Απενεργοποίησα τον λογαριασμό μου σε κάθε κοινωνικό δίκτυο. Απενεργοποίησα το κινητό μου. Κλειδώθηκα στο σπίτι και έκλεισα τα μάτια μου. Θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Αν υπήρξα ποτέ δηλαδή. Γιατί όλα όσα μου συμβαίνουν απλά περνάνε από μπροστά μου, χωρίς να με αγγίζουν. Λες και ζω σε ένα όνειρο δικό μου –ή χειρότερα λες και ζω σε ένα όνειρο ενός άλλου και απλά παρακολουθώ. Παρακολουθώ χωρίς να συμμετέχω.
Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να νιώσω ζωντανή; Πως γίνεται κάποιος να φοβάται να ζήσει παρά να πεθάνει; Πως γίνεται να νιώθω τόσο άδεια, τόσο κενή; Είναι στιγμές που δυσκολεύομαι να θυμηθώ εάν υπήρξα ποτέ ευτυχισμένη. Έχω παρέες. Φίλους. Μια όμορφη ζωή. Κι όμως νιώθω δυστυχισμένη. Όσο όμορφα κι αν είναι όλα γύρω σου, τίποτα δεν δίνει έστω και μια στάλα ομορφιάς στην ασχήμια που ζει μέσα σου. Μια μαυρίλα που με κατατρώει απ’ τις ρίζες και με αφήνει κατατονική. Κατατονική, γιατί νιώθω μέσα μου να παθαίνω κρίση πανικού, μια συναισθηματική φόρτιση που δεν αντέχω και θέλω να ουρλιάξω, αλλά ωστόσο το σώμα μου μένει ήρεμο, γαλήνιο, χωρίς να αφήνει κανέναν να αντιληφθεί το χάος που στροβιλίζεται μέσα μου.
Κάθε μέρα που περνάει, πεθαίνω.
“Σήκω!”, “Περπάτησε”, “ΜΗ ΔΑΚΡΥΣΕΙΣ”, εντολές που το σώμα μου αρνείται να πραγματοποιήσει. Τα άκρα μου είναι βαριά, ο κορμός μου άκαμπτος, τα μάτια μου έτοιμα να εκραγούν. “Ανέπνεε!” , πράγμα δύσκολο όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει άλλο οξυγόνο στο δωμάτιο.
«Τι έχω κάνει λάθος;», την ακούω να λέει ξανά και ξανά και να κλαίει. Θέλω να της φωνάξω ότι δεν φταίει αυτή. Εγώ. Εγώ φταίω, από μένα ξεκινάει όλο αυτό.
«Προσπάθησε», με παρακαλάει.
«Προσπαθώ...».
«Κι άλλο!».
«Δεν μπορώ...».
«Προσπάθησε!», με εκλιπαρεί.
Δεν θέλω. Δεν θέλω να σηκωθώ και το ξέρω...Δεν προσπαθώ.
No comments:
Post a Comment