Και θα ακουστεί πολύ κλισέ,
αλλά μου λείπεις.
Ίσως κάποιες καταστάσεις να είναι καταδικασμένες να έχουν μόνο άσχημο τέλος, γι αυτό καλύτερα που τα λέω εδώ και όχι σε σένα τον ίδιο.
Ίσως αν δεν ήσουν τόσο χωμένος στις κόκες.
Ίσως αν δεν ήσουν τόσο εγωκεντρικός.
Ίσως αν η μισογυνία σου δεν ήταν τόσο έντονη.
Ίσως.
Μου λείπουν λοιπόν οι στιγμές που ξεμέναμε μόνοι (σ)το Π. τα ξημερώματα και τριγυρνούσαμε μεθυσμένοι ψάχνοντας κάπου να πάμε -παρόλο που δεν καταλήγαμε ποτέ, πουθενά.
Αλλά μου λείπουν κυρίως οι στιγμές, μετά το μεθύσι, μετά το απόβραδο, στις 6 το πρωί, που ο ήλιος ήταν έτοιμος να ανατείλει και τα γαληνεμένα απ' την κούραση μάτια σου, γίνονταν όμορφα και αληθινά. Όπως και τα λόγια σου. Μόνο τότε μου μιλούσες σωστά. Μιλούσες σα να κάνεις έρωτα. Όχι σα να γαμάς. Σα να κάνεις έρωτα.
Και καταλήγω να σκέφτομαι αυτά τα ατέλειωτα "γιατί".
Γιατί να είναι τόσο σκατένιος και εξευτελιστικός ο έρωτας.
Γιατί τον αντιλαμβανόμαστε όταν είναι πια αργά.
Γιατί να νιώθεις γυμνός και ευάλωτος και μονο στη σκέψη να τον εξωτερικεύσεις.
Γιατί καταλήξαμε έτσι.
Γιατί έμεινα ολομόναχη να σκέφτομαι τα "γιατί", αλλά ξύπνα λίγο Κάσσυ, δεν υπάρχουν γιατί.
Υπάρχουν μόνο "επειδή".
Επειδή εσύ είσαι μαλακογαμιάς κι εγώ νυμφομανής.
No comments:
Post a Comment