεν έχεις ανδρισμό.
Εσύ τον εναπόθεσες μέσα μου,
Κι εγώ σε μίσησα.

Καν'το όπως το Sims

Μετάνιωσα που ήρθα.
Νιώθω εξουθενωμένη, χωρίς να κάνω ουσιαστικά τίποτα.
Δεν ξέρω.
Και η ευαισθησία μου έχει σπάσει σε κομμάτια και μου βγαίνει παντού. Το καλοκαίρι με κάνει αγαπούλη και ενοχλούμαι. Μαλακώνω και νιώθω άβολα.

Στο σιμς τουλάχιστον παραμένω πολύ μπρούταλ και σκληρή και τερμινέιτορ.
Κάνω παιδιά με τον έναν και με τον άλλον για να δω πώς σκατά θα βγουν και τα σκοτώνω γιατί δε χωράμε στο κουτςκουτς γαμάτο διαμέρισμά μου και δεν θέλω να μετακομίσω.
Είδα και τις προάλλες τον σιχαμένο έκφυλο δεκατριάχρονο απ' την εφηβική μου ηλικία που άμα ήξερε πόσες φορές τον έχω σκοτώσει στο σιμς, θα μου έκανε περιοριστικά μέτρα.
Γαμώτο. Έχει χαλάσει το πισί και δεν μπορώ να παίξω.
Δεν πειράζει ωστόσο. Μια βόλτα έξω να βγω, θα είναι λες και έχω μπει η ίδια στο παιχνίδι.

Η Κομοτηνή είναι στάμιση, βαρετή, ίδια κι απαράλαχτη.
Και οι πολίτες της είναι χαρακτήρες σιμς. Προγραμματισμένοι για το τι θα πουν και τι θα κάνουν.
Μικρές, άθλιες καρικατούρες πραγματικού ανθρώπου φτιαγμένοι για να λένε τα ίδια και τα ίδια, παίρνοντας τις ίδιες κρύες και απρόσωπες εκφράσεις.
Δεν μπορείς να τους επηρεάσεις, δεν μπορούν να σε επηρεάσουν.
Δεν υπάρχει παιχνίδι, ούτε καν ενδιαφέρον.
Νομίζω με μολύνουν.
Σα να με έχει φάει κι εμένα η καθημερινότητα και το πρόγραμμα τελευταία.

Μου λείπουν οι μέρες που πήγαινα σε μπαρ να πάρω ποτό και έπαιρνα τον μπάρμαν.
Τώρα δεν παίρνω τίποτα. Ούτε τον πούλο, που λέμε.
Τώρα παίρνω το βιβλίο μου, τον καφέ μου, το μαγιό, τα γυαλιά ηλίου, τον σκύλο και βγαίνω στο μπαλκόνι.

Το απεχθάνομαι το γαμημένο το καλοκαίρι. 
Αργοπεθαίνω το καλοκαίρι.
Και πριν προλάβω να ξεψυχήσω, έρχεται το βάλσαμο ο Σεπτέμβρης.

Γιατί η διαφορά, είναι ότι δεν μπορώ να σκοτώσω μια και καλή τον εαυτό μου και να τον φτιάξω απ' τη αρχή.

...because you don’t destroy the person that you love

Δεν με ενδιαφέρει που της λες ψέματα. Δεν με ενδιαφέρει που έγραψες τόσα χρόνια στ' αρχιδια σου και έκανες το δικό σου. Αλλά εγώ τι σου έφταιξα ρε γελοίε? Εγώ, εγώ, εγώ που σε ανέχτηκα τόσα χρόνια και σε αγαπούσα, τι σου έφταιξα? Σε αγάπησα ρε. Σε λάτρεψα και σε πόνεσα. Κάθε φορά φορά που άραζες τη σιχαμένη αρίδα σου στον καναπέ αγνοώντας τις προσπάθειες που έκανα για σένα, για το λιγο ενδιαφέρον σου, τις θυμάσαι? Πως να τις θυμάσαι? Με πρόσεξες ποτέ αληθινά? Μόνο να με κρίνεις και να με υποβιβάζεις ήσουν άξιος. Και να σκορπάς τα πράσινα, πολύτιμα χαρτονομίσματά σου στα πόδια μου, λες και αυτό ήταν αρκετό για μένα -ωστόσο όντως ήταν αρκετό για εσένα.
Σε λύτρωσε έτσι? 
Έβγαλαν εις πέρας όλες τις ευθύνες σου, έτσι δεν είναι? 
Με πέθανες ρε πούστη μου, με σκότωσες. 
Με έσπρωξες, με πεταξες κάτω, με πάτησες, με κλότσησες και μ' έφτυσες. 
Και τώρα περιμενεις να σταθώ στα πόδια μου. Περιμένεις να σταθώ στα πόδια μου και να πάρω το μέρος σου, καταδικάζοντας το πρώτο άτομο που με αγάπησε και το πρώτο άτομο που κατέστρεψες.
Δεν θα σταθώ στα πόδια μου και το ξέρεις. Εδώ κάτω θα μείνω. Είναι βολικά. Έχει σεξ, χρήμα, αλκοολ, τσιγάρα και ναρκωτικά.
Θα γίνω ένα δεύτερο εγώ σου.
Ένας. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Έλεγε, θυμάμαι, ένας, ότι όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς να καταστρέφονται συνηδειτοποιούν τη θνησιμότητά τους. Αλλά όταν ένας γονιός βλέπει το παιδί του να καταστρέφεται, βλέπει τον χαμό της αθανασίας του.
Κι εσύ, ανίδεε άνθρωπε, αθανασία δεν θα βρεις σε καμία σου ζωή.

