Μαμά, πεινάω. Μαμά, φοβάμαι. Μαμά-γερνάω-μαμά.

• Ή αλλιώς "Εξομολογήσεις μιας γερασμένης έφηβης"
• Ή αλλιώς "Τα χρονικά μιας γκαντέμικης ζωής"
• Ή αλλιώς "Ο-έρωτας-δεν-με-πάει-και-τα-συναισθήματα-είναι-αμοιβαία"

Και έπειτα από δύο εβδομάδες ξεπαγιάσματος, μιας και το φθινόπωρο έκανε ιδιαίτερα γρήγορα αισθητή την παρουσία του, αφού κατάφερα να μείνω υγιέστατη, γύρισε ο Τζίζους και με εφτυσε στη μάπα λέγοντας κάτι σε φάση "Ετσι είσαι συ?" και ο καιρός άλλαξε απότομα κέφια, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να πάθει αμόκ σε φάση "Ο ΜΑ ΓΚΑΝΤ, ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ" και να είμαι ένα τριήμερο με ζαλάδα, πυρετό, μυγκζούλες και βήχα.

//Ανάσα

Και περίοδο.

//Αναστεναγμός

Αυτό έγινε βέβαια αφού πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των γενεθλίων μου κλαίγοντας και ψάχνοντας για τη γάτα μου η οποία εντέλει ευρέθη κλειδαμπαρωμένη στην αποθήκη του γείτονα, αφού κλειδώθηκα έξω απ' το σπίτι και αφού έκανα τη χάρη να ανοίξω το μαγαζί μιας περίεργης, που αργότερα έμαθα ότι ήταν -μετα συγχωρήσεως- κωλόμπαρο, γιατί ήταν λέει προληπτική σε κάτι τέτοια.

Αλλά αυτά είναι ολίγων περιττά, οπότε γυρνάω πίσω στο θέμα γενεθλίων, μιας και έφυγα κι επίσημα απ' τη φάση τιν. Ναι μπήκα στο τουέντι ανάθεματηνώρα. Το θέμα είναι ότι δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η σκέψη ότι μεγαλώνω. Αυτή τη φορά το νιώθω πραγματικά. Το βλέπω. Στη συμπεριφορά, στις υποχρεώσεις, στις πράξεις, στις σχέσεις. Έχω βάλει πολλά πράγματα σε τάξη και τα έχω πάρει στα σοβαρά, παρά το γεγονός ότι ακόμα η βαριά αίσθηση της ευθύνης με κάνει να θέλω να ρίξω το κορμί μου κάτω απ' τον λόφο Ξενία.

Και, μεταξύ μας τώρα, πήγα και στην εφορία. Ας το παραδεχτούμε. Δεν γίνεται να πας στην εφορία και να μην χάσεις το παραμικρό ίχνος παιδικότητας που σου είχε απομείνει. Μπαίνεις για πρώτη φορά στα γραφεία της εφορίας και βγαίνεις Ενήλικας. Είναι σαν το σεξ ένα πράγμα. Σου παίρνουν την παρθενιά. Μεταφορικά μεν. Ή και κυριολεκτικά. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, είναι μια εμπειρία που θέλω να ξεχάσω.

Τελος πάντων, η μόνη ένδειξη ανευθυνότητας που έχω δείξει ως τώρα είναι πριν καμιά βδομάδα που, σε μια στιγμή σούρας και αδυναμίας, υιοθέτησα ένα σαλιγκάρι που βρήκα στο μπαλκόνι μου. Αυτό το θυμήθηκα σήμερα όταν πήγα να βάλω πλυντήριο. Ναι, εκεί βρήκα το σαλιγκάρι. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο παιδί.

//Διάλειμμα για τσιγάρο

Είχα και κάτι υποψίες ως τώρα ότι ο ξεβράκωτος, φτερωτός δαίμονας με τα βέλη με μισεί, αλλά τώρα είμαι σίγουρη μιας και άμα το καλοσκεφτείς θα μπορούσε άνετα να στέκεται μπροστά μου κρατώντας ένα πλακάτ σε φάση: 

.Ι.  <----ΚΑΤΣΕ ΠΑΝΩ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Γιατίγιατίγιατί δεν μπορώ να τα βρω με έναν φυσιολογικό άνθρωπο?

Ο ένας θα είναι κοκάκιας.

Ο άλλος θα είναι μες τα ψυχολογικά.

Ο παράλλος θα έχει σχέση.

Ο παρα-παραλλος θα είναι 7575 χιλιόμετρα μακριά.

Αλλά αυτή τη φορά είναι τόσο τέλεια, γαμώτο.

Είναι τόσο ωραία.

Είναι τόσο υπέροχα.

Και είμαι συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα ότι γίνει ένα μπαμ και θα καταστραφούν όλα.

Ότι εγώ θα δειλιάσω και θα κάνω πίσω.

Ότι οι καυγάδες μας θα γίνουν σοβαροί.

Ότι θα μαθευτούν πράγματα.

Ότι θα κουραστεί με την κατάσταση με πρώην μου και θα επέμβει.

Δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά.

Εγώ θέλω να χαζεύω τα βράδια το λιμάνι και τα πλοία να πηγαινοέρχονται, μέχρι να έρθει.

Ματαιώνομαι.

Ίσως καταλήξω γριά, με εφτά γάτες και ένα άλμπουμ με τους άντρες τις ζωής μου, που μέσα θα προσπαθώ να δικαιολογήσω την ανθρωποφοβία μου, την εν μέρη μισανθρωπία μου και τον φόβο της δέσμευσης.

Ή εντέλει θα γίνω ένας θηλυκός Morrissey.