Τρώω μία κρέπα και μετά αρχίζω να πλένω πιάτα.

Ε ναι, το υποσχέθηκα στη μάνα μου. Τριγυρνάω στο σπίτι όλη μέρα σαν  κλαψομούνικο ζόμπι χωρίς να κάνω τίποτα, της το χρωστάω. Η βαρεμάρα έχει εισχωρήσει στο είναι μου.

Η στοίβα με τα πιάτα με κοιτάει ειρωνικά. Θέλω απίστευτα να της ανταπαντήσω με μια χειρονομία αλλά μετά ποιος-έχει-χρόνο-για-ψυχοθεραπευτές. Πάει 12 και ήδη 4 ώρες παλεύω με την τεμπελιά μου για να σηκωθώ και να κάνω κάτι, οτιδήποτε. Ο προχειροφτιαγμένος μου καφές θυμίζει πιο πολύ κάτουρο παρά γαλλικό έπειτα από τόσες ώρες.

Γαμημένα άπλυτα πιάτα.

Ακόμα μία κρέπα και σηκώνομαι.

Γαμώτο.

Τελειώνει και η μερέντα.