Ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο,

εννέα χρόνια πάνε κι ακόμα σε υπομένω,
ρε γαμημένο, ακούς γαμημένο, τέλειο θύμα μ' έκανες γι ανθρώπους που κοιτάνε το συμφέρον,
ρε ξεφτιλισμένο, αναθεματισμένο,
κάθε φορά που ακούω "στο μυαλό σου είναι όλα", πεθαίνω,
στο μυαλό είναι, ναι, στο μυαλό,
σιχαμενο έντομο που μου τρώει λίγο λίγο το εγώ,
ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο, 
φθονώ, ζηλεύω τους ανθρώπους με τ' αληθινό το γέλιο,
ρε καταραμένο, διαολεμένο,
τα χάπια με κατέστειλαν, δε τα θέλω, μ' αρρωσταίνουν,
ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο,
βαρέθηκα να έρχεσαι στα ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένω,
ρε ξεφτιλισμένο, αναθεματισμένο,
ψυχή να μην είχα, να μη σε υποφέρω,
έχεις κολλήσει πάνω μου, με σκάβεις σαν ρυτίδες,
μισητή και μονάκριβή σου αγάπη είμαι,
η πουτάνα, η καριόλα,
με γυροφέρνεις, μ' αγκαλιάζεις, 
ή θα σε πεθάνω ή θα με πεθάνεις,
έστω να νιωσω τη στερνή χαρά,
μαζί μου να σε πάρω,
ρε γαμημένο,
μ' ακούς γαμημένο?
μέχρι να νιώσω το ξεψύχισμά σου στ' αυτί,
είμαι εδώ ακόμα,
και σε περιμένω.

Tumbling

Είμαι απίστευτα εγωκεντρική.
Εγωκεντρική με την έννοια του ότι μ' αρέσει να μιλάω για μένα, μ' αρέσει να γράφω για μένα, μ' αρέσει να ζωγραφίζω για μένα, σε μια αέναη προσπάθεια ανακάλυψης του έσω εαυτού.
Καθόλου δε με νοιάζει εν τέλει αν θα ζήσω -αν θα ζήσω όπως θέλω, αν θα ζήσω όσο θέλω.
Είμαι ένα διαολεμένο ζώο, υποδουλωμένο στην επιρρέπεια, που έπειτα από χρόνια, αυτό που μοχθεί με λύσσα να καταφέρει περισσότερο απ' όλα, εις μάτην, είναι να πει, να γράψει και να ζωγραφίσει τι σκέφτεται και τι αισθάνεται. 
Τίποτα δε λαχτάρησε η ψυχή μου παραπάνω απ' αυτό το θεϊκό ταλέντο που έχουν κάποιοι: τη δυνατότητα να εκφραστούν.
Αν πίστευα σε κάτι, θα ορκιζόμουν ότι ουδείς δεν ένιωσε τόσο ζωντανός κι ολοκληρωμένος,  όσο όταν κατάφερε να εκφράσει ακριβώς τι διάολο συμβαίνει στο παλαβό του το κεφάλι. Όχι απαραίτητα σε τρίτους, στον ίδιο μονάχα.
Κι όλοι κρύβουμε έναν ζωντανό κι ολοκληρωμένο άνθρωπο μέσα μας.
Αλλά ποιος στ' αλήθεια μπορεί ν' αντέξει το βάρος του να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος?
Για τι άλλο τάχα να προσπαθήσεις έπειτα?
Άλλωστε τι είναι ο άνθρωπος αν όχι ένα χάος με μια καρδιά αφηνιασμένη, γεμάτη σύγχυση κι αχόρταγη για περιπέτεια και πάθος. Το δίχως άλλο, τη θέλουμε τη φρενίτιδα της φρίκης στο μυαλό μας, το μπέρδεμα για να έχουμε κάτι να λύσουμε, για να αδράξουμε την κάθε μέρα, μπήγοντας τα βρόμικα και ταλαιπωρημένα νύχια μας μέσα της.   
Διάολε.
Αν μπορούσα να  γράψω θα το εξηγούσα καλύτερα.
   

Before Midnight

"Well, what I miss the most about him is the way he used to lie down next to me at night. Sometimes his arm would stretch along my chest and I couldn’t move. I even held my breath. But I felt safe. Complete. 
And I miss the way he was whistling, walking down the street, and every time I do something I think of what he would say: “Well it’s cold today, wear a scarf”. 
But lately I’ve been forgetting little things, he’s sort of fading.
I’m starting to forget him,
and it’s like losing him again. 
So sometimes I make myself remember every detail of his face.
The exact color of his eyes, his lips, his teeth, the texture of his skin, his hair.
And sometimes -not always- but sometimes, I can actually see him - It’s as if a cloud moves away and there he is, like I could almost touch him.
But then the real world rushes in and he vanishes again. 
Well, I did this every morning when the sun was not too bright outside - the sun somehow makes him vanish- as he appears and he disappears like a sunrise or a sunset,
or anything so ephemeral, just like our life.
We appear and we disappear and we are so important to some, 
but we are just passing through."

La Decadence

Θύτης.
Θύμα.
Η "αθωότητα" φεύγει αναλογικά.
Ο ένας χάνει τη δική του,
κλέβοντας μια που δεν του ανήκει,
επομένως, δεν μπορεί να την κρατήσει,
διότι δεν του δόθηκε εξαρχής για να την κατέχει.
Ο άλλος μένει γονατισμένος,
σαστισμένος μπροστά σε ό,τι αγνό κι όμορφο,
φτερούριγε μακριά,
εμπρός του.
Καταδικασμένοι και οι δυο να ζουν έναν μαρτυρικό,
φαύλο κύκλο ζωής,
που θα σπάσει μόνο για τον Θύτη,
ο οποίος το μόνο που θα είναι ικανός να πράξει στη ζωή του,
δίχως τύψη καμία,
ειναι η αυτοκτονία.
Ενώ το Θύμα,
καταραμένο να βηματίζει ακόμη,
γύρω-γύρω,
ξανά και ξανά,
παρά την καταρρακωμένη, καημένη φύση του,
νιώθει δυνατό, ισχυρό,
κι αδάμαστο.
Διότι είναι λεύτερο,
καθότι έχει χάσει αυτό π' ονομάζουμε Ελπίδα.
Και περπατάει,
λαχανιάζει,
αγκομαχάει,
σέρνεται,
τρέχει στον κύκλο της ζωής.
Καθώς έναν άνθρωπο που δεν τον ενδιαφέρει το θαύμα της ζωής,
τι ενδιαφέρον να του προκαλέσει η λύτρωση του Θανάτου? 

