Μετάνιωσα που ήρθα.
Νιώθω εξουθενωμένη, χωρίς να κάνω ουσιαστικά τίποτα.
Δεν ξέρω.
Και η ευαισθησία μου έχει σπάσει σε κομμάτια και μου βγαίνει παντού. Το καλοκαίρι με κάνει αγαπούλη και ενοχλούμαι. Μαλακώνω και νιώθω άβολα.
Στο σιμς τουλάχιστον παραμένω πολύ μπρούταλ και σκληρή και τερμινέιτορ.
Κάνω παιδιά με τον έναν και με τον άλλον για να δω πώς σκατά θα βγουν και τα σκοτώνω γιατί δε χωράμε στο κουτςκουτς γαμάτο διαμέρισμά μου και δεν θέλω να μετακομίσω.
Είδα και τις προάλλες τον σιχαμένο έκφυλο δεκατριάχρονο απ' την εφηβική μου ηλικία που άμα ήξερε πόσες φορές τον έχω σκοτώσει στο σιμς, θα μου έκανε περιοριστικά μέτρα.
Γαμώτο. Έχει χαλάσει το πισί και δεν μπορώ να παίξω.
Δεν πειράζει ωστόσο. Μια βόλτα έξω να βγω, θα είναι λες και έχω μπει η ίδια στο παιχνίδι.
Η Κομοτηνή είναι στάμιση, βαρετή, ίδια κι απαράλαχτη.
Και οι πολίτες της είναι χαρακτήρες σιμς. Προγραμματισμένοι για το τι θα πουν και τι θα κάνουν.
Μικρές,
άθλιες καρικατούρες πραγματικού ανθρώπου φτιαγμένοι για να λένε τα ίδια
και τα ίδια, παίρνοντας τις ίδιες κρύες και απρόσωπες εκφράσεις.
Δεν μπορείς να τους επηρεάσεις, δεν μπορούν να σε επηρεάσουν.
Δεν υπάρχει παιχνίδι, ούτε καν ενδιαφέρον.
Νομίζω με μολύνουν.
Σα να με έχει φάει κι εμένα η καθημερινότητα και το πρόγραμμα τελευταία.
Μου λείπουν οι μέρες που πήγαινα σε μπαρ να πάρω ποτό και έπαιρνα τον μπάρμαν.
Τώρα δεν παίρνω τίποτα. Ούτε τον πούλο, που λέμε.
Τώρα παίρνω το βιβλίο μου, τον καφέ μου, το μαγιό, τα γυαλιά ηλίου, τον σκύλο και βγαίνω στο μπαλκόνι.
Το απεχθάνομαι το γαμημένο το καλοκαίρι.
Αργοπεθαίνω το καλοκαίρι.
Και πριν προλάβω να ξεψυχήσω, έρχεται το βάλσαμο ο Σεπτέμβρης.
Γιατί η διαφορά, είναι ότι δεν μπορώ να σκοτώσω μια και καλή τον εαυτό μου και να τον φτιάξω απ' τη αρχή.
No comments:
Post a Comment