Ξεθωριασμένα Συναισθήματα

Χτες βράδυ, ή μάλλον καλύτερα, σήμερα τα ξημερώματα, άυπνη και μεθυσμένη προσπαθούσα να βρω το μπλοκ ζωγραφικής μου. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω καν αν ήθελα απλά να ξαναδώ τα σκίτσα που είχα κάνει ή αν ήθελα να επιχειρήσω να κάνω καινούρια.

Κάποτε μπορούσα να ζωγραφίσω. Άλλοτε εύθυμα, γεμάτα χαρά σκίτσα κι άλλοτε τρομαχτικές εεικόνες βουτηγμένες στη φρίκη. Σπάνια ήταν πρόσωπα ή τοπία. Συνήθως ήταν συναισθήματα που τους έδινε μορφή η ζωηρή και διεστραμένη μου φαντασία. Ήταν τα συναισθήματα που μου έμαθες να νιώθω, να κατανοώ, να εξωτερικεύω, πριν αρχίσεις να με ξεχνάς. Κάποτε μου έμαθες πως τα συναισθήματα είναι χρώματα. Το ξεθωριασμένο μοβ για τη λύπη, το άγριο μπλε για τον θυμό, το βαθύ κόκκινο για τον έρωτα. Κάποτε τα τοποθετούσες υπομονετικά στην παλέτα της ζωής μου, αλλά τι τα θες, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει παλέτα τώρα πια. 

Το μπλοκ όσο κι αν έψαχνα, δεν το έβρισκα. Το είχα πετάξει πριν πολύ καιρό. Ήταν ανώφελο έτσι κι αλλιώς. Άνθρωπος χωρίς συναισθήματα, δεν μπορεί να ζωγραφίσει...

Θυμάμαι, κάποτε, μπορούσα.