Σεξ,ναρκωτικά,μεθύσια,καλοπέραση ΗΚΑΙΟΧΙ

Θέλω ταξίδια με αυτοκίνητο.
Δεν θέλω να φτάνω στον προορισμό.
Θέλω να τρέχω γρήγορα.
Δεν θέλω να σκοντάφτω.
Θέλω να τραγουδάω.
Δεν θελω να φαλτσάρω.
.
Μ' αρέσει να τρώω ενώ βλέπω ταινία.
Μ' αρέσει να μυρίζω τον καφέ πρωτού πιω την πρώτη γουλιά.
Μ' αρέσει τα πούλια στο τάβλι να είναι συμμαζεμένα.
Μ' αρέσει οι κουρτίνες να είναι ή ανοιχτές ή κλειστές.
Μ' αρέσει να φοράω διαφορετικές κάλτες.
Μ' αρέσει να πίνω βόντκα με λαχανί καλαμάκι.
Μ' αρέσει να δίνω φιλιά που πονάνε τα χείλη.
Μ' αρέσει να στολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα και να φοράω καουμπόικα καπέλα.
Μ' αρέσει ο ήχος που κάνει το κουταλάκι κάθε φορά που πίνω απ' τη ζεστή κούπα του καφέ.
Μ' αρέσουν τα cupcakes, τα γλειφιτζούρια και τα πολύχρωμα μπαλόνια.
 .
Δεν θέλω ανθρώπους που γελάνε πολύ.
Δεν θέλω ανθρώπους που δε γελάνε ποτέ.
Δεν θέλω να φοράω εφαρμοστά παπούτσια.
Δεν θέλω αυτούς που αλλάζουν τη φωνή τους όταν λένε κάτι σημαντικό.
Δεν θέλω αυτούς που είναι σε όλους συμπαθείς.
 .
Όμως, πέρα απ' τις προτημήσεις που έχω, δεν μπορώ να βρω κάτι που να μισώ. Μου αρέσουν πράγματα, μα αγαπώ τα πάντα. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω μείνει στάσιμη τα τελευταία 3 χρόνια στο να κάνω τις γνωστές μαλακίες. Περίεργο. Ούτε είναι απ' τις ασχολίες που μ' αρέσουν ούτε είναι απ' αυτές που αντιπαθώ. Ωστόσο, μου προσφέρουν τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

Γράφεις τόσο ωραία λόγια

Τα κεντάς προσεκτικά με τις πιο όμορφες λέξεις

Όπως μια αράχνη τον πολύτιμο ιστό της, τόσο προσεγμένα

Μα, γλυκιά μου, η ζωή δεν είναι βιβλίο

Και αν ήταν

Δεν θα άξιζες να το έχεις

Forgive me Father, I have sinned

Σιχαμάρα. Σιχαμάρα και αηδία.

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μου φέρνει ύπνο, λιγούρες και όρεξη για ξύλο. Και ήδη κοντεύω να τελειώσω τα σοκολατένια στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Μάγιας, με απογοητεύσατε.

Και όποιος ευχήθηκε χτες να μην καταστραφεί ο κόσμος, του εύχομαι ολόψυχα κλίσμα απ' τον ψαλιδοχέρη. 
Ελπίζω να μην ήσουν εσύ. 
Αλλά ίσως και να ήσουν γιατί άλλαξες λιγάκι.
Και όσο το σκέφτομαι τόσο σε απεχθάνομαι.
Έχεις γίνει το άλλο μου εγώ.
Η καλή εκδοχή του εαυτού μου. 
Κρίμα. 
Και μοιάζαμε τόσο πολύ -κοιτάζαμε στον ίδιο ραγισμένο καθρέφτη.
Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι που μου έρχεσαι εσύ στο μυαλό. Κι όμως, δεν περάσαμε ποτέ χριστούγεννα μαζί. Φαντάζομαι πως θα ήταν. Θα βρίσκαμε τρόπους να καπνίσουμε το έλατο και θα δίναμε μπύρες στα παιδιά που θα χτυπούσαν την πόρτα να πουν τα κάλαντα. Ίσως να καθόμασταν και στα πόδια κανενός άη βασίλη να ζητήσουμε μεγαλύτερα βυζιά για φετος. 
Και μετά τις μαλακίες και την καλοπέραση θα ξάπλωνες στα πόδια μου όπως τότε και θα μου έλεγες πόσο δυστυχισμένη νιώθεις.
Κι εγώ θα σου έλεγα όπως τότε ότι απλά χρειάζεσαι λίγη αγάπη.
Και θα σου ξαναέμπαινε η ιδέα ότι εγώ είμαι ικανή να στη δώσω -σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Θα ξετύλιγες την κόκκινη κορδέλα του πολύχρωμου κουτιού γεμάτη ενθουσιασμό.
Και θα ανακάλυπτες ότι είναι άδειο. 

Σχέσεις κι etCi

Και μιας και το κρασί τελείωσε και δεν έχω με κάτι να ασχοληθώ είπα να μοιραστώ τη μαυρίλα των σκέψεων μου μαζί σας, να σας σαπίσω λιγάκι την ψυχή.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Ανθρώπινες σχέσεις. *Ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΕΣ?

