February 11, 2015

Hush

Και όπως ήθελα να σου πω τότε και ποτέ δεν το είπα,

Θα μπορούσες να μου προσάψεις τα πάντα. Όλα τα άσχημα του κόσμου. Αλλά ποτέ, ποτέ, μα π-ο-τ-έ δεν θα μπορούσες να μου προσάψεις ότι δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να φέρθηκα άσχημα σε κόσμο, να υπήρξα ψεύτρα και εγωίστρια και άτιμη.
Αλλά ποτέ σε σένα.
Ναι, ίσως δεν άξιζα τη φιλία σου για τον οποιονδήποτε απ' αυτούς τους λόγους.
Αλλά όχι επειδή δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να μην είμαι καλή κόρη, καλή γκόμενα, καλή φοιτήτρια.
Αλλά χωρίς αμφιβολία.. Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία, είμαι καλή φίλη.
Ίσως να είναι μονόδρομος, ή ένα ακόμη σοκάκι,  για να μπεις στην ευθεία της δικής μου ψυχής και αυτός ο δρόμος είναι μέσω της φιλίας. Και όταν θεωρήσω ένα άτομο φίλο -όχι παρέα, φίλο- τότε δεν έχεις να περιμένεις τίποτα λιγότερο απ' τα πάντα από μέρους μου.
Κι αυτό ακριβώς έγινε κι ευτυχώς που το αντιλήφθηκες νωρίς.
Γιατί σου στάθηκα, γιατί σε πόνεσα, γιατί σε λάτρεψα. 
Γιατί κι εγώ, κι εσύ, προσπαθούμε με την ίδια επιμονή να γεμίσουμε κενές ψυχές που μπάζουν από παντού.
Γιατί είναι τόσο ακραία δύσκολο να κρατήσεις ένα άτομο που σε ξέρει τόσο καλά και σε κρίνει -με την καλή έννοια- όπως θα έκρινες εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Είμαστε soulmates, δια βίου σύντροφοι. Σαν τους αετούς. Και κάποια φλαμίνγκο (γέλια).
Και είναι απίστευτα γελοίο το ότι κάποιοι βρίσκουν περίεργη τη ζήλεια που υπάρχει, όταν ένας άλλος πιθανός φίλος εμφανίζεται στο προσκήνιο, το έχεις προσέξει?
Συμβαίνει ακριβώς γιατί όλοι, έχουν συνδέσει την έννοια της αφοσίωσης και της ανιδιοτελούς αγάπης, με κάτι ερωτικό. Με κάτι το οποίο θα εκλείψει -συνήθως- στα 2-3 χρόνια. Το πολύ.
Και τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι, έχουν συνηθίσει να εκφράζουν τα, κατα τ' άλλα, ειλικρινή τους συναισθήματα αγάπης, με τόση ευκολία και ζήλο που έχουν καταντήσει λόγια εφήμερα και ψεύτικα, χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία. Κι αυτό είναι ένα θέμα, αν αναλογιστείς ότι επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια εγώ είμαι εδώ ακόμα και στα λέω, και τα εννοώ και θα στα λέω, και τα κρατάω σαν στολίδι πολύτιμο.
Διότι μπορεί ένας φίλος να μην καταφέρνει να αντικαταστήσει έναν ερωτικό σύντροφο, αλλά ούτε κι ένας ερωτικός σύτροφος μπορεί να αντικαταστίσει έναν φίλο.
Κι όταν με ρωτάνε αν πιστεύω στο Θεό, απαντάω πως ναι, πιστεύω.
Γιατί έχει κάτσει συνάμα μου, στο μπαλκόνι, με ένα ποτήρι κρασί και του ξετύληξα ολάκερη την ψυχή μου εμπρός στα πόδια του.
Γιατί έχει τ' όνομά σου.
Και γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ καμία άλλη συντροφιά στον κόσμο, θεϊκή ή και μη, καλύτερη απ' τη δική  σου.

4 comments:

  1. Και τώρα δεν είστε φίλοι?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όχι, είμαστε ακόμη azapo0linia.
      Απλά εγώ το κρατάω μανιάτικο.

      Delete
    2. Κρίμα πάντως, ειδικά αν τον γνωρίζεις τόσον καιρό και τόσο καλά. Τελικά άλλοι μας διαλέγουν και μας φωνάζουν φίλους και μόλις συνηθίσουμε στο κάλεσμα, την πατάμε...

      Delete
    3. Μπα, δεν είναι κρίμα.
      Τα λάθη για μας τους ανθρώπους είναι. Το θέμα είναι να βλέπεις καθαρά πότε ο άλλος το εννοεί και να μην εθελοτυφλείς. Να καταλαβαίνεις πότε νιώθει πιεσμένος και μοιράζει ευθυνες στα τυφλά. Και όταν ξέρεις, πραγματικά ξέρεις όμως, τον άλλον τότε συγχωρείς και το προσπερνάς. Γι αυτούς είναι οι δεύτερες ευκαιρίες, για τα άτομα που εκτιμάμε, σεβόμαστε, αγαπάμε κι ανταποδίδουν -ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν το κάνουν για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Στη συνολική εικόνα εστιάζεις.

      Delete