Και με αφορμή ακόμη ένα κοντινό μου πρόσωπο που αποδήμησε τις προάλλες: Πρέπει να καταπολεμάς και να εξουδετερώνεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες. Αν αντ' αυτού προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς μαζί τους και τους αγκαλιάσεις, να 'σαι σίγουρος, θα σ' αγκαλιάσουν κι εκείνοι. Κι έπειτα είναι αδιανόητα δύσκολο να ξεφύγεις απ' τον σφιχτό τους κλοιό. 

Misogyny

~The post is a work of fiction. It does not represent myself or anyone living~

I had many sex partners despite my youth.
If I'm 24 years old, then the guys I've been with, are twice my age in number.
I love the cock. I hate the cock. I even want a cock myself.
I've fucked with poets, with artists.
I've fucked with revolutioners.
I've fucked with policemen.
I've fucked with virgin perverts in puberty and with sinful perverts at middle-age.
I've fucked with happy people and with depressive ones.
And the only thing I kept from them, is the bitter taste of disgust in the end of my tongue every time they layed their bodies on mine and a single tear in the end of my eye when the pleasure and the delightfull rapture after the orgasm was gone. It's funny when I think about what a pal once told me: That, periphrastically, the orgasm in french is called "la petite mort" which referes to "the little death". 
That was all I ever craved from them. That little death. The more depressed I was the more intense the orgasm.
Instead, they yearned all kinds of different things.
The poets desired inspiration. The artists the lack of loneliness. 
The young desired experience and the old desired reassurance.
Some of them loved me. Some of them thought they did. They actually hated me. They could not keep up with who I am, they were possessive -and it's not in my nature to be owned.
But I could not keep up with all of them, either. Especially with the ones that tended to be more social. The ones that insisted on talking and asking about me, because eventually they would try to show me their affection. So I just interrupt their monologue in the early begining, stroking them gently 'till they become silent again, 'till their manhood starts to grow.
It's strange how much I enjoy this ecstatic sensation of sex and yet when it's over I'm left completely disgusted and eternally unsatisfied, filled with self-hatred and shame. People say you cannot get the whole aspect and pleasure of sex without the element of love. Well, when it comes to me, the element of love shuts down the pleasure. If I develop romantic feelings for someone I'm no longer sexually attracted to them.
There's nothing gentle and there's no love for me in sex. So that's why I compare it with a powerfull drug. It's like the first time I did heroin. When you inject it, in the begining, when the drug hits your blood, it feels like floating while falling, and then just imagine the best orgasms you've ever had, put them in line, and let them last for a couple of hours.  That's how it feels. And then, the sensation goes awfully off. It leaves you completely alone with the niddle still attached to your vein, reminding you the only thing that's left. Detestation and loathing towards yourself. 
That's heroin.
That's sex.
That's la petite mort of mine. 

THE MORE I THINK OF YOU, THE MORE I HATE US

Πριν κάνα χρόνο, την τελευταία φορά που σε είδα και σε ρώτησα γιατί ταξιδεύεις από δω κι απο κει, μου είπες ότι έτσι είναι όταν δεν έχεις σπίτι και ότι θα έπρεπε να νιώθω κι εγώ το ιδιο.

Έβγαζε νόημα μιας και εδώ δεν είχες δικό σου σπίτι και παρασιτούσες σε άλλους. Εγώ έχω δικό μου σπίτι εδώ το οποίο θα κρατήσω λιγότερο από χρόνο. Αργότερα αντιλήφθηκα ότι και το σπίτι που μεγάλωσα δεν το νιώθω πια σπίτι μου. Το δωμάτιό μου έχει παραχωρηθεί σε άλλον και μένω σε ένα δωμάτιο που διαθέτει ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα. Το δωμάτιο δεν το νιώθω δικό μου, τα βιβλία μου δεν μυρίζουν το ίδιο και τα λούτρινα αρκουδάκια μου με κοιτάζουν μίζερα και σκονισμένα, έτσι παραπεταμένα και στοιβαγμένα σε μια γωνία. Το μονο που μαρτυρεί την παρουσία μου στο σπίτι, είναι δυο φωτογραφίες μου στο σαλόνι, που -μεταξύ μας- η μία είναι τραγική. 

Έπειτα με ρώτησες εσύ γιατί τριγυρνάω κι εγώ με τη σειρά μου, και σου είπα ότι το κάνω όταν πεθαίνω. Απο βαρεμάρα.

Και θυμήθηκα τότε που συζητούσαμε ότι η ζωηρή φαντασία μοιάζει με τη στιγμή του θανάτου, εάν την έχεις στο μυαλό σου σαν ένα συνονθύλευμα από όμορφες εικόνες. Δε γεύεσαι, δε μυρίζεις, δεν ακούς, δεν αγγίζεις. Μόνο βλέπεις. Λυπήθηκα αναλογιζόμενη ότι λίγο πριν πεθάνεις θα είσαι τρομοκρατημένος, σκεπτόμενη τη διαταραγμένη φαντασία που διαθέτεις (κακομοίρη). Εγώ μάλλον θα πεθάνω μπερδεμένη, μιας και τελευταία η φαντασία μου μοιάζει με πίνακα του Πικάσο την εποχή που προσπαθούσε να ζωγραφίσει όπως ένα παιδί.

Αργότερα σε ρώτησα αν θα ξαναγυρίσεις και μου είπες ότι αν σ' αγαπούσα, λιγάκι, θα γυρνούσες.