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ωραίες οι αγκαλιές, τα φιλιά, το χουχούλιασμα κάτω απ' τα παπλώματα παρέα και όλες αυτές οι ζουζουνιές, αλλά σκεφτείτε το λίγο. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ? Αξίζει αγαπητή τα δάκρυα που θα ρίξεις και το παγωτό που θα καταναλώσεις επειδή εκείνος σε βαρέθηκε/απάτησε? Αξίζει αγαπητέ τα λεφτά σε πιώματα που θα ξοδέψεις για τους ίδιους λόγους και αξίζει τα λεφτά που ξόδεψες για εκείνη σχεδόν κάθε φορά που βγαίνατε έξω (τις οποίες φορές που βγαίνατε έξω, θα θυμάτε τις μισές γιατί δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Η καριόλα.)?

Ναι, βέβαια, τώρα θα μου πείτε //φωνή αυτιστικού: Ναι ρε Κασσανδρα αλλά αυτό που θα μοιραστείς με τον άλλον είναι κάτι πρωτόγνωρο και ο έρωτας είναι ένα δυνατό συναίσθημα και μέσω μιας σχέσης θα ωριμάσεις και θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και αν δεν ενδώσεις στον έρωτα και τον αρνηθείς, ουσιαστικά αρνήσαι τα ίδια τα συναισθήματά σου και δεν ζεις και μπλα μπλα μπλα.

Και εγώ θα σας απαντήσω: Τι είναι μικρά ζουζούνια μου αυτό που λέμε "σχέση"? Αργείς να δώσεις απάντηση οπότε θα σου απαντήσω εγώ. Αυτό που λέμε σχέση είναι ουσιαστικά αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμός ΣΥΝ το ερωτικό στοιχείο (βλέπε πόθος, καύλα, όπωςστοδιάολοθεςπεςτο).
Και σε ρωτάω λοιπόν.
Που βρίσκεις αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό? Σ' αυτούς που αποκαλείς "φίλους σου".
Που βρίσκεις ερωτική έλξη? Σε οποιονδήποτε σου καυλώσει.
Αφού λοιπόν τα διαχωρίσαμε στις λέξεις, γιατί να μην τα διαχωρίσουμε και στην πράξη? Σκέψου λίγο. Όταν έχεις μία σχέση και ακολουθήσει ο χωρισμός, χάνεις κάτι απίστευτα σημαντικό για σένα γιατί τα έχεις βάλει όλα σε μια σαλάτα και έχεις φτιάξει έναν αχταρμά. Ενώ εάν τα διαχωρίσεις, ό, τι και να πάει στραβά με τον εραστή σου, απλά ξεκόβεις και τελειώνει εδώ το θέμα. Και για να το πω και πιο ωμά, έχε τους φίλους σου, έχε και τα ερωτικά σου αντικείμενα (νόου οφένς). Βέβαια για σας τους άντρες είναι πολύ πιο εύκολο μιας και βγαίνετε οι γαμιάδες  ενώ εμείς βγαίνουμε οι πουτάνες. Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν αποκάλεσα κανέναν μαλάκα επειδή πάει με πολλές και καμία πουτάνα επειδή πάει με πολλούς. 
Και στο κάτω κάτω σκεφτείτε... πόσων από σας οι γονείς έχουν χωρίσει? Οι φίλοι έχουν χωρισει? Πόσο σας επηρέασε? Και τελος, πόσο ακόμα καιρό θα σας πάρει για να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι μονογαμικό πλάσμα και οι σχέσεις είναι δημιούργημα του σύγχρονου πολιτισμού? Δεν είναι τυχαίο το ότι όλες οι σχεσεις εχουν ημερομηνία λήξης και μην μου πείτε για παππούδες που μένουν μαζί για πάντα, γιατί είναι μαζί λόγω συνήθειας και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από έναν απλό χωρισμό. 
Aπλά... Thnik about it.

Και η κόλαση είναι κάτι το βασανιστικά όμορφο

και μακάρι να ήξερες

πως το τίποτα που μου προσφέρουν τα δικά σου δεσμά 

είναι ο Παράδεισος

που οι άλλοι ονομάζουν Κόλαση

They say the future's out to get you. And they will let you fall.

Και έπειτα από τόσες βδομάδες το πήρα απόφαση να βγω απ' το κλουβί μου και να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο, μπας και μου φύγει αυτή η ακαταμάχητη επιθυμία να μείνω μακριά απ' τα πάντα. 
Κατέληξα λοιπόν σε ένα λεωφορείο γεμάτο βρεγμένους φοιτητές και τη στιγμή που άρχισε να με πιάνει πανικός άνοιξαν οι πόρτες και βρέθηκα στο λησμονημένο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αφού λοιπόν έγινα κάτι παραπάνω από μούσκεμα, χάρηκα στιγμιαία που δεν κυκλοφορούσε πολύς φοιτητόκοσμος. 
Λάθος. 
Μπαίνοντας στο κυλικείο για να πάρω τον πολυπόθητο ζεστό καφέ μου, η αγοραφοβία μου έφτασε στα ύψη. Σκεφτείτε να βρίσκεστε σε ένα ασανσέρ που χωράει το πολύ 7 άτομα και να είστε γύρω στα 15. Πανικός. Κοκάλωσα στη θέα της λαοθάλασσας των φοιτητών που είχαν κατακλείσει το κυλικείο και η βαβούρα που επικρατούσε ένιωθα να μου λιώνει τα παγωμένα μου αυτιά. Με το ζόρι λοιπόν, πήρα τον καφέ μου (αφού πάω στοίχημα ότι απέδειξα κυριολεκτικά στην κοπέλα στο κυλικείο ότι είμαι αυτιστική) και έφυγα άρον άρον για να καταλήξω έξω απ' το κτίριο γεωγραφίας, μόνη, μες το κρύο, να σκέφτομαι γιατί έκανα καν τον κόπο να ανέβω. 
Μετά από κανένα μισάωρο μιζέριας λοιπόν, κατέβηκα κέντρο και αφού πήρα γατοτροφή για τη συγκάτοικό μου, πήγα στο πάρκο, εκατσα σε ένα παγκάκι και περίμενα τη δυνατή βροχή που έπεφτε να ξεπλύνει τη συναισθηματική σαπίλα από πάνω μου. 
Και το ερώτημα είναι το εξής: Αυτή τη ζωή ήθελα εγώ για μένα?

