And I tried to kill you, because you' re mine

Όλα εκεί μέσα ήταν φοβερά μπερδεμένα όταν μου είπες πως μ’ αγαπούσες..Οι ευχάριστες στιγμές είχαν φτερουγίσει σαν τα τρομαγμένα πουλιά και η ευφορία που ένιωσα είχε χαθεί σαν άνεμος έξω απ’ τα ανοιχτά παράθυρα. Οι διάβολοι του μυαλού μου χόρευαν και χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου, τραγουδώντας μακάβριες τρίλιες που θύμιζαν το ραγισμένο σου βλέμμα.

Εκμετάλλευση.

Εκμετάλλευση.

Εκμετάλλευση.

Εκμεταλλεύτηκα ότι μπορούσα απ’ τον αδύναμο εαυτό σου. Σε κοιτούσα να πέφτεις ενάντια στη θέλησή σου. Κράτησα την τελευταία σου πνοή ζωής. Απομύζησα μέχρι και το τελευταίο συναίσθημα που μπόρεσες να νιώσεις, ασίγαστα, σαν αντίχριστος θαμμένος βαθιά στον ίδιο σου τον εαυτό, με την απληστία και την λαγνεία που μ’ έχουν αρρωστήσει.

Και φεύγοντας σαν ίσκιος που δεν αντέχει στο σκοτάδι και χάνεται,  σε έκανα δικό μου. Όταν σε κατέστρεψα. Όταν σε διέλυσα. Σε έκανα δικό μου.

Προσπάθησα να σε σκοτώσω με την αγάπη σου για μένα.

 ......

Και εσύ με σκότωσες με το δηλητήριο της καρδιάς μου.

Save your happiness for tomorrow, and today we'll drown in your tears

Απ’ την Πέμπτη περίμενα να κλάψω. Όχι, δεν είμαι βιτσιόζα, ούτε μαζόχα (ψέμα, αλλά τέλος πάντων). Απλά έπρεπε να κλάψω. Την Πέμπτη ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και το μόνο που ένιωθα 5 μέρες τώρα ήταν ένα συνεχές μούδιασμα σε όλο μου το σώμα και άγχος. Άγχος για το πότε θα ξεσπάσω και θα αρχίσω να κλαίω με λυγμούς. Όσο και να έφερνα στο μυαλό μου αυτά που είχαν συμβεί, ξανά και ξανά, ούτε δάκρυ δεν κύλισε.

Χτες λοιπόν, ζήτησα την βοήθεια ενός φίλου να μου βρει καμιά ταινία με κλάμα ώστε να το σπρώξω λιγάκι το θέμα (μιας και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι τελείως αναίσθητη). Ταινία δεν βρήκε αλλά άρχισε να μου στέλνει κάτι ψυχοπλακωτικά τραγούδια. Τίποτα. 

«Σκέψου μια αγάπη που πέρασε και άκου το τραγούδι.»Δεν έχω αγάπη που πέρασε.
«Σκέψου έναν έρωτα που χάθηκε και άκου το.» Δεν έχω έρωτα που χάθηκε.

«Τότε, σκέψου έναν άνθρωπο που έφυγε, χωρίς να προλάβεις να του πεις αυτά που νιώθεις.»

Και τότε σε θυμήθηκα. Είχα μιλήσει σε λίγους για σένα και σε όσους μας ήξεραν, τους είχα απαγορεύσει να μιλάνε για σένα. Και χτες σε επανέφερα στη μνήμη μου, μετά από δύο χρόνια. Επανέφερα στη μνήμη μου, την προσωπικότητά μου που έμοιαζε να αλλάζει από εκείνο το σημείο κι έπειτα. Εγώ ήμουν κοινωνική και ιδεαλίστρια, ενώ άρχισα να γίνομαι όλο και πιο καυστική και πιο σαρκαστική. Σαν να κάλυψα την καρδιά μου με μια πανοπλία από λύπη και ενοχή. Με κυνηγούσαν εικόνες της δυστυχίας σου. Σε θυμάμαι να κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού σου και να κλαις, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια καυγάδιζε. Θυμάμαι τις φορές που μπορούσα να σε βοηθήσω και δεν το έκανα. Που μπορούσα να σου πω «σ’ αγαπώ» και δεν το έκανα. Τόση ντροπή και ενοχή έχει μαζευτεί μέσα μου για το πόσο εγωιστικά είχα φερθεί.

