Ξυπνάω εξαντλημένη και δίχως στάλα όρεξης. Ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι, στο ίδιο σπίτι. Βλέπω τα ίδια πράγματα, τα ίδια μίζερα φώτα να φωτίζουν με τις αρρωστημένες αχτίδες τους την ίδια στάση λεωφορείου, τα ίδια φριχτά μαγαζιά του νησιού, που είναι καρμπόν το ένα με το άλλο, και στο μόνο που διαφέρουν είναι η ονομασία, τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά, από ανιαρούς συμφοιτητές μέχρι και το κοριτσάκι που είχαμε χτυπήσει με το αυτοκίνητο στο πρώτο έτος και θα το δω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα (γέλια).
Πνίγομαι.
Θέλω να μαζέψω πάλι όσα χρήματα μου αναλογούν και να τα σπαταλήσω σε ταξιδάκια στο νησί όπως παλιά. Σε περιπλανήσεις στα άλση. Σε μακρινούς ψαρότοπους και όμορφα καφενεδάκια στα σοκάκια των χωριών. Σε άπειρες βόλτες στην Καβάλα και την Ξάνθη. Σε ξέφρενους χορούς στην Αθήνα. Να μιλήσω με ψαράδες στον Μόλυβο, με ηλικιωμένους στην Αγιάσο, με μικροπωλητές στο Μοναστηράκι, με περιπλανώμενους καλλιτέχνες στη Ζάκυνθο, με τρελούς τουρίστες στα βαπόρια, με τσιγγάνους μουσικούς στα χαμομάγαζα και τις πλατείες. Να γνωρίζω πάλι ανθρώπους που έχουν να μου πουν κάτι διαφορετικό, που μοιράζονται τις ιστορίες τους μαζί μου και με εξιτάρουν συνεχώς, με κρατάνε σε ένταση, αναψοκοκκινισμένη, δίχως να σκέφτομαι πολύ -γιατί όταν σκέφτομαι πολύ δεν μου κάνει καλό, ανθρώπους που με εμπνέουν να γράψω και να εκφραστώ -διότι τώρα δεν μπορώ.
Οι σκέψεις μου είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι και δεν μπορώ να εκφραστώ λόγω έλλειψης διαύγειας.
Και δεν έχω διαύγεια διότι προσπαθώ επί ματαίω να κρατήσω ισορροπίες όσον αφορά τους ανθρώπους που νοιάζομαι και τις ευθύνες που μου αναλογούν, που έχουν υψωθεί μπροστά μου σαν τον πύργο της Βαβέλ και καλούμαι να τον κρατήσω όρθιο.
Στην προσπάθειά μου να είμαι σωστή και συνεπής, νιώθω να κινούμαι αργά, μετρώντας σταθερά το κάθε μου βήμα, ενώ στην πραγματικότητα μένω στάσιμη κρατώντας την ψυχική μου ηρεμία στα τρεμάμενα χέρια μου σαν ξέχειλο ποτήρι, αγωνιώντας συνεχώς μη χυθεί.
Κουράστηκα. Θέλω να το ρίξω, να το σπάσω, χίλια κομμάτια να το κάνω, κι έπειτα να πάρω ένα άλλο, να το γεμίσω κρασί και να το πιω. Και μετά να πω "δε γαμιέται".
Και ποιος ξέρει, έτσι κι αλλιως, ό,τι καταρρέει έχει την τάση να χτίζεται καλύτερα, απ' την αρχή.
No comments:
Post a Comment