Νιώθω κουρασμένη όλη την ώρα, πιέζω τον εαυτό μου να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, δεν έχω στάλα όρεξης να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου, έχω συνεχώς την ασίγαστη επιθυμία να πάρω ένα πλοίο και να πάω όπου με βγάλει, και έχω διαβάσει τοοοσα πολλά βιβλία που μέχρι και τα όνειρα που βλέπω, δεν αφορούν εμένα, αλλά τους χαρακτήρες των βιβλίων. Όσο απαίσια ωραίο κι αν ακούγεται για μια μαζόχα λάικ μι, όχι, δεν είχα φανταστεί έτσι το μέλλον μου. 
Και θυμώνω που μένω στάσιμη. 
Και θυμώνω που ζω σε ένα αυτοδημιούργητο κλουβί.
Και νευριάζω και κλαίω και φωνάζω και θέλω να δείρω κάποιον να ξεσπάσω, αλλά με τι δύναμη, με το ζόρι ανεβαινω την ανηφόρα για το σπίτι μου (καπνίστρια βλέπετε). 
Και έχω γυρίσει στην ηλίθια ηλικία των 17 που δεν είχα ιδέα ποια είμαι και τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να πάρω μια απόφαση για το τι θέλω να κάνω. Και πολύ φοβάμαι ότι ενάμιση χρόνος πήγε τζάμπα, ακολουθώντας έναν δρόμο που πολύ απλά, δεν είναι ο δικός μου. Και αν δεν είναι αυτός? Ποιός είναι? 
Ζηλεύω τα άτομα που έχουν στόχους, που ξέρουν τι θέλουν. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και να είχα στόχους αντι να τους πετύχω εγώ, θα πετύχαιναν αυτοί εμένα. 
Και πώς θα βρω να κάνω κάτι στη ζωή μου απ' την στιγμή που τα βαριέμαι όλα? Βαριέμαι τόσο μα τόσο εύκολα τα πάντα. Ξεκινάω κάτι και το αφήνω στη μέση γιατί σταμάτησε να μου είναι ενδιαφέρον. Συνήθως λειτουργώ ενστικτωδώς, παρορμητικά. Για να πάρω στα σοβαρά το μέλλον μου και να βάλω έναν στόχο, χρειάζομαι υπομονή και αφοσίωση, κάτι τελείως αντίθετο με μένα.

Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, θα στείλω όλες μου τις σκέψεις στον διάολο, θα στεγνώσω τα βρεγμένα μου ρούχα και θα βρω κάποιον να με συντροφεύσει στα πιόματα που θα ακολουθήσουν. 

  

Maybe some women aren't meant to be tamed. Maybe they just need to run free.

- Έμαθα πως είναι.
- Πως είναι τι?
- Ο έρωτας.
- Επιτέλους! Χαίρομαι.
- Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Καθόλου. 
- Γιατί?
- Ο κόσμος μου, η καθημερινότητά μου έγινε άνω κάτω. Όλα άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω του. Δεν μ' αρέσει. Δεν το θέλω. Όλα έχουν ξεφύγει απ' τον έλεγχο μου.
- Έτσι πρέπει.
- Όχι. Έκανε εκείνο να επιστρέψει.
- Δεν φταίει αυτός που δεν μπορείς να σηκωθείς απ' το κρεβάτι.
- Αυτός φταίει. Γίνεται να εθιστείς σε έναν άνθρωπο?
- Σε τόσα είσαι εθισμένη.
- Δεν είναι το ίδιο. Άμα ήταν τσιγάρο θα τον κάπνιζα και κατευθείαν θα τον ξεφορτωνόμουν. Χμ. ίσως να μην έχει και πολύ διαφορά.
- Μην καταστρέψεις κάτι τόσο όμορφο, σε εκλιπαρώ.
- Κι αν με καταστρέφει ήδη αυτό?
- Θα το αντέξεις. Μην αρνείσαι τα συναισθήματά σου για εκείνον.
- Δεν γίνεται αλλιώς.
- Γιατί?
- Γιατί το χειρότερο απ' όλα είναι να αρνιέμαι τη φύση μου.

