Tumbling

Είμαι απίστευτα εγωκεντρική.
Εγωκεντρική με την έννοια του ότι μ' αρέσει να μιλάω για μένα, μ' αρέσει να γράφω για μένα, μ' αρέσει να ζωγραφίζω για μένα, σε μια αέναη προσπάθεια ανακάλυψης του έσω εαυτού.
Καθόλου δε με νοιάζει εν τέλει αν θα ζήσω -αν θα ζήσω όπως θέλω, αν θα ζήσω όσο θέλω.
Είμαι ένα διαολεμένο ζώο, υποδουλωμένο στην επιρρέπεια, που έπειτα από χρόνια, αυτό που μοχθεί με λύσσα να καταφέρει περισσότερο απ' όλα, εις μάτην, είναι να πει, να γράψει και να ζωγραφίσει τι σκέφτεται και τι αισθάνεται. 
Τίποτα δε λαχτάρησε η ψυχή μου παραπάνω απ' αυτό το θεϊκό ταλέντο που έχουν κάποιοι: τη δυνατότητα να εκφραστούν.
Αν πίστευα σε κάτι, θα ορκιζόμουν ότι ουδείς δεν ένιωσε τόσο ζωντανός κι ολοκληρωμένος,  όσο όταν κατάφερε να εκφράσει ακριβώς τι διάολο συμβαίνει στο παλαβό του το κεφάλι. Όχι απαραίτητα σε τρίτους, στον ίδιο μονάχα.
Κι όλοι κρύβουμε έναν ζωντανό κι ολοκληρωμένο άνθρωπο μέσα μας.
Αλλά ποιος στ' αλήθεια μπορεί ν' αντέξει το βάρος του να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος?
Για τι άλλο τάχα να προσπαθήσεις έπειτα?
Άλλωστε τι είναι ο άνθρωπος αν όχι ένα χάος με μια καρδιά αφηνιασμένη, γεμάτη σύγχυση κι αχόρταγη για περιπέτεια και πάθος. Το δίχως άλλο, τη θέλουμε τη φρενίτιδα της φρίκης στο μυαλό μας, το μπέρδεμα για να έχουμε κάτι να λύσουμε, για να αδράξουμε την κάθε μέρα, μπήγοντας τα βρόμικα και ταλαιπωρημένα νύχια μας μέσα της.   
Διάολε.
Αν μπορούσα να  γράψω θα το εξηγούσα καλύτερα.