There are wounds that are not meant to heal.

Για πάντα, είπε. 

Για πάντα, υποσχέθηκε –Για πάντα, ορκίστηκε.

Προφανώς παρεξήγησα τα λόγια της, μιας και το δικός της «για πάντα» έχει διάρκεια 11 χρόνων κι εγώ έμεινα να βλέπω τον κόσμο μου να διαλύεται και να νιώθω να καταρρέω.

Και δεν ξέρω τι να κάνω.

Το μόνο άτομο που αγάπησα πραγματικά, νιώθω να το μισώ περισσότερο απ’ όσο μισώ εμένα την ίδια.

Και δεν ξέρω πώς να φερθώ.

Μια ασίγαστη επιθυμία να της κάνω κακό, ίσα για ν’ αγγίξει λίγο απ’ τον πόνο που μου προκάλεσε, μου τρώει τα σωθικά. Αλλά η εκδίκηση είναι γλυκιά μόνο όταν δεν σε επηρεάζει.

Και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.

Μένω να χαμογελάω μόνο από συνήθεια. Να χαμογελάω, ενώ βουλιάζω στη θλίψη και πνίγομαι στη μοναξιά μου.

Και λυπάμαι εκείνη. Και λυπάμαι εμένα. Και λυπάμαι και σένα αγαπητέ αναγνώστη που ξέμεινες να διαβάζεις την συγκεκριμένη ανάρτηση και να νιώθεις τυχερός που εσύ έχεις φίλους στο πλευρό σου. Οι άνθρωποι αλλάζουν όμως, αγαπητέ αναγνώστη. Αλλάζουν και αναζητούν άλλα πράγματα όσο περνάει ο καιρός και γι’ αυτό στο τέλος φεύγουν. Δεν θα διστάσουν στιγμή να σου γυρίσουν την πλάτη. Πες μου λοιπόν, τι σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός; 

Το μόνο που μου έμεινε λοιπόν είναι να μάθω να διαχειρίζομαι τις όμορφες αναμνήσεις. Να μάθω να τις φέρνω στο νου μου, χωρίς να μου προκαλούν πόνο. Ίσως μόνο μια στιγμιαία μελαγχολία και μια γλυκιά νοσταλγία. Γιατί αυτές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μένουν για πάντα.

I only hope that in the end you will see, It's the Opheliac in me

I'm your Opheliac
I've been so disillusioned
I know you'd take me back
But still I feign confusion
I couldn't be your friend
My world was too unstable
You might have seen the end

But you were never able
To keep me breathing
As the water rises up again
Before I slip away

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

I'm your Opheliac
My stockings prove my virtues
I'm open to attack
But I don't want to hurt you
Whether I swim or sink
That's no concern of yours now
How could you possibly think
You had the power to know how
To keep me breathing
As the water rises up again
Before I slip away

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

Studies show:
Intelligent girls are more depressed
Because they know
What the world is really like
Don't think for a beat it makes it better
When you sit her down and tell her
Everything gonna be all right
She knows in society she either is
A devil or an angel with no in between
She speaks in the third person
So she can forget that she's me

Doubt thou the stars are fire
Doubt thou the sun doth move
Doubt truth to be a liar
But never doubt
Doubt thou the stars are fire
Doubt thou the sun doth move
Doubt truth to be a liar
But never doubt I love

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

I'm afraid, I'll lose control someday...

Απενεργοποίησα τον λογαριασμό μου σε κάθε κοινωνικό δίκτυο. Απενεργοποίησα το κινητό μου. Κλειδώθηκα στο σπίτι και έκλεισα τα μάτια μου. Θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Αν υπήρξα ποτέ δηλαδή. Γιατί όλα όσα μου συμβαίνουν απλά περνάνε από μπροστά μου, χωρίς να με αγγίζουν. Λες και ζω σε ένα όνειρο δικό μου –ή χειρότερα λες και ζω σε ένα όνειρο ενός άλλου και απλά παρακολουθώ. Παρακολουθώ χωρίς να συμμετέχω. 

