Και πάλι δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. 

Έχω βαρεθεί να ξυπνάω με κλάματα το απόβραδο. 

Ο ίδιος παραλλαγμένος εφιάλτης ξανά και ξανά. 

Οι τύψεις μου τρώνε τα σωθικά και φταις εσύ. 

Βάζω απ' τη μία εσένα και όλα τα υπόλοιπα απ' την άλλη, και η ζυγαριά δεν γέρνει πουθενά, μένει ασάλευτη -αλήθεια πότε έγινες ίσος με όλο μου τον κόσμο?- και δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να αποφασίσω. 

Πάλι θα καταλήξω να μείνω άπραγη. Πάλι. Πάλι θα αφήσω το ορμητικό ποτάμι να πάει τα πράγματα και τις καταστάσεις όπου θέλει αυτό και θα μένω στην όχθη να παρακολουθώ και να τρελαίνομαι γιατί δεν ξέρω που θα καταλήξει και με τρομάζει να μην έχω τον έλεγχο και με τρομοκρατεί να παίρνω ευθύνες στα χέρια μου.

Οι τύψεις με σκοτώνουν, μα αν μιλήσω πέθανα.