Μακάρι να μπορούσα να σε πείσω να μείνεις, στοχασμέ μου. Να μπορούσα να σε κρατήσω σφιχτά, σαν τα λόγια που παλεύω να κρατήσω μέσα μου, να μην σου πω.
Μείνε και θα σου δώσω τις ομορφότερες στιγμές μου. Να τις έχεις δικές σου, να ομορφαίνουν την ψυχή σου.
Μείνε και θα σου δώσω την απληστία, την λαγνεία, την πλάνη και τη φιλοδοξία μου. Να έχεις να καταστρέφεις, να ακουμπάς επάνω τους το μίσος σου που φθείρει το κορμί σου.
Μείνε και θα σου δώσω τα πιο κρυφά μου μυστικά. Θα τα ξεριζώσω απ’ τα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής μου, όπου με φόβο μην αποκαλυφθούν τα έχω θάψει, ακόμα ζωντανά.
Μείνε και θα σου δώσω τα μάτια μου. Να σπάσεις τον καθρέφτη, να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα όπως τον κοιτάω εγώ.
Μείνε και θα σου δώσω την ψυχρή, παγωμένη μου ψυχή να κρατήσεις. Να την κρατήσεις και να περιμένεις τον ζεστό ήλιο ν’ ανατείλει, μέχρι ο πάγος να λιώσει.
Μείνε και θα σου δώσω τα όνειρά μου, τους στόχους και τις ελπίδες μου. Τι νόημα έχουν όλα όσα θέλω όταν δεν θέλω μακριά σου να τα ζήσω;
Μείνε και θα σου δώσω την νύχτα και τη μέρα. Να γεμίσουν τα όνειρά σου δίδυμα φεγγάρια και ήλιους να σκεπάζεσαι όταν κρυώνεις.
Μείνε και θα σου δώσω τον κόσμο. Τον κόσμο να τον κρατάς σαν ποτάμι από ρόδα στα χέρια σου.
Ωστόσο πρέπει να φύγεις, στοχασμέ μου. Πρέπει να μ’ αφήσεις να σ’ αφήσω. Αρκεί κάποτε να ‘ρθεις. Μια μέρα να ξανάρθεις. Και θα σε περιμένω. Αναγνωρίζω το άρωμα της ψυχής σου, θα σε καταλάβω, θα σ’ αναγνωρίσω όσα χρόνια κι αν περάσουν.
No comments:
Post a Comment