Everybody's black and white (and some of them rainbows)

"Δεν καταλαβαίνω πως στο καλό γίνεται να είναι δικό σου το μπλογκ. Είσαι το πιο χαρούμενο άτομο που ξέρω. Όταν δεν είμαι καλά είσαι η πρώτη που σκέφτομαι να τηλεφωνήσω. Να με πάρεις με το ζόρι όπως παλιά να τριγυρίσουμε στους δρόμους της Κομοτηνής, να με ποτίσεις αλκοόλ και τσιγάρα, να με πιέσεις να σηκωθώ να χορέψω, να χτυπηθώ, να ξεδώσω, να τραγουδήσω, να φωνάξω. Πως γίνεται εσύ να κρύβεις τέτοια μαυρίλα μέσα σου? Ξέρεις γιατί μου είσαι αγαπητή? Με εμπνέεις να αγαπάω τη ζωή. Ούτε που φαντάστηκα ποτέ μια τέτοια πτυχή του εαυτού σου."

Και πάλι δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. 

Έχω βαρεθεί να ξυπνάω με κλάματα το απόβραδο. 

Ο ίδιος παραλλαγμένος εφιάλτης ξανά και ξανά. 

Οι τύψεις μου τρώνε τα σωθικά και φταις εσύ. 

Βάζω απ' τη μία εσένα και όλα τα υπόλοιπα απ' την άλλη, και η ζυγαριά δεν γέρνει πουθενά, μένει ασάλευτη -αλήθεια πότε έγινες ίσος με όλο μου τον κόσμο?- και δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να αποφασίσω. 

Πάλι θα καταλήξω να μείνω άπραγη. Πάλι. Πάλι θα αφήσω το ορμητικό ποτάμι να πάει τα πράγματα και τις καταστάσεις όπου θέλει αυτό και θα μένω στην όχθη να παρακολουθώ και να τρελαίνομαι γιατί δεν ξέρω που θα καταλήξει και με τρομάζει να μην έχω τον έλεγχο και με τρομοκρατεί να παίρνω ευθύνες στα χέρια μου.

Οι τύψεις με σκοτώνουν, μα αν μιλήσω πέθανα.

PartyPartyParty

Sick of drugs and dancing feet/Sick of bars where people meet

Αλλά όπως και να το κάνουμε, προσμένουμε το σημερινό πάρτι για να βγούμε απ' την ανία <3

Να βρούμε την ευχαρίστηση και την ηδονή που μας αρμόζει μέσα σε δυνατή μουσική, απίστευτο χορό, πολύ αλκοόλ και λίγο περιστασιακό σεχ, γιατί φοβόμαστε να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο -ή απλά δεν θέλουμε.

Είμαι ακόμα εδώ. Και σε περιμένω.

Επιστρέφει. Αυτό, αυτό το τέρας εννοώ. Αυτό που όταν καθησυχάζεις τον εαυτό σου ότι έφυγε μια για πάντα, επιστρέφει δριμύτερο. Και έρχεται με φόρα. Και κάθε φορά που αποφεύγεις το χτύπημα, ξέρεις ότι θα έρθει ένα χίλιες φορές δυνατότερο.

Και το αλκοόλ και οι ουσίες δε βοηθάνε. Δε βοηθάνε καθόλου πια. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να του δίνουν μορφή και φωνή και εγώ να μένω σύξυλη, ασάλευτη εμπρός του, να μην μπορώ να κρυφτώ πουθενά.

Το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα. Με το ζόρι κατάφερα τώρα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Μα είμαι κουρασμένη. Δεν κοιμάμαι. Αχ, πόσο θα 'θελα να κοιμηθώ. Να κλείσω τα μάτια μου να γαληνέψω, να μην κοιτάζω τα φριχτά του μάτια και την απειλητική μορφή που ορθώνεται ξανά μπροστά μου.

Δεν έχω χρόνο όμως. Όχι άλλο χρόνο για να κρυφτώ. Όχι άλλο χρόνο να χαραμίσω κάτω απ' τα σκεπάσματα, μέσα σε ένα σπίτι αχούρι, χωρίς να κάνω τίποτα. Όχι άλλο χρόνο πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, πίσω από εκρήξεις θυμού και κακίας, πίσω από σπασμωδικά, διεστραμμένα γέλια. Όχι άλλο χρόνο ζητώντας βοήθεια. Δεν χρειάζομαι βοήθεια. Μπορώ και μόνη μου. Αλήθεια, μπορώ.

"Δεν ξέρω, δεν μου μιλάει πια. Νομίζω άρχισε να χάνεται πάλι. Όλο λέει ότι επιστρέφει εκείνο. Και ότι τώρα παίρνει μορφή. Πως τα πάει με τις εμμονές της?"

God kneels before our crime

Ο θρύλος πως εάν ξεριζώσεις τα φτερά μιας πεταλούδας κερδίζεις την αθανασία, στριφογυρνούσε εμμονικά μέσα στο μυαλό μου, καθώς έφτιαχνα ένα ερμητικά κλειστό κλουβί στην πεταλούδα με τα δάχτυλα του χεριού μου.

Αιώνια ζωή. Ποιος θα ήθελε αιώνια ζωή, αναρωτιόμουν τρίβοντας απαλά το δεξί της φτερό. Ίσως αν είχα την κατάλληλη παρέα να το άντεχα, σκέφτηκα ξεριζώνοντάς το.

Η πεταλούδα ταλαντεύτηκε με σπασμωδικές κινήσεις στη χούφτα μου.

Σύμφωνα με τον θρύλο κερδίζεις την αθανασία σε αντάλλαγμα την ψυχή σου, υπενθύμισα στον εαυτό μου. Άγγιξα νωχελικά το μοναδικό φτερό της, που λίγο μετά είχε γίνει θρύψαλα και σκόνη ανάμεσα στα δάχτυλά μου.