Και χτες λοιπόν, αφού έκλαψα όσο περισσότερο μπορούσα, αφού φώναξα και έβρισα και πέταξα πράγματα απ’ την οργή μου, κάθισα στο κρύο πάτωμα. «Λυπάμαι», ψιθύριζα, ελπίζοντας να με ακούσεις, ξανά και ξανά, ανάμεσα στα αναφιλητά μου. Και τότε ένιωσα καλύτερα. Ένιωσα ένα πέπλο ηρεμίας να με διακατέχει, ένιωσα την ένταση να χάνεται και να διασκορπίζεται στο σκοτεινό δωμάτιο. Λες και με είχες ακούσει. Λες και με είχες συγχωρέσει. 

Αργότερα, το χτεσινό βράδυ, μπόρεσα και μίλησα με την Μ. Της είπα πως ένιωθα όλον αυτόν τον καιρό για σένα και μπόρεσα και της είπα και για τα πρόσφατα γεγονότα που όπως προανέφερα, με ταρακούνησαν για τα καλά. Της μίλησα για όλα. Για αυτά που με πνίγουν και δεν μ αφήνουν ν’ αναπνεύσω. Και όλα έγιναν καλύτερα.

Μου λείπεις...R.I.P.

You people are killing me

Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να έχω τέτοια σκατοδιάθεση. Πήρα βαθμούς και επιτέλους έπειτα από 11 χρόνια σχολικής ζωής, μπορώ να πω πως φέτος έκανα την διαφορά :’) Να και τα 18, να και τα 19. Η μάνα μου δεν πίστευε στα μάτια της. Ο πατέρας μου, δεν αντέδρασε ακόμα, καθώς δεν του έδειξα τους βαθμούς μιας και έχει πίεση και αν δει έτσι απότομα τα 19 θα τον τρέχουμε.  

Και όμως νιώθω απαίσια. Χάρηκα βέβαια που (επιτέλους) απέδειξα σ’ αυτούς που με αμφισβητούσαν ότι πράγματι προσπαθώ φέτος. Χάρηκα που ξεφορτώθηκα τις γκρίνιες κάθε φορά που με έβλεπαν πάνω απ’ τον υπολογιστή. Τα απογοητευμένα βλέμματα όταν έβγαινα το σαββατοκύριακο, αντί να διαβάσω από βραδύς για το αυριανό μάθημα/τεστ/διαγώνισμα. Την μουρμούρα και την εκνευριστική ερώτηση “ΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑΑΑΑ;” κάθε φορά που σήκωνα το τηλέφωνο και ήταν κάποιος συγγενής. Την υπενθύμιση από γνωστούς ότι αν δεν στρωθώ να διαβάσω παραπάνω, θα περάσω στις ιχθυοκαλλιέργειες (ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που τους μίλησα για τον εφιάλτη ότι πέρασα ιχθυοκαλλιέργειες).

Ναι, χάρηκα. Χάρηκα που τους έβγαλα λάθος, χάρηκα που άκουσα το συγνώμη για τις φορές που δεν πίστεψαν σε μένα και θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο, αν τους σώριαζα όλους κάτω, τους στοίβαζα τον έναν πάνω στον άλλο και άρχιζα να τους ποδοπατάω τόσο δυνατά, τόσο αλύπητα, με τόση μανία και οργή και άφηνα τον πληγωμένο μου εαυτό να πλαγιάσει πάνω τους. Με δάκρυα ευχαρίστησης και πνιχτά διεστραμμένα γέλια, να έχω αφήσει όλο το μίσος και την οργή μου να ξεσπάσουν για μια ακόμη φορά.

Κι όσο χαίρομαι σήμερα, τόσο απαίσια νιώθω συγχρόνως. Γιατί δεν θέλω να μοιραστώ την χαρά μου, για οποιονδήποτε λόγο κι αν είμαι χαρούμενη, με κανέναν τους. Μου την χαλάνε, η παρουσία τους δεν μ’ αφήνει να την ευχαριστηθώ. Το μόνο που ποθούσα απ’ αυτούς ήταν το συγνώμη τους. Και τον σκασμό τους.

She locked away a secret, deep inside herself, something she once knew to be true...but chose to forget.

 

You're waiting for a train.

A train that will take you far away.

You know where you hope this train will take you

But you can't know for sure.

And it doesn't matter...Because you'll be together!

Ξεθωριασμένα Συναισθήματα

Χτες βράδυ, ή μάλλον καλύτερα, σήμερα τα ξημερώματα, άυπνη και μεθυσμένη προσπαθούσα να βρω το μπλοκ ζωγραφικής μου. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω καν αν ήθελα απλά να ξαναδώ τα σκίτσα που είχα κάνει ή αν ήθελα να επιχειρήσω να κάνω καινούρια.