Ίσως και να μπορούσα να σ' αγαπήσω. Εάν σε γνώριζα. Και είναι αστείο αν σκεφτείς πόσο χλεύαζες παλιότερα τα ατέλειωτα, ρομαντικά μου λογύδρια πάνω στον έρωτα και την αγάπη, συνιστώντας μου να πάψω να διαβάζω πολύ Μαρκέζ ή τουλάχιστον όσα διαβάζω να τα κάνω και πράξη. 
Φυσικά και θα μπορούσα να σ' αγαπήσω. Ταιριάζουμε.
Ίσως να μην είσαι τόσο μονογαμικός όπως λες, αλλά δεν πειράζει εγώ θα σ' αγαπούσα. Δεν με ενοχλεί η σαρκική απιστία -με ενοχλεί η συναισθηματική.
Εγώ δεν είμαι τόσο ρεαλίστρια όσο εσύ βέβαια.
Και οπτικά σου αναλογεί μια όμορφη κοπέλα.
Αλλά έχουμε την ίδια παλαβομάρα.
Έχουμε τις ίδιες μπογιές στη ψυχή.
Εσύ έχεις ταλέντο στη ζωγραφική.
Εγώ έχω βιβλία. Εσένα σ' αρέσει που έχω βιβλία.
Εσύ χρειάζεσαι πολύ αγάπη. Εγώ χρειάζομαι λίγη.
Δε νομίζω να είχαμε αυτό που παρουσιάζεται ως "σχέση". Θα ήμασταν πιο κοντά στο "καρικατούρα σχέσης". Αλλά δε θα μας ενοχλούσε. Γιατί θα είχε πλάκα, θα το θέλαμε και θα ταίριαζε στον χαρακτήρα μας.
Ωστόσο θα ήταν άδικο να σε βάλω σ' αυτό το τρυπάκι. Δεν θα μπορούσα να σου δείξω ποτέ την αγάπη μου, διότι θα έμπαινες στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα ήμουν ικανή να στη δώσω. Πράγμα που δεν θα γινόταν γιατί ήμουν/είμαι αλλού, εντελώς και αμετάκλητα αλλού,  αλλά νιώθω άβολα και δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, οπότε θα αφήσω τα ψεγάδια έρωτα να αιωρούνται αποκλειστικά στον τίτλο.

Πριν φύγεις σε ρώτησα που μπορώ να σε βρω και μου έχωσες ένα χαρτάκι στην τσέπη.

Μου λείπει η παρέα σου και το μόνο που διαθέτω είναι μια τσαλακωμένη απόδειξη από ένα περίπτερο που από πίσω γράφει την διεύθυνση και το όνομα από ένα μαγαζί στα Εξάρχεια, και επειδή σε ξέρω λιγάκι, υποψιάζομαι ότι είναι ένα πεταμένο μπαρ με φτηνό αλκοόλ στο οποίο συχνάζεις.
Ή στη χειρότερη ένα κωλόμπαρο. 

Drink up to the bad days, the GOOD nights

Ξυπνάω εξαντλημένη και δίχως στάλα όρεξης. Ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι, στο ίδιο σπίτι. Βλέπω τα ίδια πράγματα, τα ίδια μίζερα φώτα να φωτίζουν με τις αρρωστημένες αχτίδες τους την ίδια στάση λεωφορείου, τα ίδια φριχτά μαγαζιά του νησιού, που είναι καρμπόν το ένα με το άλλο, και στο μόνο που διαφέρουν είναι η ονομασία, τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά, από ανιαρούς συμφοιτητές μέχρι και το κοριτσάκι που είχαμε χτυπήσει με το αυτοκίνητο στο πρώτο έτος και θα το δω τουλάχιστον μια φορά  την εβδομάδα (γέλια). 
Πνίγομαι.
Θέλω να μαζέψω πάλι όσα χρήματα μου αναλογούν και να τα σπαταλήσω σε ταξιδάκια στο νησί όπως παλιά. Σε περιπλανήσεις στα άλση. Σε μακρινούς ψαρότοπους και όμορφα καφενεδάκια στα σοκάκια των χωριών. Σε άπειρες βόλτες στην Καβάλα και την Ξάνθη. Σε ξέφρενους χορούς στην Αθήνα. Να μιλήσω με ψαράδες στον Μόλυβο, με ηλικιωμένους στην Αγιάσο, με μικροπωλητές στο Μοναστηράκι, με περιπλανώμενους καλλιτέχνες στη Ζάκυνθο, με τρελούς τουρίστες στα βαπόρια, με τσιγγάνους μουσικούς στα χαμομάγαζα και τις πλατείες. Να γνωρίζω πάλι ανθρώπους που έχουν να μου πουν κάτι διαφορετικό, που μοιράζονται τις ιστορίες τους μαζί μου και με εξιτάρουν συνεχώς, με κρατάνε σε ένταση, αναψοκοκκινισμένη, δίχως να σκέφτομαι πολύ -γιατί όταν σκέφτομαι πολύ δεν μου κάνει καλό, ανθρώπους που με εμπνέουν να γράψω και να εκφραστώ -διότι τώρα δεν μπορώ.
Οι σκέψεις μου είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι και δεν μπορώ να εκφραστώ λόγω έλλειψης διαύγειας. 
Και δεν έχω διαύγεια διότι προσπαθώ επί ματαίω να κρατήσω ισορροπίες όσον αφορά τους ανθρώπους που νοιάζομαι και τις ευθύνες που μου αναλογούν, που έχουν υψωθεί μπροστά μου σαν τον πύργο της Βαβέλ και καλούμαι να τον κρατήσω όρθιο.
Στην προσπάθειά μου να είμαι σωστή και συνεπής, νιώθω να κινούμαι αργά, μετρώντας σταθερά το κάθε μου βήμα, ενώ στην πραγματικότητα μένω στάσιμη κρατώντας την ψυχική μου ηρεμία στα τρεμάμενα χέρια μου σαν ξέχειλο ποτήρι, αγωνιώντας συνεχώς μη χυθεί.
Κουράστηκα. Θέλω να το ρίξω, να το σπάσω, χίλια κομμάτια να το κάνω, κι έπειτα να πάρω ένα άλλο, να το γεμίσω κρασί και να το πιω. Και μετά να πω "δε γαμιέται".
Και ποιος ξέρει, έτσι κι αλλιως, ό,τι καταρρέει έχει την τάση να χτίζεται καλύτερα, απ' την αρχή.  

Dear Diary

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το κείμενο, θέλω να αδειάσετε το μυαλό σας τελείως. Δεν είναι ένα ποίημα, ούτε ένα όμορφο δοκίμιο που θα αλλάξει κάτι μέσα σας ή στη ζωή σας. Θέλω να αδειάσετε το νου σας και τη μνήμη σας, διότι αυτό το κείμενο είναι μια μετεμψύχωση. Θέλω να φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση μου και να τον εναποθέσετε ακριβώς εκεί, γεμίζοντας το σώμα σας με το είναι μου και την ψυχή μου. Διαβάστε αργά την κάθε πρόταση, δημιουργώντας εικόνες και αναμνήσεις όσο πιο πολύ μπορείτε.

