Και κυρίως τους ρυθμούς τους.
Και όσο σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να είμαι στη Μυτιλήνη, να κάνω εργασία και να διαβάζω για εξεταστική, με κατακλύζει οδύνη.
Δεν τις μπορώ αυτές τις μέρες, δεν τις αντέχω καθόλου.
Αυτές τις μέρες γεμάτες ανία, που δεν ξέρεις τι θέλεις γενικότερα -απ' το τι να κάνεις με τη ζωή σου μέχρι το αν θα πιεις ντεκαφεινέ η όχι, γιατί έτσι, για να έχεις κάτι ακόμα να σε τρώει.
Με ενοχλεί οικτρά που έφυγαν όλοι, ολοι, ΟΛΟΙ.
Ακόμα και εσείς, οι πιο σιχαμένοι, που σας πλησίαζα μόνο για τράκες, μου λείπετε.
Θέλω την παρουσία σας, τηνθέλωτηνθέλωτηνθέλω.
Γιατί όταν φεύγετε, μου αφήνετε αυτήν την πικρή αίσθηση ότι πρέπει να ακολουθήσω κι εγώ -ότι έφτασε ο καιρός να γυρίσω στις γαμιόλες τις υποχρεώσεις μου πουναπάνεναπεθάνουν.
Κάτι σαν αυτήν την αίσθηση που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά ,τελείωνε το καλοκαίρι και οι διαφημήσεις ήταν τίγκα στα σχολικά είδη.
Αχ.
Δε μπορώ.
Έχω βαρεθεί να κλαίγομαι,να βαριέμαι και να σπάζομαι σήμερα.
Και είναι και ο άλλος που έχει κάνει τη μαστούρα φιλοσοφία και τον ζηλεύω λίγο.
Μωρέ λες?
No comments:
Post a Comment