Κάποτε μπορούσα να ζωγραφίσω. Άλλοτε εύθυμα, γεμάτα χαρά σκίτσα κι άλλοτε τρομαχτικές εεικόνες βουτηγμένες στη φρίκη. Σπάνια ήταν πρόσωπα ή τοπία. Συνήθως ήταν συναισθήματα που τους έδινε μορφή η ζωηρή και διεστραμένη μου φαντασία. Ήταν τα συναισθήματα που μου έμαθες να νιώθω, να κατανοώ, να εξωτερικεύω, πριν αρχίσεις να με ξεχνάς. Κάποτε μου έμαθες πως τα συναισθήματα είναι χρώματα. Το ξεθωριασμένο μοβ για τη λύπη, το άγριο μπλε για τον θυμό, το βαθύ κόκκινο για τον έρωτα. Κάποτε τα τοποθετούσες υπομονετικά στην παλέτα της ζωής μου, αλλά τι τα θες, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει παλέτα τώρα πια. 

Το μπλοκ όσο κι αν έψαχνα, δεν το έβρισκα. Το είχα πετάξει πριν πολύ καιρό. Ήταν ανώφελο έτσι κι αλλιώς. Άνθρωπος χωρίς συναισθήματα, δεν μπορεί να ζωγραφίσει...

Θυμάμαι, κάποτε, μπορούσα.

Νύχτες που ζωντανεύουν νεκρές αναμνήσεις

«Όχι να ζήσω πια, να κοιμηθώ ζητάω!

Μες σ’ έναν ύπνο σαν το θάνατο γαλήνιο

Τον έρωτά μου δίχως τύψεις να σου δίνω,

Το μπρούτζινο, στιλπνό κορμί σου θα φιλάω.»

                                                    -Η Λήθη

Eίναι κάποιες νύχτες που χωρίς να το θες έρχονται στο μυαλό σου σαν άνεμοι, στιγμές που πέθαναν παλιά. Απλά στιγμιότυπα, γεμάτα αισθήσεις. 

Ένα τέτοιο φλάς-μπάκ κάθε τόσο, κάνει το τώρα ακαθόριστο… Κάνει το εδώ ένα μόνιμο ταξίδι. Συνήθως ευθύνεται ένα τραγούδι, ένα τοπίο, μία εικόνα ή ένα κείμενο (όπως στην προκειμένη περίπτωση) το οποίο αλλάζει την πίεση ροής του αίματος, λόγω της αυξημένης ζήτησης οξυγόνου απ’ τους ιστούς, αναγκάζοντας την καρδιά να χτυπά σε ασυνήθιστους ρυθμούς. Και τότε θυμάσαι. Θυμάσαι, αναπολείς και λησμονείς. 

Θυμάμαι που ήμουν διατεθειμένη να του δώσω τα πάντα. Γιατί ήταν αυτός που πάντα ήθελα, που κρυφά αγαπούσα. Που κάθε φορά κρατούσα με φόβο την ψυχή του, ενώ η δική μου ξεχείλιζε σαν ποτάμι στα πόδια του. Και ορκιζόμουν, ορκιζόμουν ότι θα έδινα και τη ζωή μου για χάρη του. Πόσο ψέμα ήταν. Το ένστικτο της επιβίωσης, είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε συναίσθημα. Γιατί, θα με άφηνε κάποτε. Κι εγώ θα πέθαινα. Και γι’ αυτό έφυγα. Θα με συγχωρήσει κάποτε...Θα με συγχωρήσει γιατί ξέρει ότι απλά προλαβαίνω ν’ αμυνθώ.

Και κάπου εκεί αυτές οι νύχτες γίνονται ατέλειωτες. Και οι τύψεις με κάνουν να χάνομαι και με μπερδεύουν. Έχεις μπερδέψει ποτέ την πραγματικότητα με τα όνειρα; Υπάρχουν στιγμές που δεν αντιλαμβάνεσαι το ψεύτικο απ’ το αληθινό; Κάπως έτσι, γίνεσαι εσύ το όνειρο και η ζωή το υποκείμενο, κι η αλήθεια σου πραγματώνει μια υπέροχη και ατελείωτη άβυσσο, τελεσίδικη κι οριστική.

She's lost control.

I’m a wild soul trapped in a fucking cage.
I get obsessed with several things which make me pretty much insane sometimes.
I’m full of greed and lust, which made me sick.
I get pleasure from every emotion that I can feel..happiness, love, anger, sorrow, jealousy.
I will trust u. But I’m gonna kill u first.
We both know that dead men tell no tales.
If u say to me “I’ll love you forever” and then change your mind…run.

I don't satiate death. I want chaos and confusion. I want. It. All.

 I don’t really know myself. I know only a few characteristics of me and every time I get really surprised of what I’m capable for. So… I’m not gonna ruin it more for u if u wanna get to know some other parts of me. I’ll let u do it by yourself..u know…discover me.