Το όνομά μου είναι Λήδα. Το πήρα απ' τη γιαγιά μου, απ' τη μεριά της μητέρας μου. Έχω λίγες αναμνήσεις από εκείνη, μας άφησε όταν ήταν αρκετά νέα. Αν κλείσω τα μάτια μου δυνατά μπορώ να δω το γλυκό της χαμόγελο καθώς απλώνει ασπροσέντονα στην αυλή, με τον ανοιξιάτικο αέρα να τα ανεμίζει ελαφρώς και τον πρωινό ήλιο στο βάθος να φωτίζει τη λεπτεπίλεπτη φιγούρα της. Θυμάμαι την έντονη μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού που ανέδυαν τα μακριά, γκρίζα μαλλιά της κάθε φορά που έμπαινε στο δωμάτιό μου στο χωριό και ξάπλωνα το κεφάλι μου στον ώμο της για να μου διαβάσει ένα παραμύθι. Είναι απ' τις πιο δυνατές και όμορφες αναμνήσεις μου. Ίσως να είναι και η μόνη δυνατή και όμορφη ανάμνηση που διαθέτω.

Έχω πράσινα μάτια, λευκό δέρμα ζωγραφισμένο με σκόρπιες φακίδες και πυρόξανθα μαλλιά. Αυτά τα πήρα απ' τη μητέρα μου. Μια όμορφη, δυναμική γυναίκα, που τα βγάζει πέρα έχοντας όλο το πακέτο, παιδιά καριέρα, ερωτική ζωή. Ήταν καλή μητέρα και καλή επαγγελματίας. Είναι ο άνθρωπος που κανείς δεν έχει παράπονο απ' αυτόν. Ο μόνος που πιστεύει ότι δεν ειναι αρκετά καλή ειναι εκεινη. Είναι άπληστη και ματαιόδοξη. Είχα διαβάσει κάπου ότι ο άνθρωπος χωρίς να έχει "θέλω" δεν έχει ζωή, νεκρώνεται. Η μητέρα μου είναι το αντίθετο. Θέλει, θέλει, θέλει συνεχώς και προσπαθεί να φτάσει όλο και παραπέρα αναμένοντας έναν κάποιον μεγάλο θρίαμβο στη ζωή της ο οποίος δεν έρχεται ποτέ. Τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να αστειεύεται λέγοντας πώς με ονόμασε έτσι όχι λόγω της γιαγιάς μου, αλλά λόγω της μυθολογικής Λήδας, της μητέρας της ωραίας Ελένης της Σπάρτης, σαν συμβολισμός "το άτομο που γεννά την Ομορφιά". Αρκετά οξύμωρο τώρα που σκέφτομαι τον εαυτό μου. 

Έχω κατάθλιψη. Αυτό το πήρα απ' τον πατέρα μου. Ούτε εκείνον τον γνώρισα πολύ αλλά ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ωστόσο. Ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε στα παιδικά μου μάτια, όταν παίζαμε κυνηγητό στην αυλή του σπιτιού κι έτρεχα, μισό μέτρο ύψος κοριτσάκι, φορώντας μόνο τη μια κάλτσα μου στο πόδι. Το γέλιο του ήταν σίγουρο και δυνατό και έφτανε ως τα μάτια του, με τις ρυτίδες έκφρασης ν' αγκαλιάζουν στοργικά του περίγραμμά τους. Λίγοι άνθρωποι γελάνε μέχρι τα μάτια. Έτσι ξεχωρίζεις αυτούς που γελούν αληθινά. Έπειτα ήρθε μια στιγμή, ένα ξημέρωμα Σαββάτου που είχα ξυπνήσει από έναν εφιάλτη και τρύπωσα στο δωμάτιο των γονιών μου για να μπω ανάμεσά τους κάτω απ' τα ζεστά σκεπάσματα. Εκείνος είχε ήδη ξυπνήσει και στεκόταν όρθιος κοιτάζοντας έξω απ' το μπαλκόνι την όμορφη παλέτα τ' ουρανού, έτσι όπως παίζουν οι αποχρώσεις του μπλε και του κόκκινου, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος. Ξάπλωσα δίπλα στη μητέρα μου και αποκοιμήθηκα κοιτάζοντάς τον να αγναντεύει τον κόσμο. Και όταν ξύπνησα, δεν ήταν πια εκεί. Θα μπορούσα να σας πω ότι μας παράτησε και έφυγε μακριά. Ή ότι αυτοκτόνησε. Ή ότι διένυε το τελευταίο στάδιο του καρκίνου που τον βασάνιζε και τελικά τον σκότωσε. Αλλά δεν έχει σημασία ποια είναι η αλήθεια. 

Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν δύσκολα και πυροδότησαν έναν φαύλο κύκλο κακού ψυχισμού. Οι συμμαθητές μου με θεωρούσαν περίεργη, οπότε με έκαναν να αισθάνομαι περίεργη. Αργότερα με θεωρούσαν άσχημη. Και με την ελευθερία του λόγου που έχουν όλοι σαν κατοχυρωμένο δικαίωμα, δεν έχαναν ευκαιρία να το εκφράζουν. Η εφηβεία δεν με κολάκευε ιδιαίτερα βλέπετε. Ήμουν άσχημη, οπότε έπρεπε να με βρίσουν. Ήμουν άσχημη, οπότε έπρεπε να με φτύσουν. Κυριολεκτικά. Ήμουν άσχημη, οπότε έπρεπε να το γράφει επάνω το θρανίο μου. Ήμουν άσχημη, οπότε έπρεπε να με χτυπήσουν. Ήμουν άσχημη, οπότε έπρεπε να μου βγάλουν με τη βία τα ρούχα μου και να με ξεφτιλίσουν. 
Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών.
Δεν μπορούσα να το πω στη μητέρα μου, γιατί ντρεπόμουν. Δεν ήθελα να ξέρει ότι είναι το δικό της παιδί  που κοροιδεύουν στο σχολείο. Δεν μπορούσα να το πω στους φίλους μου, γιατί δεν είχα. Το είχα πει σε μια εκπαιδευτικό που με τη σοφία και την παιδεία που την διακατείχαν με συμβούλεψε να μη δίνω σημασία και στο τέλος θα βαρεθούν. Όχι αγαπητοί αναγνώστες. Οι έφηβοι δε βαριούνται. Οι έφηβοι οργίζονται παραπάνω.
Έπειτα ακολούθησε μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας και κάτι χιλιάδες συνεδριάσεις με ψυχολόγους που με ανάγκασε η μητέρα μου να παρευρεθώ, ωστόσο δεν απέδωσαν γιατί αρνιόμουν κατηγορηματικά να μιλήσω με τους ψυχολόγους. Μετά από πέντε διαφορετικούς ψυχοθεραπευτές και ατέλειωτες ώρες νεκρικής σιγής από μέρους μου, η μητέρα μου σταμάτησε την προσπάθεια. Τότε μόνο συνεργάστηκα. Όταν με άφησε να επιλέξω μόνη μου. Η διάγνωση ήταν κλινική κατάθλιψη. Όπως ακριβώς και ο πατέρας μου.

