Δεν ήθελα να της πω. Άλλαξα τη συζήτηση και την πήγα στον Π.
Πως γνωριστήκαμε με τον Π. λοιπόν.
Για όλα έφταιγε μια καραμέλα. Η *σκέψη μιας γαμημένης καραμέλας.
Περνούσα τα στενά σοκάκια της Ερμού τα ξημερώματα για να πάω σπίτι, μεχρι που ένα αυτοκίνητο σταμάτησε συνάμα μου.
Ο συνοδηγός με ρώτησε εάν ήθελα να με πάνε κάπου.
Δεν απάντησα.
Ο Π. λοιπόν, όπως έμαθα αργότερα ότι τον λένε, έσκυψε νωχελικά το κεφάλι του για να με δει, πίσω απ' τον συνοδηγό, και χαμογελώντας μου, σχολίασε ότι θα ήταν καλό να μην εμπιστεύομαι αγνώστους.
Ανταπέδωσα το χαμόγελο και άνοιξα την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου, μπαίνοντας γρηγορα μέσα.
Άλλωστε, οι άγνωστοι, έχουν τις καλύτερες καραμέλες.
Στον Π. λοιπόν αρέσουν οι "καραμέλες" και η κόκα.
Σε μένα αρέσουν οι καραμέλες βουτύρου και η κόκα κόλα.
Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε ιδιαιτερα απ' το να συναψουμε την ίδια περίπλοκη σχέση με σένα.
Με θυμάται που και που όταν ξεμένει στις 7 το πρωί και με παίρνει τηλέφωνο για καφέ.
Εγώ, βασανιζόμενη απ' τις αυπνίες μου, καμιά φορά δέχομαι.
Θυμάμαι, πρόσφατα ειχαμε καταλήξει την αυγή στον Κήπο να πίνουμε καφέ.
Εγώ θα κερνούσα τον καφέ κι εκείνος τα τσιγάρα.
Φλερτ-ειρωνεία-κοροϊδία-βρισιές-καυγάς-φλερτ ξανά.
Έτσι κυλούσε η συζήτηση. Έτσι κυλούσαν τα πάντα ανάμεσά μας.
Έπειτα τον είδα λίγες μέρες μετά, μες την κίνηση, στα σκαλιά της νομαρχίας, απλά να κάθεται αραχτός και να ρουφάει μ' ευχαρίστηση το χάος γύρω του.
Είπε θα έρθει να με βρει, αργά ή γρήγορα.
Σου μοιάζει τόσο πολύ.
Ο τρόπος που στενεύει τα μάτια του οταν θέλει να πει κάτι για να με σοκάρει.
Ο τρόπος που ακουμπάει το τσιγάρο στα χείλη του.
Ο τρόπος που κοιτάζει -πάντα με ενα βλέμμα που αποκαλύπτει οτι του ανήκουν τα πάντα.
Η μεγαλομανία, η υπεροψία, η λαγνεία, ακριβώς η ίδια ψεύτικη ομορφιά που έχεις εσύ.
Με σένα δεν γνωριστήκαμε ετσι.
Με σένα ήταν αλλιως.
Μουντά πρωινά στο κρεβάτι του σπιτιού σου, μου φέρνει η ανάμνησή σου στο μυαλό.
Εγώ σου άναβα τα τσιγάρα.
Εσύ τα έσβηνες πάνω μου.
Και γέμισα πληγές.
Πληγές που μόνο εσύ μπορείς να δεις, γιατί εσύ τις δημιούργησες.
Ο έρωτάς μου για σένα, με καταπίνει, με ξερνάει και πάλι απ' την αρχή.
Ίσως και να τον βλέπω σαν αντικαταστάτη σου, αλλά δεν είναι έτσι.
Όντως μοιάζετε. Σχεδόν στα πάντα.
Απλά, έχει το ίδιο χάος που δεν άφησες σε εσενα ν' αγαπήσω.
No comments:
Post a Comment