Μες σ’ έναν ύπνο σαν το θάνατο γαλήνιο
Τον έρωτά μου δίχως τύψεις να σου δίνω,
Το μπρούτζινο, στιλπνό κορμί σου θα φιλάω.»
-Η Λήθη
Eίναι κάποιες νύχτες που χωρίς να το θες έρχονται στο μυαλό σου σαν άνεμοι, στιγμές που πέθαναν παλιά. Απλά στιγμιότυπα, γεμάτα αισθήσεις.
Ένα τέτοιο φλάς-μπάκ κάθε τόσο, κάνει το τώρα ακαθόριστο… Κάνει το εδώ ένα μόνιμο ταξίδι. Συνήθως ευθύνεται ένα τραγούδι, ένα τοπίο, μία εικόνα ή ένα κείμενο (όπως στην προκειμένη περίπτωση) το οποίο αλλάζει την πίεση ροής του αίματος, λόγω της αυξημένης ζήτησης οξυγόνου απ’ τους ιστούς, αναγκάζοντας την καρδιά να χτυπά σε ασυνήθιστους ρυθμούς. Και τότε θυμάσαι. Θυμάσαι, αναπολείς και λησμονείς.
Θυμάμαι που ήμουν διατεθειμένη να του δώσω τα πάντα. Γιατί ήταν αυτός που πάντα ήθελα, που κρυφά αγαπούσα. Που κάθε φορά κρατούσα με φόβο την ψυχή του, ενώ η δική μου ξεχείλιζε σαν ποτάμι στα πόδια του. Και ορκιζόμουν, ορκιζόμουν ότι θα έδινα και τη ζωή μου για χάρη του. Πόσο ψέμα ήταν. Το ένστικτο της επιβίωσης, είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε συναίσθημα. Γιατί, θα με άφηνε κάποτε. Κι εγώ θα πέθαινα. Και γι’ αυτό έφυγα. Θα με συγχωρήσει κάποτε...Θα με συγχωρήσει γιατί ξέρει ότι απλά προλαβαίνω ν’ αμυνθώ.
Και κάπου εκεί αυτές οι νύχτες γίνονται ατέλειωτες. Και οι τύψεις με κάνουν να χάνομαι και με μπερδεύουν. Έχεις μπερδέψει ποτέ την πραγματικότητα με τα όνειρα; Υπάρχουν στιγμές που δεν αντιλαμβάνεσαι το ψεύτικο απ’ το αληθινό; Κάπως έτσι, γίνεσαι εσύ το όνειρο και η ζωή το υποκείμενο, κι η αλήθεια σου πραγματώνει μια υπέροχη και ατελείωτη άβυσσο, τελεσίδικη κι οριστική.
No comments:
Post a Comment