Στα δεκαεφτά μου, όταν η εφηβική ακμή με είχε εγκαταλείψει όπως και οι προσομοιώσει βάρους, και τραβούσα με ευκολία τα βλέμματα του αντίθετου φύλου, κατάλαβα ότι δεν είμαι άσχημη. Το κατάλαβα εγκεφαλικά δηλαδή, όχι συναισθηματικά. Κοιτούσα στον καθρέφτη και έβλεπα μια όμορφη, νέα κοπέλα. Ωστόσο στο μέρος του εγκεφάλου μου, εκεί που δημιουργούνται τα συναισθήματα, η λέξη "άσχημη" συνέχισε να στρυφογυρνάει συνέχεια. Φανταστείτε το σαν μια σβούρα που αγνοεί τους νόμους της φύσης και συνεχίζει να σβουρίζει ακούραστα, ακατάπαυστα αρνούμενη να κόψει ταχύτητα και να πέσει ευλαβικά στο πλάι. Δεν μπορείς να μην το σκέφτεται, γιατί είναι πάντα εκεί, εξουθενωτικό κι ακούραστο. Όπως ακριβώς και όλη η έννοια της κατάθλιψης.
Η πρώτη μου σεξουαλική εμπειρία λοιπόν, ήταν γύρω σ' αυτήν την ηλικία. Δεν ήταν καμία σεξουαλική ορμή αυτό που με ώθησε, ήταν πιο πολύ αγνή περιέργεια. Φοιτητής, τον γνώριζα λίγες ώρες, πήγαμε σπίτι του, μέσα-έξω, πόνος, αυτά. Όταν κατάλαβε ότι ήταν η πρώτη μου φορά, ζήτησε συγνώμη, και ακολούθησε η δεύτερη φορά που ήταν πιο τρυφερός. Δεν μου έκανε καμία διαφορά. Ανηδονία. Μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλες φορές, η μία πιο αδιάφορη απ' την άλλη, οι άντρες άλλοι πιο συναισθηματικοί, άλλοι όχι, δεν μου δημιούργησαν ποτε κανένα απολύτως συναίσθημα πέραν της λύπησης και της αυτολύπησης.

Όταν τα έβγαλα πέρα με τις Πανελλήνιες είχα ήδη αποφασίσει ότι θέλω να γίνω ψυχολόγος. Δεν είχα τόσο καλές εμπειρίες με το επάγγελμα, ωστόσο είχα το σύνδρομο του Θεού και μια ανάγκη να βοηθήσω άλλους ανθρώπους και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Έτσι κι έγινε. Είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας, τεταρτοετής και έπειτα από άπειρες διαλέξεις, εθελοντισμό και πρακτική σε κλινική είμαι αποφασισμένη να μη βρω δουλειά σαν ψυχοθεραπευτής. Όσο πιο μακριά γίνεται να είμαι από εκείνους. Εκείνους που μου μοιάζουν. Δεν ξέρω αν κατάφερα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου ή αν απλά γέμισα με παραπάνω ερωτήματα.

Τώρα θέλω να αναλογιστείτε το ποια είμαι. Ξέρετε πάνω-κάτω την ιστορία της ζωής μου, αλλά αν βρισκόμουν απέναντί σας και μιλούσαμε -ή όπως σας προέτρεψα αρχικά, και ήμουν μέσα σας, ήμουν εσείς -θα με αναγνωρίζατε?
Είμαι η Λήδα και έχω κατάθλιψη. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που έχεις, δεν καθορίζει το ποιος είσαι. Οπότε αλλάζω την πρότασή μου.
Είμαι η Λήδα και είμαι κατάθλιψη.
Έχουμε γίνει ένα.
Ένα μαύρο πέπλο εξουθένωσης, κούρασης, θλίψης. Ένα χάπι την ημέρα. Και ένα χάπι το βράδυ. Ζώντας στην Ελλάδα της απόγνωσης όπως τόσοι άλλοι γύρω μου.
Όχι, δεν θα με αναγνωρίζατε. Και πώς να με αναγνωρίσετε άλλωστε.
Η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας μου διαστρεβλώνονται απ' τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Όταν παίρνω την φαρμακευτική μου αγωγή διαστρεβλώνονται απ' αυτήν.
Δεν ξέρω αν είμαι όντως ντροπαλή. Δεν ξέρω αν είμαι όντως ευέξαπτη. Δεν ξέρω ποιες δραστηριότητες όντως μισώ και ποιες απλά δεν μου προκαλούν χαρά λόγω κατάθλιψης.
Δεν ξέρω ποια είμαι, προσπαθήστε να ταυτιστείτε μ' αυτό κι ας μην το θέλετε πραγματικά.
Θέλω να διοχετεύσετε όλο το άγχος και τη αγωνία και το δέος του φόβου που νιώθει κανείς όταν έχει ολότελα χαθεί, όταν δεν έχει ταυτότητα. 
Θέλω να νιώσετε πώς είναι να  σας  λείπει, αυτό που μου λείπει πιο πολύ από τότε που ήμουν παιδί.
Να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να ζήσω.
Να μην κοιτάζω την ανατολή του ηλίου, όπως την κοίταζε ο πατέρας μου.