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να νιώσω ζωντανή; Πως γίνεται κάποιος να φοβάται να ζήσει παρά να πεθάνει; Πως γίνεται να νιώθω τόσο άδεια, τόσο κενή; Είναι στιγμές που δυσκολεύομαι να θυμηθώ εάν υπήρξα ποτέ ευτυχισμένη. Έχω παρέες. Φίλους. Μια όμορφη ζωή. Κι όμως νιώθω δυστυχισμένη. Όσο όμορφα κι αν είναι όλα γύρω σου, τίποτα δεν δίνει έστω και μια στάλα ομορφιάς στην ασχήμια που ζει μέσα σου. Μια μαυρίλα που με κατατρώει απ’ τις ρίζες και με αφήνει κατατονική. Κατατονική, γιατί νιώθω μέσα μου να παθαίνω κρίση πανικού, μια συναισθηματική φόρτιση που δεν αντέχω και θέλω να ουρλιάξω, αλλά ωστόσο το σώμα μου μένει ήρεμο, γαλήνιο, χωρίς να αφήνει κανέναν να αντιληφθεί το χάος που στροβιλίζεται μέσα μου.

Κάθε μέρα που περνάει, πεθαίνω. 

“Σήκω!”, “Περπάτησε”, “ΜΗ ΔΑΚΡΥΣΕΙΣ”, εντολές που το σώμα μου αρνείται να πραγματοποιήσει. Τα άκρα μου είναι βαριά, ο κορμός μου άκαμπτος, τα μάτια μου έτοιμα να εκραγούν. “Ανέπνεε!” , πράγμα δύσκολο όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει άλλο οξυγόνο στο δωμάτιο. 

 «Τι έχω κάνει λάθος;», την ακούω να λέει ξανά και ξανά και να κλαίει. Θέλω να της φωνάξω ότι δεν φταίει αυτή. Εγώ. Εγώ φταίω, από μένα ξεκινάει όλο αυτό. 

«Προσπάθησε», με παρακαλάει.

«Προσπαθώ...».

«Κι άλλο!».

«Δεν μπορώ...».

«Προσπάθησε!», με εκλιπαρεί.

Δεν θέλω. Δεν θέλω να σηκωθώ και το ξέρω...Δεν προσπαθώ.

Για μια στιγμή, θέλησε να νιώσει ζωντανή

17χρονη πήδηξε στο κενό από το μπαλκόνι 4^ου ορόφου

Απόπειρα αυτοκτονίας 17χρονης

3 Ιουνίου 2011,

Μια δυσάρεστη είδηση επεφύλασσε για την πόλη μας το πρωί της ^3ης Ιουνίου. Δεκαεφτάχρονη, προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή της, αφού πήδηξε απ’ το μπαλκόνι της πολυκατοικίας απ’ όπου διέμενε. Το ασθενοφόρο έσπευσε να έρθει και οι γιατροί την έβαλαν στο χειρουργείο, χαρακτηρίζοντας κρίσιμη την κατάστασή της. Ωστόσο η τυχερή νέα κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, ενώ τώρα, η κατάστασή της είναι σταθερή. 

-Δες τι συμβαίνει στον κόσμο. Ποιος ξέρει τι θα είχε στο μυαλό του το ανόητο κορίτσι. Δεν θα σκεφτόταν λογικά.

-Ίσως να μην της είχε απομείνει λογική. Στο μυαλό της πια να έμοιαζαν όλα θολά και νεκρικά.

- Δεν βαριέσαι...δικιά μας δουλειά δεν είναι. Τουλάχιστον είναι ζωντανή.

- Κρίμα. Την κακόμοιρη.

- Τι λες; Δεν άκουσες που σου είπα; Ζει.

- Ω, μα το ξέρω. Το ξέρω.

Θέλω.

Θέλω να γνωρίσω τον άθλιο παράδεισο της ζωής.

Θέλω να γνωρίσω την άσχημη ομορφιά του θανάτου.

Θέλω να περπατήσω τα μαγικά τοπία της φαντασίας του Τόλκιν.

Θέλω να διασχίσω την Κόλαση του Δάντη.

Θέλω να κατρακυλήσω στα σκοτάδια της ποίησης κάποιων ξεχασμένων ποιητών.

Θέλω να κουρνιάσω στα άδυτα της ψυχής σου.

Θέλω με τα ακροδάχτυλά μου να φιλήσω τις κοιλότητες του δέρματός σου.

Θέλω να σκεπάσω τις πορφυρές σταγόνες των ματιών σου.

Θέλω το τίποτα, το δικό μου, να γίνει τα πάντα.

Στην Απώλεια της Ελπίδας.

