Τάιζε τον λύκο όσο θες, πάλι στο δάσος θα κοιτάζει

Έπειτα από 2 βδομάδες εξεταστική, οι τελευταίες μέρες ήταν τόσο δραστήριες και τόσο γεμάτες που ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη. Είχα παρέα και είχα λεφτά. Άρχοντας.
Και να σου λοιπόν η σημερινή μέρα, μες τη μούχλα και την απραξία που με κάνει να κλαίω από οδύνη και βαρεμάρα με αυτούς τους μούχλες που έχω μπλέξει.
Τουλάχιστον συμμάζεψα το σπίτι. Και αποφάσισα να κόψω το πολύ κάπνισμα και αλκοόλ κοιτάζοντας νωχελικά την άδεια μου τσέπη, τα υπολείμματα πευκοβελόνων στον καπνό μου και το άδειο, μπουκάλι κρασί μπροστά μου μισογεμάτο, φυσικό, μεταλλικό νερό απ' τα Ζαγοροχώρια παραδίπλα.

Θα μπορούσα βέβαια να δανειστώ απ' τον άλλον, που είδα χτες στη συναυλία, αλλά, ναι, δεν. Νομίζω ακόμα μου κρατάει κακία. Τι μου έφταιξε κι αυτός ο κακομοίρης, λες και δεν βαρέθηκα να τον γεμίζω ελπίδες και έπειτα να τον βλέπω να απογοητεύεται. Για δεύτερη φορά. Δεν ξέρω, αυτή η αιώνια υποταγή του, με κουράζει.
Απέφευγα διακριτικά να τον κοιτάξω, χτες, κάθε φορά που αντιλαμβανόμουν το βλέμμα του επάνω μου.
Κοίταζα αλλού. Παντού γκόμενοι. Ημιγκόμενοι, βασικά. Μπλουζάκια σε σχήμα V και ξυρισμένα στήθη και πόδια. Κάπου είδα και ξυρισμένα χέρια. Και αρώματα. Πολλά αρώματα.

Εσύ, δε φοράς μπλούζες V όμως. Εσύ, δεν ξυρίζεις τις μασχάλες σου και δε φοράς αρώματα. Ιδρώτας απ' την κούραση, αίμα απ' τους καυγάδες, οινόπνευμα απ' το αλκοόλ και σπέρμα απ' το σεξ.  Και αν φορούσες, θα σου έλεγα μην το κάνεις. Πως θα σε αναγνώριζα, εσένα, τόσο αληθινό, μέσα σε ένα πλήθος από ψεύτικες μυρωδιές?
Δεν ξέρω γιατί πάλι μιλάω για σένα. Αυτό που κολλάει η σκέψη σου σε όλους μου τους συνειρμούς με τρελαίνει. Μου φέρνει έξαψη και μια καούρα στο στομάχι και πιέζω τον εαυτό μου να νιώσω το βάρος της πραγματικότητας κάτω απ' τα πόδια μου, πριν αρχίσω να πετάω στα σύννεφα.
Είναι που θέλω να πω τόσα. Να μιλήσω, να περιαυτολογήσω, καταρρακτωδώς για εσένα. Να πω ιστορίες για μπύρες που κλέψαμε οι δυο μας και δεν τις μοιράσαμε ποτέ. Να κουνήσω τα χείλη μου και να περιγράψω τις πιο άρρωστες καταστάσεις μας στολισμένες με σχήματα λόγου και κοινοτυπίες όμορφα ταξινομιμένες, για να κάνουν το άρρωστο να φαίνεται απλά ηδονικό. Να μιλάω για σένα και για ένα πρόωρο "εμάς", που δεν βόλεψε ποτέ κανέναν μας.
Σε απέρριψα κι όμως σε ξαναζητάω πίσω. Είναι εκείνες οι στιγμές, που με πνίγει η μοναξιά μου, και παίρνω πίσω όλες εκείνες τις νύχτες που σ' έδιωξα στο μισοσκόταδο μιας καινούριας μέρας, και μετανιώνω τα φιλιά που σου έκλεψα, βολεύοντάς σε, σε μια παγωμένη αγκαλιά κενών συναισθημάτων. Σε καταχράστηκα αλλά σε θέλω πίσω.
Πάλι στο μηδέν γυρνάω και δε κάνει.
Δεν μπορώ να σε βλέπω να καταστρέφεσαι ξημερωμένος πάλι σε σκαλιά νοσοκομείου. 
Κι αν είχα ταλέντο, θα έγραφα όλα όσα νιώθω για σένα, για να ξεσκίσω την ψυχή μου και να τα βγάλω από εκεί μεσα.
Δεν σ' αγάπησα ποτέ, αλλά σε νοιάζομαι. Και να ξέρεις ότι όντως σε ερωτεύτηκα, απλά ήταν η στιγμή και πέρασε.

Σε λίγες μέρες θα φύγω και θέλω να έρθω να σε βρω, να σε αποχαιρετήσω.
Ίσως φύγω και αύριο, οπότε θα έρθω να σε βρω τώρα.
Βάζω παπούτσια και έρχομαι.
Πρώτα όμως, θα κάνω ένα μπάνιο.
Μου έχουνε μείνει και λίγα λεφτά, ίσως πάρω και μία μπύρα στον δρόμο.
Ξέρεις, σα να νιώθω λίγο κουρασμένη.
Μάλλον θα κάτσω σπίτι.