Δεν με ενδιαφέρει που της λες ψέματα. Δεν με ενδιαφέρει που έγραψες τόσα χρόνια στ' αρχιδια σου και έκανες το δικό σου. Αλλά εγώ τι σου έφταιξα ρε γελοίε? Εγώ, εγώ, εγώ που σε ανέχτηκα τόσα χρόνια και σε αγαπούσα, τι σου έφταιξα? Σε αγάπησα ρε. Σε λάτρεψα και σε πόνεσα. Κάθε φορά φορά που άραζες τη σιχαμένη αρίδα σου στον καναπέ αγνοώντας τις προσπάθειες που έκανα για σένα, για το λιγο ενδιαφέρον σου, τις θυμάσαι? Πως να τις θυμάσαι? Με πρόσεξες ποτέ αληθινά? Μόνο να με κρίνεις και να με υποβιβάζεις ήσουν άξιος. Και να σκορπάς τα πράσινα, πολύτιμα χαρτονομίσματά σου στα πόδια μου, λες και αυτό ήταν αρκετό για μένα -ωστόσο όντως ήταν αρκετό για εσένα.
Σε λύτρωσε έτσι?
Έβγαλαν εις πέρας όλες τις ευθύνες σου, έτσι δεν είναι?
Με πέθανες ρε πούστη μου, με σκότωσες.
Με έσπρωξες, με πεταξες κάτω, με πάτησες, με κλότσησες και μ' έφτυσες.
Και τώρα περιμενεις να σταθώ στα πόδια μου. Περιμένεις να σταθώ στα πόδια μου και να πάρω το μέρος σου, καταδικάζοντας το πρώτο άτομο που με αγάπησε και το πρώτο άτομο που κατέστρεψες.
Δεν θα σταθώ στα πόδια μου και το ξέρεις. Εδώ κάτω θα μείνω. Είναι βολικά. Έχει σεξ, χρήμα, αλκοολ, τσιγάρα και ναρκωτικά.
Θα γίνω ένα δεύτερο εγώ σου.
Ένας. Δεν θυμάμαι το όνομά του. Έλεγε, θυμάμαι, ένας, ότι όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς να καταστρέφονται συνηδειτοποιούν τη θνησιμότητά τους. Αλλά όταν ένας γονιός βλέπει το παιδί του να καταστρέφεται, βλέπει τον χαμό της αθανασίας του.
Κι εσύ, ανίδεε άνθρωπε, αθανασία δεν θα βρεις σε καμία σου ζωή.
No comments:
Post a Comment