I'm killing time on Valentine's, waiting for the day to end

Μακάρι αυτά να μπορούσα να στα πω αυτοπροσώπως. Να ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό μιας άνοιξης και να καθόμασταν στο καφενείο κοντά στο σπίτι μου, με τον ήλιο να ζεσταίνει τους κρύους καφέδες μας.
Όπως όταν σου κρατούσα το χέρι εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό που χιόνιζε πολύ και πήγες να με φιλήσεις και κουτουλήσαμε και ήταν σα σκηνή από χαζορομαντική ταινία. 

Θα σου μιλούσα. Κι εσύ τότε θα με κοιτούσες.
Θα έλεγες κάτι ειρωνικό ή κάποια χαζομάρα. 

Αλλά δεν θα με ένοιαζε γιατί θα μ' έκανες να νιώσω όμορφα.
Ασφαλής.
Θα μου έδινες και μια αγκαλιά.

Απ' την άλλη ίσως και να μην σου μιλούσα καθόλου. Διότι πάντα ήμουν επιφυλακτική στο τι σου έλεγα.

Σα να σε έχω εξιδανικεύσει λιγάκι.

Σίγουρα σε έχω εξιδανικεύσει. Λίγο που περάσανε τα χρόνια και νοσταλγώ γενικά εκείνη τη σχετικά ανέμελη εποχή, λίγο οι λεκέδες έρωτα κι ανιδιοτελούς αγάπης που μείναν στην ψυχή μου για τη δική σου ψυχή, δεν είναι περίεργο να το 'χω κάνει.

Αλλά τ' ορκίζομαι στο πιο αγνό κομμάτι της ψυχής μου, ότι εσένα σ' αγάπησα δίχως κανένα όρο και κανένα ώφελος. Μόνο με λίγο φόβο.

Και συγχώρεσα την κάθε σκάρτη πράξη σου προς εμένα ακριβώς την ίδια στιγμή που τη διέπραξες.
Αλλά τι περίεργη και μοναδική αγάπη που είναι. Ατέλειωτη θα έλεγε κανείς. Διότι όταν ο άλλος έχει άρρωστη ψυχή, τα κενά της έχουν τρύπες. Όσο και να τα γεμίζεις, στο τέλος μένουν κενά. Και όλο δίνεις και δίνεις και δίνεις, ένας φαύλος κύκλος μέχρι να στερέψεις, μέχρι ο άλλος να σε απομυζήσει -γι αυτό είναι ατέλειωτη, γιατί εν τέλη δεν στερεύεις ποτέ.

Μου έμαθες να αγαπάω δύσκολα. Ότι η αγάπη θέλει κόπο και πόνο. Γι αυτό μόνο έτσι φαντάζει αληθινή.

Αλλά δες τι γίνεται, κανείς πρέπει να δει και την ρεαλιστική πλευρά των πραγμάτων: Χειραγωγούσαμε συναισθηματικά ο ένας τον άλλον και φτάσαμε στο σημείο να το νομίσουμε γι αγάπη.