Δεν κέρδισα την αθανασία. Την ψυχή μου την είχα ανταλλάξει καιρό πριν. 

Γλυκός Νοέμβρης

Τα μαύρα της μαλλιά
Τα βαμμένα κόκκινα, ατίθασα χείλη της
Το νεαρό της ηλικίας της
Τα σμαραγδένια, πονηρά της μάτια
Η διεστραμμένη της παιδικότητα
Η ζεστή, λιωμένη σοκολάτα που γλιστρά στα στήθη της
Το αίμα ανάμεσα απ' τα πόδια της
Το μελανιασμένο της κορμάκι
Το σπέρμα μου παντού μέσα της
Ο θυμός της
Η αγκαλιά της
Τα φιλιά της
Το σάλιο, τα υγρά της
Εμμονή μου
Αμαρτία μου
Ευτυχία και δυστυχία μου
Και καίγομαι, καίγομαι, καίγομαι
Και μέσα απ' τις στάχτες μου ξαναγεννιέμαι δίπλα της
Αρρωστημένη μου αγάπη,
Θα σε πονάω όσο σου αρέσει και θα πονάω συνάμα σου
Έρωτά μου, ερωμένη μου
Φως του σκοταδιού μου και σκοτάδι του φωτός μου.

Αδελφότητα του Ευλογών Δαφνοστεφανωμένου Τράγου

Άφησε το μυαλό σου ανοιχτό - Ο Τράγος θα έρθει θα δώσει φως θα δώσει την αλήθεια .

Όλα ξεκίνησαν στις Αρχές του αποκαλυπτικού έτους 2012 ...Συλλάβαμε την υπάρξει της υπερδιαστατικής συνείδησης του Τράγου ...

Στην αρχή ήταν ιδέα , η ιδέα έγινε πράξη και σήμερα το ιερατείο του Ευλογών Δαφνοστεφανομένου τράγου γεννήθηκε .

22/06/12

Οι Μακαρισμοί της Αδελφότητας του Τράγου

I    Μακάριοι οι πεπαιδευμένοι , γιατί αυτοί θα κρατήσουν τα ινία του κόσμου 

II    Μακάριοι οι αμαρτωλοί , γιατί αυτοί θα ξέρουν τις πτυχές της Μιας ζωής

III    Μακάριοι οι ξεχωριστοί , γιατί αυτοί θα αναδειχθούν από τις μάζες

IV   Μακάριοι  οι καταραμένοι , γιατί αυτοί θα γιγνώσκουν τι εστί λύτρωσης

 V    Μακάριοι οι ορμητική , γιατί τίποτα δεν θα τους σταματήσει 

VI     Μακάριοι οι φιλόδοξοι , γιατί θα βαστούν την ελπίδα

VII   Μακάριοι οι αληθινοί , γιατί θα έχουν την ομολογία

VIII  Μακάριοι οι τραγικοί , γιατί θα δουν την ζωή τους με άλλο μάτι 

IX   Μακάριοι οι διορατικοί , γιατί θα είναι έτοιμοι .

X    Μακάριοι οι του Τράγου πιστοί , γιατί θα ζήσουν στην Ιερή ιδέα

XI   Μακάριοι οι δεδιωγμένοι , γιατί στο τέλος αυτοί θα είναι νικητές

XII  Μακάριοι οι πεινώντες και δειψώντες για δικαιοσύνη

XIII  Μακάριοι  οι κυνηγοί , ενός ονείρου πραγματικοί .

πηγή: http://strangecult.blogspot.gr/

Τη  σελίδα της Αδελφότητας του Ευλογών Δαφνοστεφανομένου Τράγου θα βρήτε εδώ: http://www.facebook.com/AiresiTouEulogonDaphnostephanomenouTragou

I know, the past will catch you up as you run faster

- Απλά περίμενε μέχρι να φύγω. Όταν φύγω από εδώ όλα θα φτιάξουν. Όλα θα είναι πολύ μακριά για να με βλάψουν.

Σωπαίνω. Τι να πω? Κι εγώ τα ίδια δεν έλεγα όταν ήμουν 3η λυκείου? Δεν θα πω τίποτα. Είναι κάτι που θα το αντιληφθεί μόνη της.
Υπήρξα κι εγώ στη θέση της. Όταν έμαθα ότι πέρασα, ετοίμαζα μανιωδώς τα πράγματά μου, ήμουν συνεχώς ενθουσιασμένη και τέλος, έριξα ένα μεγάλο φάσκελο προς όλες τις κατευθύνσεις και μπήκα στο πολυπόθητο πλοίο για να φύγω απ' όλους αυτούς τους παπάρες που τόσα χρόνια μου γάμησαν την αυτοεκτίμηση, μου πέταξαν τον εγωισμό στο πάτωμα, και μου έφτυσαν την περηφάνια με όποιο τρόπο μπορούσαν. Και όλα ήταν όμορφα στην αρχή. Όλα ήταν απλά υπέροχα. Μέχρι τη στιγμή που αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι επειδή άφησες εκείνους πίσω και επειδή οι αναμνήσεις σταμάτησαν να προκαλούν πόνο, δεν σημαίνει ότι τα σημάδια που άφησαν πάνω σου θα ξεθωριάσουν. Συνειδητοποιείς ότι όλος αυτός ο ψυχολογικός πόλεμος ναι μεν δεν είναι πια παρόν, αλλά έχει χαραχτεί σε κάθε ίντσα του κορμιού σου, κάνοντάς σε κάτι που δεν είσαι -στην προκειμένη μια καλοκάγαθη πλην σκατόψυχη καριόλα. Και αντιλαμβάνεσαι ότι όχι μόνο κουβαλάς στις πλάτες σου το παρελθόν που νόμιζες ότι εγκατέλειψες αλλά φορτώνεσαι και χίλια δυο νέα προβλήματα που πάνε πακέτο με τη  "νέα αρχη". Με λίγα λόγια όσο τρέχεις να ξεφύγεις απ' τα θέματα που έχεις, τόσα περισσότερα μαζεύεις, και μαζεύεις, και μαζεύεις, ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΕΙΣ. Και ή απλά θα κάτσεις να τα αντιμετωπίσεις ή θα αρχίσει ένα νέο φευγιό, το οποίο ξεκινάς με την ελπίδα ότι απλά πήγε κάτι στραβά σ' αυτό. 

