Και μου λείπει η καθημερινότητά μου.
Η γκρίνια του πρωινού ξυπνήματος για να πάω σχολείο, το έτοιμο μεσημεριανό φαγητό, τα φροντιστήρια -ακόμα και οι φωνές της μάνας μου.
Δεν ειναι ότι είμαι μαζόχα και μου αρέσουν. Είναι ότι είμαι απροσάρμοστη και τα έχω συνηθίσει.
Και τουλάχιστον τότε, όσο σκατένια και να ένιωθα, ήμουν δημιουργική και δραστήρια.
Και δες με τώρα.
Γαμώτο, δεν είμαι καταθλιπτική. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας, ούτε εξυμνώ τον θάνατο. Απλά, συναισθηματικά, έχω πιάσει πάτο και κοιτάζω γύρω-γύρω σαν μαλάκας.
Και δεν κλαίγομαι που νιώθω μοναξιά, νοσταλγία, μελαγχολία. Δεν θέλω ούτε τρυφερότητα, ούτε προσοχή. Χρειάζομαι άτομα γύρω μου να τους ρουφάω την ενέργεια. Αυτό.
Προς το παρόν, ξεσπάω σε μαγειρική, γράψιμο, κλάμα και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στις 7 το πρωί, αφού έχει φρικάρει απ' τις τόσες γαμημένες σκέψεις που στροβιλίζονται σαν σίφουνας στο μυαλό του απ' τα ξημερώματα ακόμα. Νιώθω να χάνω τον τσαμπουκά μου. Να παλιμπαιδίζω. Να πηγαίνω αντίθετα στα θέλω μου -κάτι που το κάνω μόνο σε μία περίπτωση. Και αναφέρομαι στον έρωτα, αλλά δεν θα επεκταθώ, θα το αφήσω να αιωρείται στον τίτλο μόνο, γιατί τρέμω μέχρι και στην ιδέα ότι θα ξεπροβαλει απ το πισω μέρος του μυαλού μου, που με πολύ προσπάθεια και αλκοόλ, κατάφερα να τον θάψω.
ποσο σε νιωθω γαμω την ψυχη μου
ReplyDelete