Είμαι ακόμα εδώ. Και σε περιμένω.

Επιστρέφει. Αυτό, αυτό το τέρας εννοώ. Αυτό που όταν καθησυχάζεις τον εαυτό σου ότι έφυγε μια για πάντα, επιστρέφει δριμύτερο. Και έρχεται με φόρα. Και κάθε φορά που αποφεύγεις το χτύπημα, ξέρεις ότι θα έρθει ένα χίλιες φορές δυνατότερο.

Και το αλκοόλ και οι ουσίες δε βοηθάνε. Δε βοηθάνε καθόλου πια. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να του δίνουν μορφή και φωνή και εγώ να μένω σύξυλη, ασάλευτη εμπρός του, να μην μπορώ να κρυφτώ πουθενά.

Το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα. Με το ζόρι κατάφερα τώρα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Μα είμαι κουρασμένη. Δεν κοιμάμαι. Αχ, πόσο θα 'θελα να κοιμηθώ. Να κλείσω τα μάτια μου να γαληνέψω, να μην κοιτάζω τα φριχτά του μάτια και την απειλητική μορφή που ορθώνεται ξανά μπροστά μου.

Δεν έχω χρόνο όμως. Όχι άλλο χρόνο για να κρυφτώ. Όχι άλλο χρόνο να χαραμίσω κάτω απ' τα σκεπάσματα, μέσα σε ένα σπίτι αχούρι, χωρίς να κάνω τίποτα. Όχι άλλο χρόνο πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, πίσω από εκρήξεις θυμού και κακίας, πίσω από σπασμωδικά, διεστραμμένα γέλια. Όχι άλλο χρόνο ζητώντας βοήθεια. Δεν χρειάζομαι βοήθεια. Μπορώ και μόνη μου. Αλήθεια, μπορώ.

"Δεν ξέρω, δεν μου μιλάει πια. Νομίζω άρχισε να χάνεται πάλι. Όλο λέει ότι επιστρέφει εκείνο. Και ότι τώρα παίρνει μορφή. Πως τα πάει με τις εμμονές της?"