Η απουσία σου με σκοτώνει, την νιώθω συνεχώς να αγγίζει απαλά, να ψηλαφίζει και έπειτα να σκαλίζει με μανία τις πληγές που προκάλεσε στα υπόγεια της ψυχής μου και να ουρλιάζω και να σφαδάζω απ’ τον πόνο και να μην σταματάω και να συνεχίζω να τρέχω να τρέχω για να ξεφύγω, απ’ το φως του ήλιου που φωτίζει τη θέση σου που τώρα είναι κενή και να κρυφτώ στα σκοτάδια στα οποία εθίστηκα να παίζω και δεν υπάρχει τέλος, οι σκέψεις τρέχουν, τρέχουν ποτάμι στο μυαλό μου και με ζαλίζουν, σκέψεις που η μία διαδέχεται την άλλη και δεν τις προλαβαίνω, δεν τις φτάνω, να πιαστώ από πάνω τους να γαληνέψω, να προσπαθήσω να κάνω την απουσία σου, ανάμνηση, πιο όμορφη και απ’ την παρουσία αλλά φτερουγίζουν βιαστικές και τις διαδέχονται άλλες πιο επώδυνες πιο τρομαχτικές που κάνουν το αίμα μου να βράζει –άχρωμο– δίχως στάλα ζωής μέσα του και περιμένω, προσμένω αυτήν την υπερβατική τελείωση να με προφτάσει, να με διαλύσει.

Τώρα, σώπασε.

Ξεκίνα να ξεχνάς και κλάψε μαζί μου.

Δεν έχω έμπνευση. Νομίζω έχω ξεμείνει από ιδέες. Βασικά, όχι, έχω ξεμείνει γενικότερα. Έχω ξεμείνει από τσιγάρα, έχω ξεμείνει από λεφτά, έχω ξεμείνει από φίλους, έχω ξεμείνει από όρεξη, έχω ξεμείνει από ζωή. 

Τόσο καιρό την ένιωθα να καίγεται. Να καίγεται απ’ τις ρίζες. Να απλώνει το χέρι της στις φλόγες της φωτιάς και με αναφιλητά να το παρακολουθεί να λιώνει. Στο τέλος έγινε γλυκιά συντροφιά για τα κοράκια. Δεν πειράζει. Δεν μου χρειαζόταν...Παντού περίσσευε...Παντού ξεψυχούσε...Δεν χωρούσε πουθενά...Τι κρίμα.

Τώρα την χρειάζομαι. Την αναζητάω, προσπαθώντας να την φέρω πίσω στη ζωή διότι η μνήμη έπαψε πια να την ζωγραφίζει. Όπως ακριβώς έπαψα εγώ να προσποιούμε ότι ο κόσμος έμεινε κενός και όχι εγώ η ίδια. 

Αλήθεια, έφυγε εκείνη ή εγώ;

Αλεξάνδρα, πάψε, πάψε, πάψε.

The girl is poison

Υπάρχει άραγε καλύτερο ναρκωτικό απ’ την δύναμη; 

Μια αίσθηση που να σε μεθά το ίδιο με την αίσθηση του ότι έχεις εξουσία, δύναμη ή απλά τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε κάτι ή κάποιον; 

Δεν νομίζω να συγκρίνεται με τίποτα.

Δεν συγκρίνεται με τίποτα. 

Αυτή η υπέρτατη ευφορία λίγες στιγμές πριν κατασπαράξεις την ζωή κάποιου. 

Και ο μόνος λόγος που του χαρίζεις αυτήν την ζωή, όταν πέσει στα πόδια σου να σε παρακαλάει, είναι γιατί φοβάσαι μην καταστρέψει και εσένα τον ίδιο αυτή η άρρωστη ευχαρίστηση. 

Και το μίσος εκείνου είναι που είτε θα σε κάνει να νιώσεις θεός, κάτι πολύ ανώτερο, είτε κάτι άψυχο, πολύ κατώτερο ακόμα κι απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο. 

Και δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Να νιώσεις άσχημα που κάποιος ένιωσε κάτι τόσο αρνητικό για το άτομό σου; 

Ή να χαρείς που κάποιος ένιωσε ένα τόσο έντονο και δυνατό συναίσθημα, όπως το μίσος, για σένα;

I could give you...The World.

