Libertines

Είχα συναντηθεί με έναν γνωστό μου τις προάλλες. Είχα να τον δω πολύ καιρό και κανονήσαμε επι τόπου να πιούμε μια μπύρα να τα πούμε. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά, μέχρι που τον ρώτησα πώς τα πάει με την κοπέλα του. Το πρόσωπό του σκυθρώπιασε κι έπειτα από λίγο μου εξήγησε ότι εκείνη περνούσε πολύ χρόνο με κάποιον άλλον και γενικά κάνανε πολύ παρέα. Όταν τον ρώτησα για ποιό λόγο δεν της είπε ότι τον ενοχλεί μου είπε ότι προς το παρόν δεν έχει κάνει κάτι "κακό" που να χαλάσει τη σχέση. Το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι "μα.. δεν ζηλεύει?".

Και τότε είναι που μου ήρθε η συνειδητοποίηση. Ναι, κάποιοι άνθρωποι όντως δεν ζηλεύουν.
Νιώθουν μια ενόχληση, μια μικρή θλίψη, αλλά δεν ζηλεύουν. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για το άτομο ή κάτι.
Δεν ζηλεύουν, γιατί πολύ απλά σκέφτονται "Κι εγώ στη θέση της, εκείνον θα διάλεγα". Και το σκέφτονται για κάθε άλλο άτομο, πέρα απ' τον εαυτό τους.
Και θα σας πω ένα μυστικό.
Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορηματικά δηλώνουν ότι δεν κάνουν (για) σχέση. Ή ότι έχουν προσπαθήσει, αλλά "αυτά δεν είναι για μένα, δεν τα καταφέρνω σ' αυτά".
Δεν υπάρχει κάτι να ζηλέψεις, να θαυμάσεις ή να παινέψεις σε ένα τέτοιο άτομο.
Δεν είναι πιο ανεξάρτητοι, ούτε και τα έχουν "καλά με τον εαυτό τους", όπως δηλώνουν.
Ένα ανεξάρτητο άτομο, ένας ισσοροπημένος άνθρωπος που τα έχει καλά με τον εαυτό του, έχει την ικανότητα να συνοδοιπορευτέι με έναν άλλον και να μοιραστεί το εγώ του και τις εμπειρίες του.
Οι μπερδεμένοι, οι ανασφαλείς και οι κομπλεξικοί είναι ανίκανοι να το κάνουν.
Και όσο και να ρομαντικοποιούν και να επευφημούν την αιώνια single φάση τους, δεν αλλάζει η ουσία που κρύβεται πίσω από μια τέτοια, καθαρά αμυντική, συμπεριφορά. Και συνήθως το ξέρουν και αυτοί οι ίδιοι. Εθελοτυφλούν εκούσια και δεν το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους.

- Το ξέρεις ότι αυτό είναι πρόβλημα και πρέπει να το αλλάξεις, έτσι?
- Έτσι είμαι απλά.
- Έστω.
- Νόμιζα πίστευες ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
- Ίσως και να αλλάζουν. Όταν ξαναγεννιούνται.
- Πώς ξαναγεννιούνται?
- Ξαναγεννιούνται όταν φεύγουν απ' τη φάση του "η ζωή είναι μπροστά μας" και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή που ζουν θα είναι η μοναδική που θα ζήσουν ποτέ. Κι αυτή περνάει γρήγορα. Απίστευτα γρήγορα.
- Εσύ ξαναγεννήθηκες?
- Ίσως όχι.
- Ίσως ναι.