"Δεν καταλαβαίνω πως στο καλό γίνεται να είναι δικό σου το μπλογκ. Είσαι το πιο χαρούμενο άτομο που ξέρω. Όταν δεν είμαι καλά είσαι η πρώτη που σκέφτομαι να τηλεφωνήσω. Να με πάρεις με το ζόρι όπως παλιά να τριγυρίσουμε στους δρόμους της Κομοτηνής, να με ποτίσεις αλκοόλ και τσιγάρα, να με πιέσεις να σηκωθώ να χορέψω, να χτυπηθώ, να ξεδώσω, να τραγουδήσω, να φωνάξω. Πως γίνεται εσύ να κρύβεις τέτοια μαυρίλα μέσα σου? Ξέρεις γιατί μου είσαι αγαπητή? Με εμπνέεις να αγαπάω τη ζωή. Ούτε που φαντάστηκα ποτέ μια τέτοια πτυχή του εαυτού σου."
No comments:
Post a Comment