Τάιζε τον λύκο όσο θες, πάλι στο δάσος θα κοιτάζει

Έπειτα από 2 βδομάδες εξεταστική, οι τελευταίες μέρες ήταν τόσο δραστήριες και τόσο γεμάτες που ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη. Είχα παρέα και είχα λεφτά. Άρχοντας.
Και να σου λοιπόν η σημερινή μέρα, μες τη μούχλα και την απραξία που με κάνει να κλαίω από οδύνη και βαρεμάρα με αυτούς τους μούχλες που έχω μπλέξει.
Τουλάχιστον συμμάζεψα το σπίτι. Και αποφάσισα να κόψω το πολύ κάπνισμα και αλκοόλ κοιτάζοντας νωχελικά την άδεια μου τσέπη, τα υπολείμματα πευκοβελόνων στον καπνό μου και το άδειο, μπουκάλι κρασί μπροστά μου μισογεμάτο, φυσικό, μεταλλικό νερό απ' τα Ζαγοροχώρια παραδίπλα.

Θα μπορούσα βέβαια να δανειστώ απ' τον άλλον, που είδα χτες στη συναυλία, αλλά, ναι, δεν. Νομίζω ακόμα μου κρατάει κακία. Τι μου έφταιξε κι αυτός ο κακομοίρης, λες και δεν βαρέθηκα να τον γεμίζω ελπίδες και έπειτα να τον βλέπω να απογοητεύεται. Για δεύτερη φορά. Δεν ξέρω, αυτή η αιώνια υποταγή του, με κουράζει.
Απέφευγα διακριτικά να τον κοιτάξω, χτες, κάθε φορά που αντιλαμβανόμουν το βλέμμα του επάνω μου.
Κοίταζα αλλού. Παντού γκόμενοι. Ημιγκόμενοι, βασικά. Μπλουζάκια σε σχήμα V και ξυρισμένα στήθη και πόδια. Κάπου είδα και ξυρισμένα χέρια. Και αρώματα. Πολλά αρώματα.

Εσύ, δε φοράς μπλούζες V όμως. Εσύ, δεν ξυρίζεις τις μασχάλες σου και δε φοράς αρώματα. Ιδρώτας απ' την κούραση, αίμα απ' τους καυγάδες, οινόπνευμα απ' το αλκοόλ και σπέρμα απ' το σεξ.  Και αν φορούσες, θα σου έλεγα μην το κάνεις. Πως θα σε αναγνώριζα, εσένα, τόσο αληθινό, μέσα σε ένα πλήθος από ψεύτικες μυρωδιές?
Δεν ξέρω γιατί πάλι μιλάω για σένα. Αυτό που κολλάει η σκέψη σου σε όλους μου τους συνειρμούς με τρελαίνει. Μου φέρνει έξαψη και μια καούρα στο στομάχι και πιέζω τον εαυτό μου να νιώσω το βάρος της πραγματικότητας κάτω απ' τα πόδια μου, πριν αρχίσω να πετάω στα σύννεφα.
Είναι που θέλω να πω τόσα. Να μιλήσω, να περιαυτολογήσω, καταρρακτωδώς για εσένα. Να πω ιστορίες για μπύρες που κλέψαμε οι δυο μας και δεν τις μοιράσαμε ποτέ. Να κουνήσω τα χείλη μου και να περιγράψω τις πιο άρρωστες καταστάσεις μας στολισμένες με σχήματα λόγου και κοινοτυπίες όμορφα ταξινομιμένες, για να κάνουν το άρρωστο να φαίνεται απλά ηδονικό. Να μιλάω για σένα και για ένα πρόωρο "εμάς", που δεν βόλεψε ποτέ κανέναν μας.
Σε απέρριψα κι όμως σε ξαναζητάω πίσω. Είναι εκείνες οι στιγμές, που με πνίγει η μοναξιά μου, και παίρνω πίσω όλες εκείνες τις νύχτες που σ' έδιωξα στο μισοσκόταδο μιας καινούριας μέρας, και μετανιώνω τα φιλιά που σου έκλεψα, βολεύοντάς σε, σε μια παγωμένη αγκαλιά κενών συναισθημάτων. Σε καταχράστηκα αλλά σε θέλω πίσω.
Πάλι στο μηδέν γυρνάω και δε κάνει.
Δεν μπορώ να σε βλέπω να καταστρέφεσαι ξημερωμένος πάλι σε σκαλιά νοσοκομείου. 
Κι αν είχα ταλέντο, θα έγραφα όλα όσα νιώθω για σένα, για να ξεσκίσω την ψυχή μου και να τα βγάλω από εκεί μεσα.
Δεν σ' αγάπησα ποτέ, αλλά σε νοιάζομαι. Και να ξέρεις ότι όντως σε ερωτεύτηκα, απλά ήταν η στιγμή και πέρασε.

