They say the future's out to get you. And they will let you fall.

Και έπειτα από τόσες βδομάδες το πήρα απόφαση να βγω απ' το κλουβί μου και να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο, μπας και μου φύγει αυτή η ακαταμάχητη επιθυμία να μείνω μακριά απ' τα πάντα. 
Κατέληξα λοιπόν σε ένα λεωφορείο γεμάτο βρεγμένους φοιτητές και τη στιγμή που άρχισε να με πιάνει πανικός άνοιξαν οι πόρτες και βρέθηκα στο λησμονημένο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αφού λοιπόν έγινα κάτι παραπάνω από μούσκεμα, χάρηκα στιγμιαία που δεν κυκλοφορούσε πολύς φοιτητόκοσμος. 
Λάθος. 
Μπαίνοντας στο κυλικείο για να πάρω τον πολυπόθητο ζεστό καφέ μου, η αγοραφοβία μου έφτασε στα ύψη. Σκεφτείτε να βρίσκεστε σε ένα ασανσέρ που χωράει το πολύ 7 άτομα και να είστε γύρω στα 15. Πανικός. Κοκάλωσα στη θέα της λαοθάλασσας των φοιτητών που είχαν κατακλείσει το κυλικείο και η βαβούρα που επικρατούσε ένιωθα να μου λιώνει τα παγωμένα μου αυτιά. Με το ζόρι λοιπόν, πήρα τον καφέ μου (αφού πάω στοίχημα ότι απέδειξα κυριολεκτικά στην κοπέλα στο κυλικείο ότι είμαι αυτιστική) και έφυγα άρον άρον για να καταλήξω έξω απ' το κτίριο γεωγραφίας, μόνη, μες το κρύο, να σκέφτομαι γιατί έκανα καν τον κόπο να ανέβω. 
Μετά από κανένα μισάωρο μιζέριας λοιπόν, κατέβηκα κέντρο και αφού πήρα γατοτροφή για τη συγκάτοικό μου, πήγα στο πάρκο, εκατσα σε ένα παγκάκι και περίμενα τη δυνατή βροχή που έπεφτε να ξεπλύνει τη συναισθηματική σαπίλα από πάνω μου. 
Και το ερώτημα είναι το εξής: Αυτή τη ζωή ήθελα εγώ για μένα?

Νιώθω κουρασμένη όλη την ώρα, πιέζω τον εαυτό μου να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, δεν έχω στάλα όρεξης να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου, έχω συνεχώς την ασίγαστη επιθυμία να πάρω ένα πλοίο και να πάω όπου με βγάλει, και έχω διαβάσει τοοοσα πολλά βιβλία που μέχρι και τα όνειρα που βλέπω, δεν αφορούν εμένα, αλλά τους χαρακτήρες των βιβλίων. Όσο απαίσια ωραίο κι αν ακούγεται για μια μαζόχα λάικ μι, όχι, δεν είχα φανταστεί έτσι το μέλλον μου. 
Και θυμώνω που μένω στάσιμη. 
Και θυμώνω που ζω σε ένα αυτοδημιούργητο κλουβί.
Και νευριάζω και κλαίω και φωνάζω και θέλω να δείρω κάποιον να ξεσπάσω, αλλά με τι δύναμη, με το ζόρι ανεβαινω την ανηφόρα για το σπίτι μου (καπνίστρια βλέπετε). 
Και έχω γυρίσει στην ηλίθια ηλικία των 17 που δεν είχα ιδέα ποια είμαι και τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να πάρω μια απόφαση για το τι θέλω να κάνω. Και πολύ φοβάμαι ότι ενάμιση χρόνος πήγε τζάμπα, ακολουθώντας έναν δρόμο που πολύ απλά, δεν είναι ο δικός μου. Και αν δεν είναι αυτός? Ποιός είναι? 
Ζηλεύω τα άτομα που έχουν στόχους, που ξέρουν τι θέλουν. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και να είχα στόχους αντι να τους πετύχω εγώ, θα πετύχαιναν αυτοί εμένα. 
Και πώς θα βρω να κάνω κάτι στη ζωή μου απ' την στιγμή που τα βαριέμαι όλα? Βαριέμαι τόσο μα τόσο εύκολα τα πάντα. Ξεκινάω κάτι και το αφήνω στη μέση γιατί σταμάτησε να μου είναι ενδιαφέρον. Συνήθως λειτουργώ ενστικτωδώς, παρορμητικά. Για να πάρω στα σοβαρά το μέλλον μου και να βάλω έναν στόχο, χρειάζομαι υπομονή και αφοσίωση, κάτι τελείως αντίθετο με μένα.

Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, θα στείλω όλες μου τις σκέψεις στον διάολο, θα στεγνώσω τα βρεγμένα μου ρούχα και θα βρω κάποιον να με συντροφεύσει στα πιόματα που θα ακολουθήσουν.