Ήμουν λίγη. Γεμάτη ελαττώματα -ω θεέ τόσα ελαττώματα.
Αδύναμη.
Ευαίσθητη.
Άσχημη.
Το κάθε μου βήμα ήταν λάθος για σένα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Προσπάθησα να γίνω.
Διέλυσα τον εαυτό μου, έγδαρα τη σάρκα μου, παραμόρφωσα εμένα την ίδια.
Κι έγινα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Τα είχες μπροστά σου.
Σε μένα.
Και απλά δεν άντεχες ούτε να μ' αντικρίζεις.
Γιατί ήσουν τόσο αλαζόνας και τόσο ναρκισσιστής.
Γιατί επιθυμούσες κάποιον που να σου θυμίζει εσένα, αλλά δεν ήταν αυτό που χρειαζόσουν, δεν ήταν αυτό που άντεχες.
Ήταν αυτό που μισούσες.
Και περνάω τόσο καιρό να γίνω παραπάνω εγώ και λιγότερο εσύ.
Και αν ανέπνεες ακόμα...
Αν ανέπνεες ακόμα το ξέρω ότι θα το μετάνιωνες.
Όσες φορές με αποδοκίμασες.
Όσες φορές με κοίταξες σαν να ήμουν ένα τίποτα.
Όσες φορές μου πέταξες ότι δεν ήμουν αρκετή.
Όσες φορές το παγωμένο σου χέρι ένιωσε σκληρά το μάγουλό μου.
Όσες φορές η πόρτα του δωματίου σου έκλεινε μπροστά μου.
Όσες φορές μου έχωσες με σκληρότητα κι απάθεια στον παιδικό μου νου ότι δεν ήμουν άξια.
Είμαι περήφανος που είσαι κόρη μου, ψελλίζεις.
Και μετά ξυπνάω.
Μένω μόνη με το ευάλωτο εγώ μου.
Κι εσύ συνεχίζεις να είσαι νεκρός.
No comments:
Post a Comment