Στο τέλος απλά μένεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος, ενώ μέσα σου ξέρεις πολύ καλά την απάντηση.

- Όλα θα γίνουν καλυτερα. Θα φτιάξουν, θα δεις... Θα δεις...

Χαρά και Τσαχπινιά (not)

Σε φάση "απλά χρειάζομαι να γράψω".

Δεν ξέρω, απλά αυτές οι μέρες δεν αντέχονται. Δεν αντέχονται σου λέω. Λιβανίζω τον μισοτελειωμένο καφέ που πίνω απ' το πρωί, περιμένοντας υποσυνείδητα να ξαναπέσει το κουρτινόξυλο και να ανεβαίνω ξανά με τις μπιτζάμες και τα 12ποντα σε καρέκλες να το βάλω στη θέση του, έτσι, για να έχω για κάτι να γκρινιάξω. Και είχα μια χαρά σήμερα που επιτέλους ξύπνησα και θα πήγαινα στο πρωινό μάθημα... αρχίδια. Ούτε μισή σελίδα σημειώσεις δεν μπόρεσα να κρατήσω. Και το μόνο που μου έχει μείνει απ' το μάθημα είναι η φωνή της λογικής μέσα στο κεφάλι μου να ουρλιάζει κάθε φορά που ο νους μου ταξίδευε στο υπερπέραν και όχι σ' αυτά που έγραφε ο πίνακας. Ε και επειδή είδα ότι το να προσέξω τη διάλεξη ήταν ένα άπιαστο όνειρο (και επειδή η κοιλίτσα μου γουργούριζε απ' τις 8 για παγωτό) κατέβηκα απ' το Πανεπιστήμιο και τριγύρισα λίγο στο κέντρο. Σφοδρό λάθος. Με έπιασε η καταναλωτική μου μανία και μόνο παγωτό δεν αγόρασα. Αντιθέτως όλη την Ερμού την έκανα πλούσια (ξανά) και με το παραπάνω. Τουλάχιστον πήρα αυτήν την ωραία, φουξ λάμπα με τα στρας μέσα που κάνει ωραία σχέδια στον τοίχο και έχω να χαζεύω.

//Αναστεναγμός

Άσε που σήμερα είχε έναν άκρως φωτεινό, λαμπερό και εκνευριστικό ήλιο που με έκανε να αναπολώ την απίστευτη χθεσινή, μουντή, μέρα. Τι ωραία που ήταν χτες πλάκα-πλάκα. Έβρεχε του πούστη και λίγοι ήταν οι πυροβολημένοι λάικ μι που τριγυρνούσαν στο νησί απλώνοντας το μπουφάν τους στα βρεγμένα πεζοδρόμια για να αράξουν και να πιουν ήσυχα-ήσυχα τη ρετσίνα τους. Το μόνο που μου είχε ξινίσει ήταν που το π ήταν κλειστό και δεν μπόρεσα να πάω να πληρώσω για τις προάλλες που βάρεσα μια φρίκη μες τη σούρα μου, και μου καρφώθηκε στο μυαλό να φύγω χωρίς να δώσω ευρώ.

//Αναστεναγμός

Και είναι και ότι έχω ξεμείνει από βιβλία. Μαλακία που σήμερα δεν πρόλαβα να πάω απ' το βιβλιοπωλείο να παραγγείλω ξανά την Τριστέσα του Τζ. Κέρουακ (και ναι, εσύ αρχίδι, ναι εσύ, που μου το δανείστηκες και το έχασες, να ξέρεις ότι έχεις εξασφαλίσει ένα καζάνι ολόδικό σου στην κόλαση) και μια συλλογή πεζών του Καζατζάκη. Βέβαια μου πέρασε απ' το μυαλό να τα κατεβάσω σε e-books εάν τα βρω, αλλά 1ον άλλο να έχεις το βιβλίο στα χέρια σου, να το ξεφυλλίζεις για να ανατρέχεις σε σελίδες, να σημειώνεις τα αγαπημένα σου αποφθέγματα και να μυρίζεις αυτήν την απίστευτη μυρωδιά που έχουν τα βιβλία και 2ον μου κόψανε το ίντερνετ -για ποιο πούστη λόγο δεν ξέρω, αλλά όλοι κατανοούμε τη νοητική στέρηση που διακατέχει τον ΟΤΕ στο νησί- και ο μαλάκας ο γείτονας μένει μακριά, οπότε με 2 γραμμούλες σήμα μόνο αρχίδια μπορώ να κατεβάσω.

