Και μια απ' αυτές τις μέρες ήτανε που έχασα τα μυαλά μου.
Κι αποτρελάθηκα.
Τόσες μέρες, είχα βρει το νόημα της ζωής.
Ούτε πολλές έγνοιες ούτε τίποτα.
Και εψές ξεπετάχτηκε μια φωτογραφία της και την είδα.
Μου γάνιασε την ψυχή.
Αχχ, πλανεύτρες όλες.
Ύπουλα πλάσματα.
Τόσες μέρες στην μοναξιά μου.
Τι όμορφα που περνούσα.
Κι έγινε αυτό.
Και βγήκα με παρέα μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα.
Τσααακ, μου σκίρτησε ξανά την καρδούλα με το τόξο του, αυτός ο αδαής, ο φτερωτός, ο δαίμονας.
Και με έπνιξε το παράπονο.
Κι άντε πάλι να βασανίζομαι.
Να την βγάλω απ' το μυαλουδάκι μου πρέπει.
Και τα φιλιά δεν βοηθούνε, το κάνουνε χειρότερο.
Άμα φύγει ο έρωτας, εκεί, εκεί έρχεται η καλοπέραση.
Αχχ τι ωραία ήτανε στην αρχή.
Που μετά από ξενύχτια αγαπιόμασταν στις δέκα το πρωί, με τον ήλιο πάνω απ' τα ζαλισμένα κεφάλια μας.
Και μετά ο πούστης ο δαίμονας τα χάλασε όλα.
Μη με συμμερίζεστε όμως, δε χρειάζεται.
Η έγνοια του έρωτα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος, φαντάζει μικρή.
Αλλά δεν είναι.
No comments:
Post a Comment