Απ’ την Πέμπτη περίμενα να κλάψω. Όχι, δεν είμαι βιτσιόζα, ούτε μαζόχα (ψέμα, αλλά τέλος πάντων). Απλά έπρεπε να κλάψω. Την Πέμπτη ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και το μόνο που ένιωθα 5 μέρες τώρα ήταν ένα συνεχές μούδιασμα σε όλο μου το σώμα και άγχος. Άγχος για το πότε θα ξεσπάσω και θα αρχίσω να κλαίω με λυγμούς. Όσο και να έφερνα στο μυαλό μου αυτά που είχαν συμβεί, ξανά και ξανά, ούτε δάκρυ δεν κύλισε.
Χτες λοιπόν, ζήτησα την βοήθεια ενός φίλου να μου βρει καμιά ταινία με κλάμα ώστε να το σπρώξω λιγάκι το θέμα (μιας και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι τελείως αναίσθητη). Ταινία δεν βρήκε αλλά άρχισε να μου στέλνει κάτι ψυχοπλακωτικά τραγούδια. Τίποτα.
«Σκέψου μια αγάπη που πέρασε και άκου το τραγούδι.»Δεν έχω αγάπη που πέρασε.
«Σκέψου έναν έρωτα που χάθηκε και άκου το.» Δεν έχω έρωτα που χάθηκε.
«Σκέψου έναν έρωτα που χάθηκε και άκου το.» Δεν έχω έρωτα που χάθηκε.
«Τότε, σκέψου έναν άνθρωπο που έφυγε, χωρίς να προλάβεις να του πεις αυτά που νιώθεις.»
Και τότε σε θυμήθηκα. Είχα μιλήσει σε λίγους για σένα και σε όσους μας ήξεραν, τους είχα απαγορεύσει να μιλάνε για σένα. Και χτες σε επανέφερα στη μνήμη μου, μετά από δύο χρόνια. Επανέφερα στη μνήμη μου, την προσωπικότητά μου που έμοιαζε να αλλάζει από εκείνο το σημείο κι έπειτα. Εγώ ήμουν κοινωνική και ιδεαλίστρια, ενώ άρχισα να γίνομαι όλο και πιο καυστική και πιο σαρκαστική. Σαν να κάλυψα την καρδιά μου με μια πανοπλία από λύπη και ενοχή. Με κυνηγούσαν εικόνες της δυστυχίας σου. Σε θυμάμαι να κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού σου και να κλαις, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια καυγάδιζε. Θυμάμαι τις φορές που μπορούσα να σε βοηθήσω και δεν το έκανα. Που μπορούσα να σου πω «σ’ αγαπώ» και δεν το έκανα. Τόση ντροπή και ενοχή έχει μαζευτεί μέσα μου για το πόσο εγωιστικά είχα φερθεί.
Και χτες λοιπόν, αφού έκλαψα όσο περισσότερο μπορούσα, αφού φώναξα και έβρισα και πέταξα πράγματα απ’ την οργή μου, κάθισα στο κρύο πάτωμα. «Λυπάμαι», ψιθύριζα, ελπίζοντας να με ακούσεις, ξανά και ξανά, ανάμεσα στα αναφιλητά μου. Και τότε ένιωσα καλύτερα. Ένιωσα ένα πέπλο ηρεμίας να με διακατέχει, ένιωσα την ένταση να χάνεται και να διασκορπίζεται στο σκοτεινό δωμάτιο. Λες και με είχες ακούσει. Λες και με είχες συγχωρέσει.
Αργότερα, το χτεσινό βράδυ, μπόρεσα και μίλησα με την Μ. Της είπα πως ένιωθα όλον αυτόν τον καιρό για σένα και μπόρεσα και της είπα και για τα πρόσφατα γεγονότα που όπως προανέφερα, με ταρακούνησαν για τα καλά. Της μίλησα για όλα. Για αυτά που με πνίγουν και δεν μ αφήνουν ν’ αναπνεύσω. Και όλα έγιναν καλύτερα.
Μου λείπεις...R.I.P.
No comments:
Post a Comment