Ξεκίνα να ξεχνάς και κλάψε μαζί μου.

Δεν έχω έμπνευση. Νομίζω έχω ξεμείνει από ιδέες. Βασικά, όχι, έχω ξεμείνει γενικότερα. Έχω ξεμείνει από τσιγάρα, έχω ξεμείνει από λεφτά, έχω ξεμείνει από φίλους, έχω ξεμείνει από όρεξη, έχω ξεμείνει από ζωή. 

Τόσο καιρό την ένιωθα να καίγεται. Να καίγεται απ’ τις ρίζες. Να απλώνει το χέρι της στις φλόγες της φωτιάς και με αναφιλητά να το παρακολουθεί να λιώνει. Στο τέλος έγινε γλυκιά συντροφιά για τα κοράκια. Δεν πειράζει. Δεν μου χρειαζόταν...Παντού περίσσευε...Παντού ξεψυχούσε...Δεν χωρούσε πουθενά...Τι κρίμα.

Τώρα την χρειάζομαι. Την αναζητάω, προσπαθώντας να την φέρω πίσω στη ζωή διότι η μνήμη έπαψε πια να την ζωγραφίζει. Όπως ακριβώς έπαψα εγώ να προσποιούμε ότι ο κόσμος έμεινε κενός και όχι εγώ η ίδια. 

Αλήθεια, έφυγε εκείνη ή εγώ;

Αλεξάνδρα, πάψε, πάψε, πάψε.