"Όλοι έχουμε ψυχολογικά μωρό μου"

Η πιο εκνευριστικά ηλιθιότατη φράση που έχω ακούσει τις τελευταίες ημέρες να την πιπιλάνε πολλοι.
Κοίτα να δεις πως πάει. 
Όχι.
Δεν έχουμε όλοι ψυχολογικά. Όλοι έχουμε ορισμένους φόβους και ανασφάλειες. Ψυχολογικά έχουν οι άνθρωποι που η ψυχική τους υγεία δεν τους επιτρέπει να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους. Ψυχολογικά δεν σου αφήνει ο γκόμενος που σε παράτησε και σε πλήγωσε, ψυχολογικά σου αφήνει ο γκόμενος που σε κακοποιούσε λεκτικά και σωματικά και τρεμεις να βγεις απ' το σπίτι σου και ν' αντικρίσεις καθρέφτη.
Υπάρχουν άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού/άγχους όταν βρίσκονται ανάμεσα σε πολλά άτομα. Υπάρχουν άνθρωποι που πλένονται μέχρι να βγει το δέρμα τους γιατί δεν μπορούν αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέμουν να ξαπλώσουν να κοιμηθούν διότι έχουν κρίσεις νυχτερινών τρόμων. Υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από διάφορες διαταραχές της συμπεριφοράς ή της προσωπικότητας και είναι απίστευτα δύσκολο να ενταχτούν και να προσαρμοστούν σε μια κοινωνία διότι τα ψυχολογικά προβλήματα τους το καθιστούν αφάνταστα δύσκολο.
Και για να φέρω και ένα ελαφρύ παράδειγμα που είναι κοντά σε όλους μας λίγο πολυ -μιας και ο καρκίνος ειναι η νέα μάστιγα- πόσοι από όλους εμάς έχουν ζήσει κοντά σε κάποιο άτομο που κατάφερε και ξεπέρασε τον καρκίνο? Αρκετοί φαντάζομαι. Έχει κανείς αναλογιστεί τι τραύμα έχει αφήσει αυτή η ασθένεια σ' εκείνο το άτομο? Πέρα απ' την απόλυτη φρίκη της χημειοθεραπείας, που τον καθιστά για παραπάνω από χρόνο καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι να ξερνάει το μέσα του, την αλωπεκία, την κατάθλιψη και όλα αυτά τα ωραία, έχει και τον απόλυτα δικαιολογημένο φόβο του ότι ίσως, πιθανό, να χάσει και τη ζωή του. Και τα ξεπερνάει όλα αυτά. Σωματικά. Διότι και αφού περάσει αυτόν το γολγοθά, ψυχικά έχει να περάσει κι άλλον, γιατί μια τραυματική εμπειρία δεν παύει έτσι απλά. 
Τα ψυχολογικά προβλήματα δεν είναι τραγούδι της λανα ντελ ρει. Ούτε ο μυστήρια γοητευτικός καταθλιπτικός έφηβος μιας σειράς. Είναι μια πραγματική κόλαση, που μέσα της δεν χωράει τίποτα το μελαγχολικά ωραίο ή γοητευτικά περίεργο κι απόμακρο. Αυτό το κοινωνικό μοτίβο που ρομαντικοποιεί τα ψυχολογικά προβλήματα πρέπει κάποτε να σταματήσει. Διότι ευτελίζει τον αγώνα που δίνουν κάποια άτομα που, για να ανταπεξέλθουν, ορισμένες φορές υποβάλουν τον εαυτό τους σε φαρμακευτική αγωγή που, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, επιφέρει παρενέργειες όπως η ναυτία, η αυπνία, η κεφαλαλγία και μηδενική όρεξη και σεξουαλική λίμπιντο.
Αν τα περνούσαν όλοι αυτά, τότε να δω πόσοι θα γράφανε στους τοίχους "όλοι έχουμε ψυχολογικά μωρό μου".   

I'm killing time on Valentine's, waiting for the day to end

Μακάρι αυτά να μπορούσα να στα πω αυτοπροσώπως. Να ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό μιας άνοιξης και να καθόμασταν στο καφενείο κοντά στο σπίτι μου, με τον ήλιο να ζεσταίνει τους κρύους καφέδες μας.
Όπως όταν σου κρατούσα το χέρι εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό που χιόνιζε πολύ και πήγες να με φιλήσεις και κουτουλήσαμε και ήταν σα σκηνή από χαζορομαντική ταινία. 

Θα σου μιλούσα. Κι εσύ τότε θα με κοιτούσες.
Θα έλεγες κάτι ειρωνικό ή κάποια χαζομάρα. 

Αλλά δεν θα με ένοιαζε γιατί θα μ' έκανες να νιώσω όμορφα.
Ασφαλής.
Θα μου έδινες και μια αγκαλιά.

Απ' την άλλη ίσως και να μην σου μιλούσα καθόλου. Διότι πάντα ήμουν επιφυλακτική στο τι σου έλεγα.

Σα να σε έχω εξιδανικεύσει λιγάκι.

Σίγουρα σε έχω εξιδανικεύσει. Λίγο που περάσανε τα χρόνια και νοσταλγώ γενικά εκείνη τη σχετικά ανέμελη εποχή, λίγο οι λεκέδες έρωτα κι ανιδιοτελούς αγάπης που μείναν στην ψυχή μου για τη δική σου ψυχή, δεν είναι περίεργο να το 'χω κάνει.

Αλλά τ' ορκίζομαι στο πιο αγνό κομμάτι της ψυχής μου, ότι εσένα σ' αγάπησα δίχως κανένα όρο και κανένα ώφελος. Μόνο με λίγο φόβο.

Και συγχώρεσα την κάθε σκάρτη πράξη σου προς εμένα ακριβώς την ίδια στιγμή που τη διέπραξες.
Αλλά τι περίεργη και μοναδική αγάπη που είναι. Ατέλειωτη θα έλεγε κανείς. Διότι όταν ο άλλος έχει άρρωστη ψυχή, τα κενά της έχουν τρύπες. Όσο και να τα γεμίζεις, στο τέλος μένουν κενά. Και όλο δίνεις και δίνεις και δίνεις, ένας φαύλος κύκλος μέχρι να στερέψεις, μέχρι ο άλλος να σε απομυζήσει -γι αυτό είναι ατέλειωτη, γιατί εν τέλη δεν στερεύεις ποτέ.

Μου έμαθες να αγαπάω δύσκολα. Ότι η αγάπη θέλει κόπο και πόνο. Γι αυτό μόνο έτσι φαντάζει αληθινή.

