Και όμως νιώθω απαίσια. Χάρηκα βέβαια που (επιτέλους) απέδειξα σ’ αυτούς που με αμφισβητούσαν ότι πράγματι προσπαθώ φέτος. Χάρηκα που ξεφορτώθηκα τις γκρίνιες κάθε φορά που με έβλεπαν πάνω απ’ τον υπολογιστή. Τα απογοητευμένα βλέμματα όταν έβγαινα το σαββατοκύριακο, αντί να διαβάσω από βραδύς για το αυριανό μάθημα/τεστ/διαγώνισμα. Την μουρμούρα και την εκνευριστική ερώτηση “ΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑΑΑΑ;” κάθε φορά που σήκωνα το τηλέφωνο και ήταν κάποιος συγγενής. Την υπενθύμιση από γνωστούς ότι αν δεν στρωθώ να διαβάσω παραπάνω, θα περάσω στις ιχθυοκαλλιέργειες (ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που τους μίλησα για τον εφιάλτη ότι πέρασα ιχθυοκαλλιέργειες).
Ναι, χάρηκα. Χάρηκα που τους έβγαλα λάθος, χάρηκα που άκουσα το συγνώμη για τις φορές που δεν πίστεψαν σε μένα και θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο, αν τους σώριαζα όλους κάτω, τους στοίβαζα τον έναν πάνω στον άλλο και άρχιζα να τους ποδοπατάω τόσο δυνατά, τόσο αλύπητα, με τόση μανία και οργή και άφηνα τον πληγωμένο μου εαυτό να πλαγιάσει πάνω τους. Με δάκρυα ευχαρίστησης και πνιχτά διεστραμμένα γέλια, να έχω αφήσει όλο το μίσος και την οργή μου να ξεσπάσουν για μια ακόμη φορά.
Κι όσο χαίρομαι σήμερα, τόσο απαίσια νιώθω συγχρόνως. Γιατί δεν θέλω να μοιραστώ την χαρά μου, για οποιονδήποτε λόγο κι αν είμαι χαρούμενη, με κανέναν τους. Μου την χαλάνε, η παρουσία τους δεν μ’ αφήνει να την ευχαριστηθώ. Το μόνο που ποθούσα απ’ αυτούς ήταν το συγνώμη τους. Και τον σκασμό τους.
No comments:
Post a Comment