//Αναστεναγμός

//Σιωπή ΑΚΑ διάλειμμα για τσιγάρο

Και που είχα μείνει? Α, ναι. Είναι κι εκείνη που μου λείπει οικτρά και έχει γίνει ο νο1 λόγος της μελαγχολίας μου και με βασανίζει που δεν με συγχωρεί και με βασανίζει που χτυπάω τη κεφάλα μου στον τοίχο για να την ξεχάσω και δεν κάνει, γατί ήδη το πρώτο καρούμπαλο άρχισε να αχνοφαίνεται. Και είναι κι εκείνος που τον περιμένω τόσο πολύ να έρθει γιατί μου έχει λείψει, αλλά τρέμω στην ιδέα να περάσουμε πάνω από βδομάδα μαζί, στο σπίτι μου, στον χώρο μου. Δε βαριέσαι... τουλάχιστον 1ον κατάφερα να αδειάσω τη χοληδόχο κύστη μου, βγάζοντας όση μνησικακία είχε μαζευτεί μέσα μου, στο καταλληλότερο άτομο -και μιας και σε θυμήθηκα, φακ οφ καριόλη, το ντιλίτ που μου έριξες το καταφχαριστήθηκα όπως και την αμηχανία στο βλέμμα σου όταν σε έκανα ρεζίλι- και 2ον νιώθω τις λιγούρες και το πρήξιμο της περιόδου που έρχεται. Ωραία, καμία εγκυμοσύνη κι αυτόν τον μήνα. Καλά είμαστε.

//Αναστεναγμός

Πάω να ρίξω το κουρτινόξυλο. Δεν το βλέπω να πέφτει από μόνο του.

Όχι άλλοι έρωτες, γιατί εγώ το ζήτησα

Και θα ακουστεί πολύ κλισέ αλλά, ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ, ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Γιατί έτσι μας βολεύει.

And I can't sleep, without your breathing-And I can't breathe, each time you're leaving

Βιάζομαι. Με ρωτάς γιατί βιάζομαι. 

Γιατί απλώς κυνηγάω αυτό που θέλω στοχασμέ μου. 

Βιάζομαι να φύγω γιατί βαριέμαι εύκολα. 

Ξέρεις πόσο απεχθάνομαι το αίσθημα της ανίας. 

Μη μου κρατάς κακία, ξέρεις ότι όταν κάτι μου καρφωθεί στο κεφάλι, πιέζομαι, τρώγομαι με τα ρούχα μου.  

Ξέρεις πόσο μ’ αρέσει να τριγυρνάω. 

Μη με κοιτάς έτσι… Θυμάσαι που κάθε βράδυ σε παρακαλούσα να βγούμε έξω? 

Δεν μπορώ τα βράδια να κάθομαι σπίτι. 

Τα βράδια είναι τόσο όμορφα, σε καλούν να βγεις έξω να τα ζήσεις –ένα κάλεσμα που δεν μπορώ να αγνοήσω– αν κάτσω μέσα, ασφυκτιώ, με πνίγουν οι τοίχοι του σπιτιού μου, γιατί να κάτσω σπίτι, δεν έχει τίποτα καινούριο το σπίτι μου να γνωρίσω. 

Ξέρεις πόσο μ’ αρέσει να γνωρίζω καινούρια πράγματα? 

Νέα τοπία, νέους ανθρώπους –ειδικά νέους ανθρώπους. 

Κάθε τόσο μου απλώνουν τα χέρια τους, να τους εμπιστευτώ. 

Ποτέ δεν τ' άγγιξα. 

Ποτέ δεν θέλησα να με βοηθήσουν. 

Και θέλω να αποκτήσω φτερά. 

Όσοι δεν έχουν φτερά περπατούν αργά. 

Πρέπει να δικαιολογούν την κάθε τους κίνηση, το κάθε τους βήμα. 

Κουράζονται, σκοντάφτουν, μένουν πίσω. 

Κι έτσι θα συνεχίσω να φεύγω. 

Γιατί δεν μου φτάνει. 

Και δεν θα μου φτάσει ποτέ. 

Είμαι συνεχώς πεινασμένη για κάτι καινούριο.

Ξέρω ότι τίποτα δεν μου είναι αρκετό.

Παίρνω ό, τι μπορώ να πάρω και έπειτα πέφτω ξανά στο ψάξιμο. 

Όχι, μη λες ότι σ’ αφήνω. 

Ξέρω, με μισείς αλλά κι αυτό μου φτάνει. 

Ψοφάω για μίσος. 

Ψοφάω για το κάθε τι που μπορείς να νιώσεις για μένα. 

Μόνο μην πονάς τόσο. 

Θες ψέματα? Θα τα έχεις. 

Θες να σου πω ότι θα μείνω? Εντάξει. 

Αλλά μέρα με τη μέρα θ’ απομακρύνομαι. 

Δεν αντέχω να μένω στάσιμη. 

Με πας βήματα γοργά προς τα πίσω και δεν θα το επιτρέψω. 

Πάντα το φευγιό κυνηγάω. 

Και δεν το μετανιώνω ποτέ.   

