Πέλαγος της μοναξιάς μου, έγινες νησί

Πόσο άγνωστοι μοιάζουμε όταν είμαστε σε παρέα.
Πόσο συχνά ακουμπάς καταλάθος το πόδι σου πάνω στο δικό μου.
Πόσο συχνά ανταλλάζουμε καταλάθος βλέμματα.
Πόσο συχνά αγγίζεις καταλάθος τα δάχτυλά μου παίρνοντας τον αναπτήρα απ' τα παγωμένα χέρια μου.


Κι όταν είμαστε μόνοι... όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ίδιοι.
Μοιραζόμαστε τις ίδιες ανασφάλειες, φόβους, σκέψεις, αναμνήσεις.
Στα κρυφά, στα σκοτεινά.
Λες δεν σ' αφήνει, παρόλο που ξέρει για εμάς.
Λες δεν την αφήνεις, γιατί δεν μ' εμπιστεύεσαι.
Είσαι επιπόλαιη, θα βαρεθείς, θα μ' αφήσεις, λες.
Και μένω να σ' αγγίζω.
Κάθε μικρή ακρογιαλιά του σώματός σου.
Σιγά-σιγά.
Ευλαβικά.
Να προσπαθώ να κρατήσω το άρωμά σου, να το θυμάμαι, γιατί δεν ξέρω πότε ξανά θα βρεθώ τόσο κοντά σου.
Και να σου δίνω υποσχέσεις.
Και εσύ να μη με πιστεύεις.
Γιατί οι υποσχέσεις μου ευωδιάζουν οινόπνευμα και καπνό.
Και με τα ακροδάχτυλά σου φιλάς τα χείλη μου.
Μόνο έτσι.
Γιατί αλλιώς απαγορεύεται.
Γιατί αλλιώς είναι αμαρτία.
Γιατί αλλιώς είναι απιστία.


Και να μου λες σε θελω.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και η μέθη να λύνει τα δίχτυα της γλώσσας.
Αβάσταχτος καημός, να μου λες.
Ανείπωτος πόνος, λες, να βλέπω άλλους να σε πλησιάζουν και να μην μπορώ να διαμαρτυρηθώ.
Να πω 'είναι δική μου, μόνο δική μου'
Και να σου λέω σταμάτα.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και το ξημέρωμα να γίνεται βάλσαμο.
Φεύγω, να σου λέω.


Και μετά δε μιλάς.