Μακάρι να μπορούσα να σε πείσω να μείνεις, στοχασμέ μου. Να μπορούσα να σε κρατήσω σφιχτά, σαν τα λόγια που παλεύω να κρατήσω μέσα μου, να μην σου πω.

Μείνε και θα σου δώσω τις ομορφότερες στιγμές μου. Να τις έχεις δικές σου, να ομορφαίνουν την ψυχή σου.

Μείνε και θα σου δώσω την απληστία, την λαγνεία, την πλάνη και τη φιλοδοξία μου. Να έχεις να καταστρέφεις, να ακουμπάς επάνω τους το μίσος σου που φθείρει το κορμί σου.

Μείνε και θα σου δώσω τα πιο κρυφά μου μυστικά. Θα τα ξεριζώσω απ’ τα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής μου, όπου με φόβο μην αποκαλυφθούν τα έχω θάψει, ακόμα ζωντανά.

Μείνε και θα σου δώσω τα μάτια μου. Να σπάσεις τον καθρέφτη, να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα όπως τον κοιτάω εγώ.

Μείνε και θα σου δώσω την ψυχρή, παγωμένη μου ψυχή να κρατήσεις. Να την κρατήσεις και να περιμένεις τον ζεστό ήλιο ν’ ανατείλει, μέχρι ο πάγος να λιώσει.

Μείνε και θα σου δώσω τα όνειρά μου, τους στόχους και τις ελπίδες μου. Τι νόημα έχουν όλα όσα θέλω όταν δεν θέλω μακριά σου να τα ζήσω;

Μείνε και θα σου δώσω την νύχτα και τη μέρα. Να γεμίσουν τα όνειρά σου δίδυμα φεγγάρια και ήλιους να σκεπάζεσαι όταν κρυώνεις. 

Μείνε και θα σου δώσω τον κόσμο. Τον κόσμο να τον κρατάς σαν ποτάμι από ρόδα στα χέρια σου.

Ωστόσο πρέπει να φύγεις, στοχασμέ μου. Πρέπει να μ’ αφήσεις να σ’ αφήσω. Αρκεί κάποτε να ‘ρθεις. Μια μέρα να ξανάρθεις. Και θα σε περιμένω. Αναγνωρίζω το άρωμα της ψυχής σου, θα σε καταλάβω, θα σ’ αναγνωρίσω όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Πες μου, τι γλυκά ψέματα ερωτεύτηκες πάλι;

Μισώ τα ψέματα. Τα ψέματα εκείνα που λένε κάποιοι μόνο και μόνο για να σε κοροϊδέψουν και όχι για να προστατέψουν τον εαυτό τους από κάτι.  Αλήθεια τα μισώ. Αν μπορούσα θα σε τάιζα όλα αυτά τα ψέματα –μιας και σου αρέσουν τόσο πολύ απ’ ότι φαίνεται – και όταν πήγαινες τουαλέτα, θα επαναλάμβανα την διαδικασία ξανά και ξανά και ξανά για να τα έχεις μαζί σου σε όλη σου τη ζωή. Γιατί εγώ δεν τα θέλω. Με μπερδεύουν, με παραπλανούν, μου διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα κάνοντάς με να νιώθω χαμένη κάθε φορά, μιας και δεν έχω την κατάσταση υπό τον δικό μου έλεγχο. Μου τσακίζουν την ψυχή κάθε φορά που τα φέρνω στον νου μου, κάθε φορά που μου αραδιάζεις καινούρια.

Και τότε είναι που θέλω να τσακίσω κι εσένα τον ίδιο. Να σε βάλω να κάνεις τσουλήθρα, γυμνός,  σε μια τεράστια λεπίδα, να φρενάρεις με τη γλώσσα και τέλος να πέσεις σε έναν κουβά, ο οποίος θα περιέχει ένα μείγμα από οινόπνευμα και οξυζενέ. Και μετά αφού αιχμαλωτίσω τον τρόμο και τον πόνο των ματιών σου μέσα στα δικά μου, θα σε σκοτώσω. Ποτέ πριν δεν είχα τόσο έντονες σαδιστικές και δολοφονικές τάσεις. Όχι, ψέματα, είχα. Απλά τώρα άρχισαν να ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια.

