Ties

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία, αφήνοντας τις μεσημεριανές αχτίδες ηλίου να εισέλθουν στο οπτικό μου πεδίο
Δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ.
Ο μεσημεριανός ύπνος με κουράζει παραπάνω θαρρείς.
Μα ήμουν κουρασμένη, στο πόδι όλο το πρωί.
Λίγο κοντοστάθηκα να πιω έναν καφέ στο πάρκο συντροφιά με το καινούριο μου βιβλίο.
Πόσες εμμονές μου δημιουργήθηκαν πάλι?
Τι σκοτωμούς, τι έρωτες -ω θεέ- οι έρωτες, τι ηδονικά όμορφα γραμμένο που είναι.
Εγώ, που χλεύαζα την ιδέα του έρωτα στην ολότητά της, έμελλε να συνειδητοποιήσω πόσο κλασσική υποκρίτρια υπήρξα.
Σαν να αρχιζει να συννεφιάζει.
Εαν δεν σηκωθώ τώρα θα χασω όσο ήλιο απέμεινε μέχρι το απόγευμα.
Το σκέφτομαι και ματαιώνομαι.
Άσε που θέλω να περάσω και λίγο χρόνο ξύπνια μέσα στο σπίτι, μιας και το βραδυ έχω κανονίσει να βγω -η βραδινή μελαγχολία δεν αντέχεται σε συνδυασμό με την μοναξιά, βλέπετε.
Φυσάει.
Σα να κρυώνω.
Που είσαι?