Αλλά δες τι γίνεται, κανείς πρέπει να δει και την ρεαλιστική πλευρά των πραγμάτων: Χειραγωγούσαμε συναισθηματικά ο ένας τον άλλον και φτάσαμε στο σημείο να το νομίσουμε γι αγάπη.

Hush

Και όπως ήθελα να σου πω τότε και ποτέ δεν το είπα,

Θα μπορούσες να μου προσάψεις τα πάντα. Όλα τα άσχημα του κόσμου. Αλλά ποτέ, ποτέ, μα π-ο-τ-έ δεν θα μπορούσες να μου προσάψεις ότι δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να φέρθηκα άσχημα σε κόσμο, να υπήρξα ψεύτρα και εγωίστρια και άτιμη.
Αλλά ποτέ σε σένα.
Ναι, ίσως δεν άξιζα τη φιλία σου για τον οποιονδήποτε απ' αυτούς τους λόγους.
Αλλά όχι επειδή δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να μην είμαι καλή κόρη, καλή γκόμενα, καλή φοιτήτρια.
Αλλά χωρίς αμφιβολία.. Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία, είμαι καλή φίλη.
Ίσως να είναι μονόδρομος, ή ένα ακόμη σοκάκι,  για να μπεις στην ευθεία της δικής μου ψυχής και αυτός ο δρόμος είναι μέσω της φιλίας. Και όταν θεωρήσω ένα άτομο φίλο -όχι παρέα, φίλο- τότε δεν έχεις να περιμένεις τίποτα λιγότερο απ' τα πάντα από μέρους μου.
Κι αυτό ακριβώς έγινε κι ευτυχώς που το αντιλήφθηκες νωρίς.
Γιατί σου στάθηκα, γιατί σε πόνεσα, γιατί σε λάτρεψα. 
Γιατί κι εγώ, κι εσύ, προσπαθούμε με την ίδια επιμονή να γεμίσουμε κενές ψυχές που μπάζουν από παντού.
Γιατί είναι τόσο ακραία δύσκολο να κρατήσεις ένα άτομο που σε ξέρει τόσο καλά και σε κρίνει -με την καλή έννοια- όπως θα έκρινες εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Είμαστε soulmates, δια βίου σύντροφοι. Σαν τους αετούς. Και κάποια φλαμίνγκο (γέλια).
Και είναι απίστευτα γελοίο το ότι κάποιοι βρίσκουν περίεργη τη ζήλεια που υπάρχει, όταν ένας άλλος πιθανός φίλος εμφανίζεται στο προσκήνιο, το έχεις προσέξει?
Συμβαίνει ακριβώς γιατί όλοι, έχουν συνδέσει την έννοια της αφοσίωσης και της ανιδιοτελούς αγάπης, με κάτι ερωτικό. Με κάτι το οποίο θα εκλείψει -συνήθως- στα 2-3 χρόνια. Το πολύ.
Και τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι, έχουν συνηθίσει να εκφράζουν τα, κατα τ' άλλα, ειλικρινή τους συναισθήματα αγάπης, με τόση ευκολία και ζήλο που έχουν καταντήσει λόγια εφήμερα και ψεύτικα, χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία. Κι αυτό είναι ένα θέμα, αν αναλογιστείς ότι επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια εγώ είμαι εδώ ακόμα και στα λέω, και τα εννοώ και θα στα λέω, και τα κρατάω σαν στολίδι πολύτιμο.
Διότι μπορεί ένας φίλος να μην καταφέρνει να αντικαταστήσει έναν ερωτικό σύντροφο, αλλά ούτε κι ένας ερωτικός σύτροφος μπορεί να αντικαταστίσει έναν φίλο.
Κι όταν με ρωτάνε αν πιστεύω στο Θεό, απαντάω πως ναι, πιστεύω.
Γιατί έχει κάτσει συνάμα μου, στο μπαλκόνι, με ένα ποτήρι κρασί και του ξετύληξα ολάκερη την ψυχή μου εμπρός στα πόδια του.
Γιατί έχει τ' όνομά σου.
Και γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ καμία άλλη συντροφιά στον κόσμο, θεϊκή ή και μη, καλύτερη απ' τη δική  σου.

Libertines

Είχα συναντηθεί με έναν γνωστό μου τις προάλλες. Είχα να τον δω πολύ καιρό και κανονήσαμε επι τόπου να πιούμε μια μπύρα να τα πούμε. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά, μέχρι που τον ρώτησα πώς τα πάει με την κοπέλα του. Το πρόσωπό του σκυθρώπιασε κι έπειτα από λίγο μου εξήγησε ότι εκείνη περνούσε πολύ χρόνο με κάποιον άλλον και γενικά κάνανε πολύ παρέα. Όταν τον ρώτησα για ποιό λόγο δεν της είπε ότι τον ενοχλεί μου είπε ότι προς το παρόν δεν έχει κάνει κάτι "κακό" που να χαλάσει τη σχέση. Το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι "μα.. δεν ζηλεύει?".

Και τότε είναι που μου ήρθε η συνειδητοποίηση. Ναι, κάποιοι άνθρωποι όντως δεν ζηλεύουν.
Νιώθουν μια ενόχληση, μια μικρή θλίψη, αλλά δεν ζηλεύουν. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για το άτομο ή κάτι.
Δεν ζηλεύουν, γιατί πολύ απλά σκέφτονται "Κι εγώ στη θέση της, εκείνον θα διάλεγα". Και το σκέφτονται για κάθε άλλο άτομο, πέρα απ' τον εαυτό τους.
Και θα σας πω ένα μυστικό.
Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορηματικά δηλώνουν ότι δεν κάνουν (για) σχέση. Ή ότι έχουν προσπαθήσει, αλλά "αυτά δεν είναι για μένα, δεν τα καταφέρνω σ' αυτά".
Δεν υπάρχει κάτι να ζηλέψεις, να θαυμάσεις ή να παινέψεις σε ένα τέτοιο άτομο.
Δεν είναι πιο ανεξάρτητοι, ούτε και τα έχουν "καλά με τον εαυτό τους", όπως δηλώνουν.
Ένα ανεξάρτητο άτομο, ένας ισσοροπημένος άνθρωπος που τα έχει καλά με τον εαυτό του, έχει την ικανότητα να συνοδοιπορευτέι με έναν άλλον και να μοιραστεί το εγώ του και τις εμπειρίες του.
Οι μπερδεμένοι, οι ανασφαλείς και οι κομπλεξικοί είναι ανίκανοι να το κάνουν.
Και όσο και να ρομαντικοποιούν και να επευφημούν την αιώνια single φάση τους, δεν αλλάζει η ουσία που κρύβεται πίσω από μια τέτοια, καθαρά αμυντική, συμπεριφορά. Και συνήθως το ξέρουν και αυτοί οι ίδιοι. Εθελοτυφλούν εκούσια και δεν το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους.