Δεν μπορεί, και σε σας θα έχει συμβεί. Με ένα άτομο που είναι σημαντικό για εσάς, αλλά δυστυχώς έχει έναν χαρακτήρα σα σκατά. Αρχικά σε κυριεύει μια παράλογη, ακαταμάχητη επιθυμία. Οι κοινότερες λέξεις, οι απλούστερες ιδέες αποχτούν μια νέα, αλλόκοτη όψη. Αυτή η επιθυμία σου είναι αφόρητη -όμως είναι μάταιο να της αντισταθείς. Μετά ωστόσο από μερικές στιγμές, η σχέση ανάμεσα στις ιδέες γίνεται τόσο αόριστη και το νήμα των σκέψεών σου τόσο επίμοχθο που ούτε εσύ δεν μπορείς να καταβάλεις αυτές τις ιδεοληψίες. Περίεργη αίσθηση, το ξέρω. Τρομαχτική.

Ωστόσο δεν θα μπορούσα να σου κάνω κακό. Όσο και να θέλω να σου σαπίσω την ψυχή και να την πατήσω κάτω μέχρι να γίνει ένα με το πάτωμα, δεν θέλω να πονέσεις (γαμώτο). Οπότε ερχόμαστε πάλι στο μηδέν, με εσένα να μην θες να απομακρυνθείς από κοντά μου και με εμένα να  ξαναμπαίνω στην φούσκα του ψεύτικου κόσμου σου, έχοντας σιχαθεί μα και ερωτευτεί τα όμορφα ψέματά σου.

Δεν θα μου λείψει κανένας σας [Σχεδόν]

Σκέφτομαι ότι σε λίγους μήνες θα φύγω απ’ αυτή την σκατόπολη και η ιδέα ότι σήμερα είναι Κυριακή και αύριο έχω σχολείο γίνεται λιγότερο άσχημη. 

Βασικά η σκέψη ότι θα φύγω πριν κάτι χρόνια μου φαίνονταν τόσο ουτοπική και δυσκολεύομαι να το πιστέψω ότι θα γίνει πραγματικότητα. Αντίο ανιαρή καθημερινότητα, αντίο ρουτίνα, αντίο ηλίθια βαρετά μέρη που σας έχω αντικρίσει 7463278463 φορές, αντίο αγαπητοί κάτοικοι της κομοτηνής που πραγματικά έχω σιχαθεί 11 χρόνια να σας βλέπω ξανά και ξανά.

Δεν θα μου λείψει (σχεδόν) κανένας σας. Σας μισώ όλους ξεχωριστά, έναν προς έναν. Ή μάλλον όχι. Όχι μισώ. Σας αντιπαθώ/απεχθάνομαι/σιχαίνομαι όλους ξεχωριστά, έναν προς έναν, λοιπόν. Δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας. Απλά με ενοχλεί η παρουσία σας. Αλλά προφανώς θα μου περάσει, όταν θα περάσω κι εγώ θεσσαλονίκη και θα μπορώ άνετα να ξεχάσω εσάς και την ανούσια ύπαρξή σας, ενοχλούμενη απ’ την παρουσία των θεσσαλονικιών. Θα έχω νέα άτομα να κράξω, να κοροϊδέψω, να πατήσω κάτω, να παίξω όταν θα έχω κέφια. Και δεν είναι αυτή η κοινότυπη μαλακία που συνηθίζουν να λένε τύπου «Κράζεις τον άλλον για να τον μειώσεις και να νιώσεις ανώτερη». Καμία σχέση αγαπητέ αναγνώστη. Απ’ όλα τα παραπάνω λαμβάνω ευχαρίστηση και διασκεδάζω άπειρα, με τον ίδιο τρόπο που λαμβάνει κανείς ευχαρίστηση και διασκεδάζει άπειρα όταν παίζει στο ps3 το αγαπημένο του παιχνίδι. Δεν νομίζω να παίζεις play station για να νιώσεις ανώτερος, έτσι?

Δεν είμαι μισάνθρωπος όμως, για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Δεν μισώ το ανθρώπινο είδος, απλά με ενοχλεί. Και με ενοχλεί γιατί είμαι μοναχικό άτομο. Με ενοχλεί γιατί άμα κάνεις βόλτες μόνος σου ή κάτσεις σε καμιά καφετέρια μόνος σου ή αν πας σε ένα μπαρ μόνος σου, θα σε κοιτάξουν περίεργα λες και κάνεις κάτι το εξωπραγματικό ή θα έρθουν να στην πέσουν σαν καλά λιγούρια που είναι οι περισσότεροι, διαταράσσοντας την γλυκιά μελαγχολία στην οποία είχες βυθιστεί εξαιτίας της μοναξιάς σου. 

