Η ανικανότητά μου να συνάψω μια φυσιολογική σχέση είναι τραγική.
Ας θεωρήσουμε γενικότερα τις σχέσειςς ως μια ταινια.
Ξεκινάνε με τους τίτλους αρχής, κάνουν τον κύκλο τους, και τελειώνουν με τους τίτλους τέλους.
Ε, οι δικές μου σχέσεις, είναι τα διαφημιστικά διαλείμματα σε μια ταινια.
Κάθε φορά που βρισκω ένα άτομο να ανέχεται τα αρνητικά μου, αυτοματα διογκώνονται, πολλαπλασιάζονται, τον πνίγουν, και καταλήγω πάλι μόνη.
Από ένα σημείο και μετά, απλά προσπαθώ ακατάπαυστα να δημιουργώ προβλήματα στη σχέση.
Έναν αντίλογο.
Έναν καυγά.
Μια απιστία.
Και όσο ο άλλος δείχνει υπομονή και κατανόηση, τόσο πεισμώνω.
Δεν είναι οτι θέλω να το τελειώσω. Δεν είναι ότι βαρέθηκα και ψάχνω αφορμες να χωρίσω.
Είναι οτι είμαι ψυχάκιας και με φτιάχνει να βλέπω τα πάντα να καταρρέουν.
Ίσως και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο να τρέχει η σκέψη μου πίσω απ' το ρεμάλι, τον άλλον.
Γιατί με εκεινον, δεν υπάρχει τίποτα να καταστρέψω.
Και αυτός, κι εγώ, και η κατάσταση ανάμεσά μας ειναι γάμησετα.
Όπως ακριβώς πρέπει να είναι, για να μην το βάλω στα πόδια.
(Διαδυκτιακός εδώ. Ξανα για κάποιο λόγο μόνο ανώνυμα μπορώ να σου γράψω)
ReplyDeleteΑπ' το '11 ακόμα σε διαβάζω και έχω προσέξει ότι η αυτοκαταστροφικότητά σου πηγαίνει σαν καρδιογράφημα ανά τον καιρό. Σου εύχομαι όπως πάντα τα καλύτερα.
Απο το 11 έχω έναν πιστό κρυφό αναγνώστη απο Αμερική που ΜΕ ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ. (Αν το βλέπεις αναγνώστη απο αμερικη, εμφανήσου μια στιγμή, δεν δαγκώνω)
DeleteΤέλος πάντων, στο θέμα μας. Καλημέρα Διαδυκτιακέ, ανταποδίδω ευχές και δεν έχω ιδέα γιατί δεν μπορείς να μου γράψεις με το ID σου. το έψαξα και την προηγούμενη φορά που μου το είπες, αλλά δεν βρηκα τιποτα. μάλλον το μπλογκ μου σε σνομπάρει.
Θα ήθελα να σου απαντήσω "εγώ είμαι αυτός" αλλά θα ήταν ψέμα και δεν κάνει.
DeleteΝα με σνομπαρει; Πολύ πιθανό.