Τίτλος

Και πριν μπω στο θέμα μας, θα κάνω μια εισαγωγή, για να προλάβω κάποιους απ' το να γυρισουν και να μου πουν ότι "βγαζω παραέξω προσωπικα μου" (και λίγο γιατί ευελπιστώ στην πορεία να μου έρθει ιδέα για τιτλο).
Φίλε αναγνώστη, αυτός ακριβώς ειναι ο λόγος που υπάρχουν τα προσωπικά μπλογκς.
Και πέρα απ' αυτό, εννοείται ότι κρατάω κάποια πράγματα μόνο για τον εαυτό μου, ωστόσο, για μένα, όσα λιγότερα μυστικά έχεις τόσο πιο ελεύθερος είσαι.
Δεν ντρέπομαι να δείξω, να πω, να γραψω, αυτό που είμαι -οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Και όποιος κρίνει μόνο απ' το μπλογκ, είναι κλειστόμυαλος, καριόλης και τα σχετικά και όποιος λογοκρίνει/κράζει το οτιδήποτε σε σχέση μ' αυτό, χιρ άι εμ. Έχω ράμματα για τη γούνα του καθενός.
Τώρα στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ, που παραδόξως σε θεωρώ ακόμα "φίλο" μου. Και να σου ξεκαθαρίσω λοιπόν "φίλε" ότι εγω, φέικ ψυχολογικα, δεν έχω. Ούτε θεωρώ ότι έχω ψυχολογικά γενικότερα. Θεωρώ ότι ο κόσμος είναι σκατά. Γκουχ σαν εσένα γκουχ.

Και μιας και είπα ψυχολογικά, πάμε στο θέμα μας.
Πάει σχετικά λίγος καιρός λοιπόν απ' την τελευταία φορά που δοκίμασα να βρεθώ σε ένα πολυτελέστατο γραφείο, απέναντι απο μια σχετικά νεαρη αλλά χεσμένη στο τάλιρο, κοπελίτσα.
Αφού λοιπόν έφαγα ένα τεταρτο ψαχνοντας που να κάτσω, μιας και ειχε ενα σωρό καναπέδες και πολυθρόνες εκεί μέσα, τη σήκωσα απ' το γραφείο της για να κάτσω εκεί (και δε θα πω ψέματα, με βόλεψε).
Η πρώτη κουβέντα που αντάλλαξα μαζι της λοιπόν ήταν ότι "Καταρχας, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Καταδεύτερον δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, ο μόνος μου στόχος είναι να περνάω καλά, αλλά εαν πάω σε μια σχολή που δεν με ενδιαφέρει, δεν θα περνάω καλά τώρα και αν δεν πάω πουθενά, δεν θα περνάω καλά αργότερα. Δεν πρόκειται να βρω μέση λύση, ούτε πρόκειται να βρεις εσύ, οπότε πάμε παρακάτω. Κατατρίτον, θεωρώ τους ψυχολόγους ουτοπιστες και ηλίθιους και κομματάκι πιο άχρηστους απ' τα πλασίμπο τα ζολοφτ. Κατατεταρτον, ο μόνος λόγος που είμαι εδώ, είναι επειδη η μάνα μου επέμενε να σκάσει ένα 50ευρω σε σένα για να με ακούς 45 λεπτά να κλαίγομαι, πράγμα που θα κάνω και σταρχίδιαμουκιόλας".
Οκ, το "σταρχίδιαμουκιόλας" δεν το είπα, αλλά το άφησα να εννοηθεί.
Έπειτα από ώρα κλαψομουνιάσματος, γκρίνιας, παράνοιας και παρλαπίπας λοιπόν, με εκείνη να προσπαθεί να παρει τον ογκόλιθο ευθυνών για το οτιδήποτε απο πάνω μου, έφτασε η ώρα να φύγω.
"Πως νιώθεις μετά τη συζητησή μας?", ρωτησε με ένα χαμόγελο θριάμβου.
"Ειλικρινά πιστεύεις ότι ένα 45λεπτο παπαρολογίας μπόρεσε ή θα μπορέσει ποτέ να καλύψει 6 χρόνια πλύσης εγκεφάλου από ανίκανους εκπαιδευτικούς/και καριολόψυχους εφήβους?"

Δεν απάντησε. Δε χρειάστηκε.
Εγώ, πάντως, το 50ευρω ακόμα το κλαίω.

Δεν ξέρω γιατι το θυμήθηκα. Θα φταίει που γενικότερα αυτές τις μέρες έχω απαίσια διάθεση και το εξωτερικεύω έτσι. Το άγχος θα φταίει. 
Καποια στιγμή θα γράψω κάτι πιασάρικο, κατι ερωτικο. Όχι τίποτ' άλλο, απλά ορισμένοι χρειάζεστε εντατικά μαθήματα ατάκας για το πως-να-ριξω-γκομενα-ενω-ειμαι-φεσι. Εντατικότατα.