Φαινομενικά έχω ξεπεράσει τα πάντα.
Τις χημείες, τις ουσίες, όλα.
Αυτό που δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω είναι να αποδεχτώ, να ενστερνιστώ, να καταλάβω ότι μεγαλώνω.
Βρίσκομαι σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Προσπαθώ να μεγαλώσω, ενώ δεν θέλω, καταλήγοντας μόνο στο να γερνάω.
Είμαι παραοϊκή? Δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον?
Γιατί όλοι παρουσιάζουν την ηλικία των 20 σαν κάτι ξεχωριστό και υπέροχο?
Είναι ακριβώς η ηληκία που σταματάς να αναπτύσεσαι και ξεκινάς να φθίνεις Να γερνάς. Να σπας.
Είναι η ηλικία που συνειδητοποιείς ότι παρακμάζεις. Οτι οι αντοχές σου δεν είναι ίδιες με πριν. Οτι σε 2-3 χρόνια οι ρυτίδες έκφρασης θα γινουν μόνιμες.
Δεν είναι μόνο ο σωματικός τομέας, είναι και ο συναισθηματικός -γιατί ποιος δεν νιώθει παιδί ακόμα?
Είναι μια ριζική αλλαγή που καλώς ή κακώς γίνεται σχετικά απότομα.
Και καλώς ή κακώς καλούμαστε να το αντιμετοπίσουμε.
Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αντιλαμβάνονται την αλλαγή πρώτα οι άλλοι και μετέπειτα εσύ.
Είμαστε άνθρωποι,το λογικό είναι οι συνήθειες και οι συμπεριφορές μας να ξεκινάνε να ποικίλουν -αν όχι να αλλάζουν εντελώς.
Κι ακριβώς όταν αντιλαμβάνονται πρώτοι από σένα την αλλαγή, έχουν άραγε σκεφτεί ποτέ ότι τα λόγια τους, για το είναι σου, ίσως και να πληγώνουν?
Τι θα πει "δεν είσαι όπως σε γνώρισα" ?
Τι θα πει "σε προτιμούσα αλλιώς" ?
Δεν άλλαξα.
Η οπτική γωνία άλλαξε, κι έκανε μια συπεριφορά διαφορετική, αλλά τον χαρακτήρα τον άφησε ανέπαφο.
Το ωριμάζω δεν συνεπάγεται το αλλάζω.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Βλέπουν διαφορετικές οπτικές γωνίες αλλά ο χαρακτρήρας, αυτός που έχει αποδειχθεί ότι μπορεί και να είναι κληρονομικός εν μέρη, δεν αλλάζει.
Μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά με λίγα λόγια ενός ατόμου, αλλά όχι οι προθέσεις και το ποιόν.
Και όποιος γυρίσει να σου πει ότι άλλαξες, ας τον να πάει στο διάολο.
Ας τον, γιατί ποτέ δεν ήξερε ποιος είσαι.
Διότι εσύ -ναι, εσύ- αν γνώριζες ότι έμεινα η ίδια και ότι απλά άλλαξα κάποια σχέδια και κάποια ιδανικά, θα με κατανοούσες.
Κι αν δεν με κατανοούσες, θα προσπαθούσες τουλάχιστον να δείξεις μια συγκατάβαση.
Άσε με καλύτερα -παράταμε.
Όπως έκανες δυο χρόνια πριν.
Άσε με καλύτερα,
άμα δεν ξέρεις ποια στα αλήθεια είμαι.
νομίζω πως το ξεψηρίζεις πολύ το πράγμα...
ReplyDeleteόλοι περνάμε, θα περάσουμε ή περάσαμε τα 20. δε λέω, δεν είσαι η μόνη με αυτόν τον προβληματισμό, απλά τις αλλαγές τις δέχεσαι. γίνεσαι η αλλαγή γιατί μόνο έτσι παραμένεις ο εαυτός σου. αλλιώς έχεις χάσει κάποια πράγματα στο δρόμο τα οποία θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να εξελιχθείς ή να πέσεις στα σκατά. καλά είναι κι αυτά γιατί μετά μαθαίνεις να τ αποφεύγεις.
δε γερνάς εσύ, γερνάει η όρεξή σου. άλλων η όρεξη τώρα γεννίεται. αν δεν είχαν αποδεχθεί κι εκείνοι αυτήν την αλλαγή τώρα δεν θα ταν ο εαυτός τους ή δεν θα είχαν την ευκαιρία να δουν αν όντως αυτή η αλλαγή, δηλαδή η όρεξη των 20, ήταν ο εαυτός τους.
τα στάδια είναι για να τα προσπερνάμε.
με την άρνηση και την αμφισβήτηση δεν κερδίζεις κάτι. μπορεί να ξεπέρασες κάποια πράγματα, αλλά χάνεις ευκαιρίες να συναντήσεις άλλα που μπορεί να σε κάνουν να βρεις αυτήν την όρεξη, μπορεί και όχι. κι αυτό αλλαγή είναι. τα πάντα είναι.
Δεν είπα ότι δεν δέχομαι την αλλαγή. Είπα μόνο ότι με φρικάρει εν μέρη.
DeleteΑπό εκεί και πέρα δεν αρνήθηκα ούτε κι αμφισβήτησα κάτι. Εκτός κι αν αναφέρεσαι στον χαρακτήρα ενός ατόμου που ναι, όντως πιστεύω ότι τα βαθιά ριζομένα χαρακτηριστικά ενος ατόμου, όχι, δεν αλλάζουν.
Μπορεί να το διαπιστώσει νομίζω κανείς και μόνος του, άμα θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα άτομο και πώς κατέληξε.