Στην Απώλεια της Ελπίδας.

Η απουσία σου με σκοτώνει, την νιώθω συνεχώς να αγγίζει απαλά, να ψηλαφίζει και έπειτα να σκαλίζει με μανία τις πληγές που προκάλεσε στα υπόγεια της ψυχής μου και να ουρλιάζω και να σφαδάζω απ’ τον πόνο και να μην σταματάω και να συνεχίζω να τρέχω να τρέχω για να ξεφύγω, απ’ το φως του ήλιου που φωτίζει τη θέση σου που τώρα είναι κενή και να κρυφτώ στα σκοτάδια στα οποία εθίστηκα να παίζω και δεν υπάρχει τέλος, οι σκέψεις τρέχουν, τρέχουν ποτάμι στο μυαλό μου και με ζαλίζουν, σκέψεις που η μία διαδέχεται την άλλη και δεν τις προλαβαίνω, δεν τις φτάνω, να πιαστώ από πάνω τους να γαληνέψω, να προσπαθήσω να κάνω την απουσία σου, ανάμνηση, πιο όμορφη και απ’ την παρουσία αλλά φτερουγίζουν βιαστικές και τις διαδέχονται άλλες πιο επώδυνες πιο τρομαχτικές που κάνουν το αίμα μου να βράζει –άχρωμο– δίχως στάλα ζωής μέσα του και περιμένω, προσμένω αυτήν την υπερβατική τελείωση να με προφτάσει, να με διαλύσει.

Τώρα, σώπασε.