Επιθυμώ ό, τι μου κάνει κακό

και όπως είπε κι ο Ελύτης,

γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο.

και κάτι τέτοιες ώρες αναρωτιέμαι που είναι ο θεός σας.

ο οποίος να θυμίσω ότι πέθανε για τις δικές του αμαρτίες -όχι για τις δικές μου.

εγώ έχω ακόμα πολλές αμαρτίες να κάνω και πόθους να εκπληρώσω μέχρι να πεθάνω. έτσι?και είμαι ακόμα στο μηδέν.

Κάψτε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Ή τουλάχιστον το μισό)

Γιατί? Γιατί η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω το Πανεπιστήμιο είναι: ΑΣΧΗΜΙΑ.

Γιατί η πλειονότητα είναι όλοι και όλες τόσο άσχημοι εκεί μέσα –και δεν εννοώ εμφανισιακά. Μη μιλήσω για την καλλιτεχνική στέρηση που σας διακατέχει. Και είστε άσχημοι, απ’ την προσωπικότητα, μέχρι την μουσική, μέχρι τα πάντα. Και στην τελική συγνώμη που δεν ακούω το χιλιομασημένο ποπ μπιτάκι που βγήκε πρόσφατα, δεν συχνάζω στο μάνκι, το λίβινγκ, το μαρούς και δεν αποκαλώ φρικιό και ξέκωλο όποιον ντύνεται διαφορετικά από μένα. Ναι, για σας μιλάω, εσάς που μαζεύεστε σε πηγαδάκια στο κυλικείο και σχολιάζεται οποιοδήποτε δίποδο –μην πω και τετράποδο, γιατί μέχρι και τα αθώα σκυλάκια έχω ακούσει να κράζετε, τζιζους δηλαδή– περνάει την καταραμένη είσοδο για να πάρει έναν καφέ ν’ ανοίξει το μάτι του. Πόσες φορές έχω ακούσει να κράζετε συναδέλφους με τζίβες, μακριές έθνικ φούστες, άτομα με πολύχρωμα μαλλιά, άτομα με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, άτομα με παραπάνω κιλά, εμένα την ίδια, και ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ. Πάω στοίχημα καταλάθος σε καθρέφτη να κοιτιόσασταν, θα ξεκινούσατε το κρα.

Όχι, δεν θα ασκήσω λογοκρισία.

Όχι, δεν θα κράξω πολύ.

Αλλά γιατί μωρή χαρβάλω να κάτσεις να σχολιάσεις όλους αυτούς που στο κάτω κάτω ούτε που γυρνάνε να κράξουν τα εξωγήινα, τεράστια, χίπστερ γυαλιά σου και τη 12ποντη γόβα που δεν ξέρεις να περπατάς κάθε βράδυ που ξενυχτάς στο μάνκι και ενημερώνεις γι αυτό όλο το φεισμπουκ?

Και παρόλο που δεν με ευχαριστεί ιδιαίτερα, κυρίως επειδή έχουμε τελείως διαφορετική ιδεολογία, τα άτομα που συμπαθώ εκτιμώ στο πανεπιστήμιο είναι οι αναρχικοί μη κομματικοποιημένοι/παραταξιοποιημένοι τισκατά. Γιατί? Γιατί θα πάρουν μια μπύρα στο χέρι, θα κάτσουν σκαλάκια και θα είναι πρόθυμοι να συζητήσουν, να γελάσουν, να ανταλλάξουν απόψεις και μαλακίες με τον οποιονδήποτε. Θα κάνουν τα πιο γαμάτα πάρτι, θα χορεύουν λες και δεν υπάρχει αύριο, θα τα πίνουν με τον κάθε άγνωστο και απλά θα περνάνε καλά. Διοργανώσουν πολιτικές συζητήσεις στο Μπίνειο, έχουν προβολές ταινιών, έχουν τον ραδιοφωνικό σταθμό τους, βγαίνουν σε πορείες και μέσα απ’ όλα αυτά στηρίζουν την ιδεολογία τους και εκφράζουν άφοβα τα πιστεύω τους χωρίς –και πιστέψτε με αυτό είναι πολύ σημαντικό –να χαδεύουν κανενός καριόλη τ’ αυτάκια, να γλείφουν τον κάθε στόκο και χωρίς να στηρίζονται από κάποιο μεγάλο κόμμα για να πάρουν άτομα με το μέρος τους.

Δυστυχώς όμως όλοι αυτοί καλύπτονται απ’ το γκλάμουρνες των από πάνω. Στους οποίους από πάνω εύχομαι ολόψυχα να τους πατήσει τρένο, ειδικά αυτούς που επικαλέστηκαν το όνομά μου επί ματαίω. Και να είστε ευγνώμονες που σας εύχομαι αυτήν την τύχη, γιατί θα μπορούσα να φανταστώ έναν πολύ πιο οδυνηρό θάνατο αλλά σε αντίθεση με σας εγώ διατηρώ την καλοσύνη μου. Εύχομαι λοιπόν να γίνεται λιώμα και να μαζέψουμε τα εντόσθιά σας, να τα κάψουμε και να φτιάξουμε χρώματα με την τέφρα τους <3

Ή πιο απλά τέλος πάντων κιλλ δεμ μπιφόρ δέι λέι εγκς.

Πάω να καπνίσω τα τσιγάρα που έκλαψαν ως τώρα τα πνευμόνια μου.

Εις το επανιδείν.