Κι αν είναι να τα κατακρίνουμε όλα, ας ζητήσουμε τουλάχιστον έλεος στο πάθος.
Σ' αυτόν τον στιγμιαίο έρωτα.
Σ' αυτό το συναίσθημα που, όπως και όλα τα όμοιά του, τα έχουμε συνδέσει με την ηδονή, και η ηδονή είναι αμαρτία. Είναι πόνος που μετέρχεται -συνάμα με τις συνέπειες.
Οπότε πώς να μην σε κατηγορήσουν?
Πώς να μην σε κατακρίνουν όλοι?
Για τα συναίσθηματα που καταδικάζουν, νιώθουν και ποθούν όλοι τους?
Για μια πράξη που όλοι -μα όλοι- ακόμη αμφιταλαντεύονται για το αν είναι μια πράξη ψυχικά συνειδητή ή για το αν είναι μια ψυχαναγκαστική ανάγκη του κορμιού.
Πώς να βάλεις το νου σου να διαλογιστεί εκείνη τη στιγμή?
Ο πόθος είναι έρωτας. Έρωτας στιγμιαίος.
Πώς να μην ρισκάρεις το παν για τη δόξα του έρωτα? Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Διότι όπως είχα διαβάσει "Η καρδιά έχει περισσότερα δωμάτια και από ξενοδοχείο με πουτάνες".
Και το χειρότερο είδος πουτάνας, είναι αυτή που δρα με τα πρότυπα της κοινωνίας για να μην την διαπομπεύσουν.
Διοτι αυτή η γυναίκα πουλαει τον εαυτό της, όχι το κορμί της.
No comments:
Post a Comment