Απ’ την άλλη θα μου λείψουν (σχεδόν) όλοι σας. Διότι η μοναξιά είναι γλυκιά μόνο όταν δεν είσαι πραγματικά μόνος σου.

Δεν θα σε ξεχάσω. Ποτέ.

Με θλίβει πραγματικά η σκέψη ότι μετά άπο λίγους μήνες δεν θα σε ξαναδώ. Αλλά ίσως το να μου λείπεις να είναι ο καταλληλότερος τρόπος να είσαι κοντά μου. Να νιώθω την παρουσία σου.

Εκείνη

Την φαντάζομαι να περπατάει πάλι χαμένη στον δρόμο κρυμμένη κάτω απ’ τη μεγάλη κουκούλα του μπουφάν της, ενώ η βροχή δεν έχει σταματήσει ακόμα.

Δεν θα την πλησίαζα αν μπορούσα. Είναι απ’ τα άτομα που ποτέ δεν ήξεραν κάποιον πραγματικά. Που ποτέ δεν κατάλαβαν κάποιον πραγματικά. Που ποτέ δεν ήξεραν πώς να νιώσουν. Που ο φόβος τα έκανε να μην είναι σίγουροι για κανέναν.

Ξέρω πως πάντα κρατούσε αποστάσεις και έμενε στο περιθώριο, να παρακολουθεί τους ανθρώπους χωρίς να γίνεται αντιληπτή, σαν μαύρη γάτα στο σκοτάδι, τόσο αθόρυβη, μέχρι να χορτάσει καταστροφή και θάνατο (αν και ποτέ δεν χόρτασε).

Αν και υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή της, λογικό είναι άλλωστε. Νομίζω ακόμα σκορπίζει παλιές φωτογραφίες τους στο πάτωμα και περνάει ώρες και ώρες να τις κοιτάει εκστασιασμένη, νοσταλγώντας τις στιγμές που πέρασε μαζί τους. Προσπαθώντας ασίγαστα να πιαστεί όσο μπορεί απ’ τις αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό της, για να μην πέσει, να μην τις αφήσει να χαθούν, ελπίζοντας να κλέψει έστω και λίγες στιγμές ζωής του παρελθόντος.

Δεν την ξέρω, είναι η αλήθεια. Δεν την γνώρισα ποτέ, για να είμαι ειλικρινής.

Ωστόσο την έχω δει.

Το είδωλό της στον καθρέφτη ακολουθεί τις κινήσεις μου.

And I tried to kill you, because you' re mine

Όλα εκεί μέσα ήταν φοβερά μπερδεμένα όταν μου είπες πως μ’ αγαπούσες..Οι ευχάριστες στιγμές είχαν φτερουγίσει σαν τα τρομαγμένα πουλιά και η ευφορία που ένιωσα είχε χαθεί σαν άνεμος έξω απ’ τα ανοιχτά παράθυρα. Οι διάβολοι του μυαλού μου χόρευαν και χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου, τραγουδώντας μακάβριες τρίλιες που θύμιζαν το ραγισμένο σου βλέμμα.

Εκμετάλλευση.

Εκμετάλλευση.

Εκμετάλλευση.

Εκμεταλλεύτηκα ότι μπορούσα απ’ τον αδύναμο εαυτό σου. Σε κοιτούσα να πέφτεις ενάντια στη θέλησή σου. Κράτησα την τελευταία σου πνοή ζωής. Απομύζησα μέχρι και το τελευταίο συναίσθημα που μπόρεσες να νιώσεις, ασίγαστα, σαν αντίχριστος θαμμένος βαθιά στον ίδιο σου τον εαυτό, με την απληστία και την λαγνεία που μ’ έχουν αρρωστήσει.

Και φεύγοντας σαν ίσκιος που δεν αντέχει στο σκοτάδι και χάνεται,  σε έκανα δικό μου. Όταν σε κατέστρεψα. Όταν σε διέλυσα. Σε έκανα δικό μου.

Προσπάθησα να σε σκοτώσω με την αγάπη σου για μένα.

 ......

Και εσύ με σκότωσες με το δηλητήριο της καρδιάς μου.