- Το ξέρεις ότι αυτό είναι πρόβλημα και πρέπει να το αλλάξεις, έτσι?
- Έτσι είμαι απλά.
- Έστω.
- Νόμιζα πίστευες ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
- Ίσως και να αλλάζουν. Όταν ξαναγεννιούνται.
- Πώς ξαναγεννιούνται?
- Ξαναγεννιούνται όταν φεύγουν απ' τη φάση του "η ζωή είναι μπροστά μας" και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή που ζουν θα είναι η μοναδική που θα ζήσουν ποτέ. Κι αυτή περνάει γρήγορα. Απίστευτα γρήγορα.
- Εσύ ξαναγεννήθηκες?
- Ίσως όχι.
- Ίσως ναι.

Sleeping with ghosts

Φαινομενικά έχω ξεπεράσει τα πάντα.
Τις χημείες, τις ουσίες, όλα.
Αυτό που δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω είναι να αποδεχτώ, να ενστερνιστώ, να καταλάβω ότι μεγαλώνω.
Βρίσκομαι σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Προσπαθώ να μεγαλώσω, ενώ δεν θέλω, καταλήγοντας μόνο στο να γερνάω.
Είμαι παραοϊκή? Δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον?
Γιατί όλοι παρουσιάζουν την ηλικία των 20 σαν κάτι ξεχωριστό και υπέροχο?
Είναι ακριβώς η ηληκία που σταματάς να αναπτύσεσαι και ξεκινάς να φθίνεις Να γερνάς. Να σπας.
Είναι η ηλικία που συνειδητοποιείς ότι παρακμάζεις. Οτι οι αντοχές σου δεν είναι ίδιες με πριν. Οτι σε 2-3 χρόνια οι ρυτίδες έκφρασης θα γινουν μόνιμες.
Δεν είναι μόνο ο σωματικός τομέας, είναι και ο συναισθηματικός -γιατί ποιος δεν νιώθει παιδί ακόμα?
Είναι μια ριζική  αλλαγή που καλώς ή κακώς γίνεται σχετικά απότομα.
Και καλώς ή κακώς καλούμαστε να το αντιμετοπίσουμε.
Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αντιλαμβάνονται την αλλαγή πρώτα οι άλλοι και μετέπειτα εσύ.
Είμαστε άνθρωποι,το λογικό είναι οι συνήθειες και οι συμπεριφορές μας να ξεκινάνε να ποικίλουν -αν όχι να αλλάζουν εντελώς.
Κι ακριβώς όταν αντιλαμβάνονται πρώτοι από σένα την αλλαγή, έχουν άραγε σκεφτεί ποτέ ότι τα λόγια τους, για το είναι σου, ίσως και να πληγώνουν?
Τι θα πει "δεν είσαι όπως σε γνώρισα" ?
Τι θα πει "σε προτιμούσα αλλιώς" ?
Δεν άλλαξα.
Η οπτική γωνία άλλαξε, κι έκανε μια συπεριφορά διαφορετική, αλλά τον χαρακτήρα τον άφησε ανέπαφο.
Το ωριμάζω δεν συνεπάγεται το αλλάζω.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Βλέπουν διαφορετικές οπτικές γωνίες αλλά ο χαρακτρήρας, αυτός που έχει αποδειχθεί ότι μπορεί και να είναι κληρονομικός εν μέρη, δεν αλλάζει.
Μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά με λίγα λόγια ενός ατόμου, αλλά όχι οι προθέσεις και το ποιόν.
Και όποιος γυρίσει να σου πει ότι άλλαξες, ας τον να πάει στο διάολο.
Ας τον, γιατί ποτέ δεν ήξερε ποιος είσαι. 
Διότι εσύ -ναι, εσύ- αν γνώριζες ότι έμεινα η ίδια και ότι απλά άλλαξα κάποια σχέδια και κάποια ιδανικά, θα με κατανοούσες.
Κι αν δεν με κατανοούσες, θα προσπαθούσες τουλάχιστον να δείξεις μια συγκατάβαση.
Άσε με καλύτερα -παράταμε. 
Όπως έκανες δυο χρόνια πριν.
Άσε με καλύτερα, 
άμα δεν ξέρεις ποια στα αλήθεια είμαι. 

Βεβαίως

Κι αν είναι να τα κατακρίνουμε όλα, ας ζητήσουμε τουλάχιστον έλεος στο πάθος.
Σ' αυτόν τον στιγμιαίο έρωτα.
Σ' αυτό το συναίσθημα που, όπως και όλα τα όμοιά του, τα έχουμε συνδέσει με την ηδονή, και η ηδονή είναι αμαρτία. Είναι πόνος που μετέρχεται -συνάμα με τις συνέπειες.
Οπότε πώς να μην σε κατηγορήσουν?
Πώς να μην σε κατακρίνουν όλοι?
Για τα συναίσθηματα που καταδικάζουν, νιώθουν και ποθούν όλοι τους?
Για μια πράξη που όλοι -μα όλοι- ακόμη αμφιταλαντεύονται για το αν είναι μια πράξη ψυχικά συνειδητή ή για το αν είναι μια ψυχαναγκαστική ανάγκη του κορμιού.
Πώς να βάλεις το νου σου να διαλογιστεί εκείνη τη στιγμή?
Ο πόθος είναι έρωτας. Έρωτας στιγμιαίος.
Πώς να μην ρισκάρεις το παν για τη δόξα του έρωτα? Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Διότι όπως είχα διαβάσει "Η καρδιά έχει περισσότερα δωμάτια και από ξενοδοχείο με πουτάνες".
Και το χειρότερο είδος πουτάνας, είναι αυτή που δρα με τα πρότυπα της κοινωνίας για να μην την διαπομπεύσουν.
Διοτι αυτή η γυναίκα πουλαει τον εαυτό της, όχι το κορμί της.