Σε λίγες μέρες θα φύγω και θέλω να έρθω να σε βρω, να σε αποχαιρετήσω.
Ίσως φύγω και αύριο, οπότε θα έρθω να σε βρω τώρα.
Βάζω παπούτσια και έρχομαι.
Πρώτα όμως, θα κάνω ένα μπάνιο.
Μου έχουνε μείνει και λίγα λεφτά, ίσως πάρω και μία μπύρα στον δρόμο.
Ξέρεις, σα να νιώθω λίγο κουρασμένη.
Μάλλον θα κάτσω σπίτι.

In Your Head

http://www.youtube.com/watch?v=bOeVUF_s_FQ&feature=youtu.be

Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ

"Φέρσου σαν πουτάνα. Κάνε την γαμημένη τη πουστιά, αφού το θέλεις."

Και ναι, θα την έκανα την πουστιά, αλλά δεν μ' αρέσει να με διατάζουν.

Κι άμα ήμουν σκύλος, θα σε κατουρούσα για να σου δείξω ότι εσύ ανήκεις σε μένα και όχι εγώ σε σένα.

Να μη μου κάνεις υποδείξεις.
Εγώ θα βρω τον δρόμο μου.

Αλλά, γαμώτο, απ' την άλλη, είναι τόσο δύσκολο. 
Να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, εννοώ. 
Να αναλάβεις την ευθύνη να πετύχεις πράγματα στη ζωή σου, να νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου και το πιο δυσκολο απ' όλα, να εισαι απλά χαρούμενος.
Δεν μπορώ. Είμαι ευθυνόφοβη.
Γαμώτο, ούτε έναν λογαριασμό δεν μπορώ να πληρώσω στην ώρα του, πως θα πάρω την ευθύνη του εαυτού μου στα χέρια μου?
Απ' την άλλη πάλι, δεν θα βρεθεί κανένας άλλος να την πάρει από μένα και να την βγάλει εις πέρας. Ναι, κρίμα, το ξέρω.
Τι στον μπούτζο ρε πούστη μου μόνο εγώ νιώθω ολότελα χαμένη? Κι αν όχι, που είναι οι άλλοι? Που είστε οι άλλοι? Οέο? Θέλω παρέα.
Θέλω παρέα για να μιζεριάσω και να αποδεχτώ μαζί με άλλους της φάρας μου, ότι καλύτεροι άνθρωποι, δεν θα γίνουμε ποτέ, κι ας χτυπάμε τα κωλιά μας κάτω.
Γιατί όταν καταβάλεις τόσο υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αποδεχτείς επιτέλους τον εαυτό σου και τη φυση σου, έτσι όπως ακριβώς είναι, δεν έχεις ούτε την όρεξη ούτε το κουράγιο να καλυτερέψεις. 

Και η ευτυχία? Που εξαφανίζεται αυτή?

"Δεν θα τη βρεις ποτέ, ξέρεις. Την έχει απομυζήσει η πραγματικότητα"

02:09:00

Διάβαζε. Έχεις εξεταστική να γράψεις. 

Μα δε θέλω. Μα πρέπει. 

Γράψε καλά στην εξεταστική. Έχεις Πανεπιστήμιο να τελειώσεις.

Μα δε θέλω. Μα πρέπει.

Δούλεψε. Έχεις λεφτά να βγάλεις.

Μα δε θέλω. Μα πρέπει.

Κουράσου. Έχεις 8ωρα να δουλεύεις.

Μα δε θέλω. Μα πρέπει.

~

Δεν ξέρω.

Να πάνε να γαμηθούν.

Βγάλε το δημοτικό, βγάλε  το γυμνάσιο, βγάλε το λύκειο, βγάλε το Πανεπιστήμιο, βρες δουλειά, βρες άντρα, κανε παιδιά, πάρε σύνταξη.

Και τώρα μπορείς να ζήσεις.

Τώρα, μπορείς να κάνεις ό, τι θες. 

Τώρα που είσαι στα 60, έχεις σπίτι, έχεις λεφτά.

Το μόνο που δεν έχεις είναι ευθύνες.

Α, και χρόνος.

Και όρεξη.

Και δύναμη.

Μήπως στα 60 δεν έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου τελικά?

Όχι, δεν την έχεις.

Μα ούτε και πριν την είχες.

Δεν ξέρω, έχω ενα βιβλίο του Κέρουακ μπροστά μου.

Εκείνος δεν ακολούθησε το πλάνο.

Γιατί υπάρχει πλάνο?

Δεν ξέρω.

Να πάνε να γαμηθούν.

~

Μα δεν θέλω να ζω ένα πλάνο. 

Μα πρέπει.

Μα δεν θέλω να ζω ένα πρόγραμμα.

Μα πρέπει.

~

Δεν. Θέλω.