Βιάζομαι. Με ρωτάς γιατί βιάζομαι.
Γιατί απλώς κυνηγάω αυτό
που θέλω στοχασμέ μου.
Βιάζομαι να φύγω γιατί βαριέμαι εύκολα.
Ξέρεις πόσο απεχθάνομαι το
αίσθημα της ανίας.
Μη μου κρατάς κακία, ξέρεις ότι όταν κάτι μου καρφωθεί στο
κεφάλι, πιέζομαι, τρώγομαι με τα ρούχα μου.
Ξέρεις πόσο μ’ αρέσει να τριγυρνάω.
Μη με κοιτάς έτσι… Θυμάσαι που κάθε
βράδυ σε παρακαλούσα να βγούμε έξω?
Δεν μπορώ τα βράδια να κάθομαι σπίτι.
Τα βράδια
είναι τόσο όμορφα, σε καλούν να βγεις έξω να τα ζήσεις –ένα κάλεσμα που δεν
μπορώ να αγνοήσω– αν κάτσω μέσα, ασφυκτιώ, με πνίγουν οι τοίχοι του σπιτιού
μου, γιατί να κάτσω σπίτι, δεν έχει τίποτα καινούριο το σπίτι μου να γνωρίσω.
Ξέρεις πόσο μ’ αρέσει να γνωρίζω καινούρια πράγματα?
Νέα τοπία, νέους ανθρώπους
–ειδικά νέους ανθρώπους.
Κάθε τόσο μου απλώνουν τα χέρια τους, να τους εμπιστευτώ.
Ποτέ δεν τ' άγγιξα.
Ποτέ δεν θέλησα να με βοηθήσουν.
Και θέλω να αποκτήσω
φτερά.
Όσοι δεν έχουν φτερά περπατούν αργά.
Πρέπει να δικαιολογούν την κάθε τους
κίνηση, το κάθε τους βήμα.
Κουράζονται,
σκοντάφτουν, μένουν πίσω.
Κι έτσι θα συνεχίσω να φεύγω.
Γιατί δεν μου φτάνει.
Και
δεν θα μου φτάσει ποτέ.
Είμαι συνεχώς πεινασμένη για κάτι καινούριο.
Ξέρω ότι
τίποτα δεν μου είναι αρκετό.
Παίρνω ό, τι μπορώ να πάρω και έπειτα
πέφτω ξανά στο ψάξιμο.
Όχι, μη λες ότι σ’ αφήνω.
Ξέρω, με μισείς αλλά κι αυτό
μου φτάνει.
Ψοφάω για μίσος.
Ψοφάω για το κάθε τι που μπορείς να νιώσεις για
μένα.
Μόνο μην πονάς τόσο.
Θες ψέματα? Θα τα έχεις.
Θες να σου πω ότι θα μείνω?
Εντάξει.
Αλλά μέρα με τη μέρα θ’ απομακρύνομαι.
Δεν αντέχω να μένω στάσιμη.
Με
πας βήματα γοργά προς τα πίσω και δεν θα το επιτρέψω.
Πάντα το φευγιό κυνηγάω.
Και
δεν το μετανιώνω ποτέ.
No comments:
Post a Comment