Σιχαμάρα. Σιχαμάρα και αηδία.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μου φέρνει ύπνο, λιγούρες και όρεξη για ξύλο. Και ήδη κοντεύω να τελειώσω τα σοκολατένια στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Μάγιας, με απογοητεύσατε.
Και όποιος ευχήθηκε χτες να μην καταστραφεί ο κόσμος, του εύχομαι ολόψυχα κλίσμα απ' τον ψαλιδοχέρη.
Ελπίζω να μην ήσουν εσύ.
Αλλά ίσως και να ήσουν γιατί άλλαξες λιγάκι.
Και όσο το σκέφτομαι τόσο σε απεχθάνομαι.
Έχεις γίνει το άλλο μου εγώ.
Η καλή εκδοχή του εαυτού μου.
Κρίμα.
Και μοιάζαμε τόσο πολύ -κοιτάζαμε στον ίδιο ραγισμένο καθρέφτη.
Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι που μου έρχεσαι εσύ στο μυαλό. Κι όμως, δεν περάσαμε ποτέ χριστούγεννα μαζί. Φαντάζομαι πως θα ήταν. Θα βρίσκαμε τρόπους να καπνίσουμε το έλατο και θα δίναμε μπύρες στα παιδιά που θα χτυπούσαν την πόρτα να πουν τα κάλαντα. Ίσως να καθόμασταν και στα πόδια κανενός άη βασίλη να ζητήσουμε μεγαλύτερα βυζιά για φετος.
Και μετά τις μαλακίες και την καλοπέραση θα ξάπλωνες στα πόδια μου όπως τότε και θα μου έλεγες πόσο δυστυχισμένη νιώθεις.
Κι εγώ θα σου έλεγα όπως τότε ότι απλά χρειάζεσαι λίγη αγάπη.
Και θα σου ξαναέμπαινε η ιδέα ότι εγώ είμαι ικανή να στη δώσω -σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Θα ξετύλιγες την κόκκινη κορδέλα του πολύχρωμου κουτιού γεμάτη ενθουσιασμό.
Και θα ανακάλυπτες ότι είναι άδειο.
Ποιος αλλωστε δεν περιμενει περισσοτερα απ οτι μπορουμε να του δωσουμε; Εμείς δεν περιμενουμε περισσοτερα;
ReplyDeleteΤα δωρα ειναι παντα αδεια
(ο "Διαδικτυακός" είμαι, αλλα δεν μπορω να χρησιμοποιησω το openID)