Τα ίδια. Ακόμα τα ίδια.
Βαρέθηκα να ξενυχτάω τα βράδια και να γουστάρω γιατί είμαι και πάλι μόνη. Βρίζω δαίμονες και ανθρώπους και εσένα γιατί έχει τελειώσει το ρημαδιασμένο το κρασί πάνω που άρχισε να με ζαλίζει.
Βαρέθηκα να πληρώνω για ένα σπίτι χωρίς παράθυρα και να αγχώνομαι για ένα Πανεπιστήμιο χωρίς καθηγητές.
Βαρέθηκα να κλαίω μόνο και μόνο γιατί έχω καιρό να λυπηθώ και γιατί κανένας άλλος δεν είναι διατεθημένος να μαζέψει μια χούφτα δάκρια απ' την ψυχή μου.
Βαρέθηκα να αγαπώ τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μου και να τα κουβάλω στην πλάτη μου σε κάθε βήμα μου.
Βαρέθηκα να μ' ερωτευεσαι γιατί σου μιλάω για τη ζωή και το θάνατο και τα παραμύθια που σου αραδιάζω, ενώ εγώ την επόμενη μέρα δυσκολεύομαι να θυμηθώ τ' όνομά σου. Δεν είναι ότι δεν τα εννοούσα. Ήταν η στιγμή που απλά πέρασε και άφησε ένα απλό θρόισμα στο διάβα της.
Έχω σπάσει την ευαισθησία μου σε κομμάτια, αλλά τουλάχιστον ο εγωισμός μου, δεν θα σπάσει ποτέ. Έτσι βολεύομαι. Έχω μάθει να χλευάζω αυτούς που βουλιάζουν στην σκέψη και αφήνουν την πράξη. Αυτούς που αντιστέκονται. Αυτούς που εύκολα πιστεύσουν -εσένα.
- Δεν με χρεισιμοποιείς. Δεν με εκμεταλλεύεσαι. Μα πονάω.
- Μ' αρέσει να σε πονάω. Πολύ. Ίσως γιατί πονώ κι εγώ καταβάθος. Όπου κι αν πηγαίνω να ντύνομαι ανάμνηση για να σ' εκδικηθώ. Να σε πνίγω στο ποτήρι, να βλέπεις στο σώμα σου τα σημάδια απ' το κραγιόν μου. Και ειναι τόσο εύκολο. Οι αγάπες σου, οι μέρες σου, , τα θέλω σου, μου ανοίκουν όλα. Γιατί με λάτρεψες. Γιατί μ' αγκάλιασες. Γιατί με νοιάστηκες. Γιατί με έκλεισες στο κελί της ψυχής σου, φώναξα, έβρισα, κλότσισα, σου ξέσκισα την ψυχή και βγήκα. Άλλωστε, τα ανώδηνα, δεν έχουν καμία γλύκα. Έτσι?
No comments:
Post a Comment