Πριν κάνα χρόνο, την τελευταία φορά που σε είδα και σε ρώτησα γιατί ταξιδεύεις από δω κι απο κει, μου είπες ότι έτσι είναι όταν δεν έχεις σπίτι και ότι θα έπρεπε να νιώθω κι εγώ το ιδιο.
Έβγαζε νόημα μιας και εδώ δεν είχες δικό σου σπίτι και παρασιτούσες σε άλλους. Εγώ έχω δικό μου σπίτι εδώ το οποίο θα κρατήσω λιγότερο από χρόνο. Αργότερα αντιλήφθηκα ότι και το σπίτι που μεγάλωσα δεν το νιώθω πια σπίτι μου. Το δωμάτιό μου έχει παραχωρηθεί σε άλλον και μένω σε ένα δωμάτιο που διαθέτει ένα κρεβάτι και μια ντουλάπα. Το δωμάτιο δεν το νιώθω δικό μου, τα βιβλία μου δεν μυρίζουν το ίδιο και τα λούτρινα αρκουδάκια μου με κοιτάζουν μίζερα και σκονισμένα, έτσι παραπεταμένα και στοιβαγμένα σε μια γωνία. Το μονο που μαρτυρεί την παρουσία μου στο σπίτι, είναι δυο φωτογραφίες μου στο σαλόνι, που -μεταξύ μας- η μία είναι τραγική.
Έπειτα με ρώτησες εσύ γιατί τριγυρνάω κι εγώ με τη σειρά μου, και σου είπα ότι το κάνω όταν πεθαίνω. Απο βαρεμάρα.
Και θυμήθηκα τότε που συζητούσαμε ότι η ζωηρή φαντασία μοιάζει με τη στιγμή του θανάτου, εάν την έχεις στο μυαλό σου σαν ένα συνονθύλευμα από όμορφες εικόνες. Δε γεύεσαι, δε μυρίζεις, δεν ακούς, δεν αγγίζεις. Μόνο βλέπεις. Λυπήθηκα αναλογιζόμενη ότι λίγο πριν πεθάνεις θα είσαι τρομοκρατημένος, σκεπτόμενη τη διαταραγμένη φαντασία που διαθέτεις (κακομοίρη). Εγώ μάλλον θα πεθάνω μπερδεμένη, μιας και τελευταία η φαντασία μου μοιάζει με πίνακα του Πικάσο την εποχή που προσπαθούσε να ζωγραφίσει όπως ένα παιδί.
Αργότερα σε ρώτησα αν θα ξαναγυρίσεις και μου είπες ότι αν σ' αγαπούσα, λιγάκι, θα γυρνούσες.
Ίσως και να μπορούσα να σ' αγαπήσω. Εάν σε γνώριζα. Και είναι αστείο αν σκεφτείς πόσο χλεύαζες παλιότερα τα ατέλειωτα, ρομαντικά μου λογύδρια πάνω στον έρωτα και την αγάπη, συνιστώντας μου να πάψω να διαβάζω πολύ Μαρκέζ ή τουλάχιστον όσα διαβάζω να τα κάνω και πράξη.
Φυσικά και θα μπορούσα να σ' αγαπήσω. Ταιριάζουμε.
Ίσως να μην είσαι τόσο μονογαμικός όπως λες, αλλά δεν πειράζει εγώ θα σ' αγαπούσα. Δεν με ενοχλεί η σαρκική απιστία -με ενοχλεί η συναισθηματική.
Εγώ δεν είμαι τόσο ρεαλίστρια όσο εσύ βέβαια.
Και οπτικά σου αναλογεί μια όμορφη κοπέλα.
Αλλά έχουμε την ίδια παλαβομάρα.
Έχουμε τις ίδιες μπογιές στη ψυχή.
Εσύ έχεις ταλέντο στη ζωγραφική.
Εγώ έχω βιβλία. Εσένα σ' αρέσει που έχω βιβλία.
Εσύ χρειάζεσαι πολύ αγάπη. Εγώ χρειάζομαι λίγη.
Δε νομίζω να είχαμε αυτό που παρουσιάζεται ως "σχέση". Θα ήμασταν πιο κοντά στο "καρικατούρα σχέσης". Αλλά δε θα μας ενοχλούσε. Γιατί θα είχε πλάκα, θα το θέλαμε και θα ταίριαζε στον χαρακτήρα μας.
Ωστόσο θα ήταν άδικο να σε βάλω σ' αυτό το τρυπάκι. Δεν θα μπορούσα να σου δείξω ποτέ την αγάπη μου, διότι θα έμπαινες στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα ήμουν ικανή να στη δώσω. Πράγμα που δεν θα γινόταν γιατί ήμουν/είμαι αλλού, εντελώς και αμετάκλητα αλλού, αλλά νιώθω άβολα και δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, οπότε θα αφήσω τα ψεγάδια έρωτα να αιωρούνται αποκλειστικά στον τίτλο.
Πριν φύγεις σε ρώτησα που μπορώ να σε βρω και μου έχωσες ένα χαρτάκι στην τσέπη.
Μου λείπει η παρέα σου και το μόνο που διαθέτω είναι μια τσαλακωμένη απόδειξη από ένα περίπτερο που από πίσω γράφει την διεύθυνση και το όνομα από ένα μαγαζί στα Εξάρχεια, και επειδή σε ξέρω λιγάκι, υποψιάζομαι ότι είναι ένα πεταμένο μπαρ με φτηνό αλκοόλ στο οποίο συχνάζεις.
Ή στη χειρότερη ένα κωλόμπαρο.
No comments:
Post a Comment