Καμιά φορά περνάς τη φάση που θες ολόκληρο χαρέμι γιατί πως-να-το-κάνουμε-ο-καθένας-έχει-κάτι-το-ιδιαίτερο.
Και αυτοί οι άνθρωποι έκαναν ένα κόσμο να γεννηθεί για να είναι ξαπλωμένος κάτω απ' τα πόδια μου. Ν' αναστενάζουν βλέποντάς με να βηματίζω ξυπόλυτη. Είναι δικοί μου. ΔικοίμουΔικοίμουΔικοίμου. Ημερεύουν το κρεβάτι μου όταν παραπονιέται και θυμώνουν όταν τρίζει εν αγνοία τους.
Ο ένας με ξέρει. Κι εγώ τον ξέρω. Γαμάει ο ένας τα μυαλά του άλλου κλέβοντας τα xanax της μάνας του.
Ο άλλος με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με εμπνέει να αγαπάω τη ζωή.
Και ο τρίτος ειναι ο τέλειος. Έτσι θα τον λέμε.Το πιο άκακο πλάσμα στον πλανήτη. Ανοίγω τα κελιά της παράνοιας του νου του και χώνω μέσα δαίμονες.
Το ξέρω ότι τα έκανα σκατά και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζω να τα κάνω και δεν το μετανιώνω κιόλας. Υπήρξα άπιστη και στους τρεις αλλά,γαμώτο, δεν μπορώ να διαλέξω.
Και ήδη η υπομονή του ενός έχει αρχίζει να φθίνει -και μεταξύ μας- πολύ κράτησε.
Με πιέζει να αποφασίσω, αλλά δεν μπορώ να με πιέζουν, εκεί είναι που τα χάνω τελείως.
Θα σου δώσω χρόνο, είπε.
Πόσο χρόνο, ρώτησα.
Όχι όσο χρειάζεσαι, απάντησε, γιατί θα πάρει πολύ.
Κι έχει δίκιο. Σ αυτήν τη μοναδική περίπτωση, πρέπει να μου πάρουν το δικαίωμα της επιλογής, να μου κάτσουν χαστούκι και να με παρατήσουν, γιατί αλλιώς, δεν.
Θα μείνω μόνη και θα κλειστώ στο σπίτι συντροφιά με τη γάτα μου, μέχρι να βγω στον έξω κόσμο και να μπλεχτώ ξανά σε καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω.
Αφήνω το υπερεκτιμημένο θέμα "σχέση" στην άκρη. Τότε ίσως δω επιτέλους τον κόσμο σουρεαλιστικά, ντυμένο σε χρώματα του LSD όπως ο Donovan. Έτσι κι αλλιώς, όλα θέμα οπτικής γωνίας δεν είναι? Κι όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο η κάμερα είναι στραμμένη προς τα εκεί, απλά κανείς δεν το λέει.
Αλλά να πάρω πρώτα μιαν ανάσα μάναμ, λαχάνιασα.
No comments:
Post a Comment