Κάθε τόσο νιώθω να έχω τόση πίκρα, τόσο θυμό και τόσο πόνο μέσα μου, που αρχίζω πραγματικά να πιστεύω πως δημιουργώ ακούσια καταστάσεις όπου πληγώνω και πληγώνομαι, μόνο και μόνο για να καταφέρω να τα εκφράσω.
Ντρέπομαι πολύ που φέρομαι έτσι στον ίδιο μου τον εαυτό -και πόσο μάλλον για τον τρόπο που σ' αυτές τις φάσεις αντιμετωπίζω τους άλλους που δεν μου φταίνε και σε τίποτα.
Κι αν αγαπάει κάποιος άσχημα κι αρρωστημένα το εγώ του, με ποια λογική θα μπορούσε να αγαπάει κάποιον φυσιολογικά? Να αγαπάει κάποιον σωστά?
Η μόνη παρηγοριά είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που τους έχω και η σιγουριά ότι όλοι κάπου-κάποτε-σε κάποιον, φέρθηκαν σκάρτα και εν τέλει τους αξίζει.
Το αστείο είναι ότι όλοι λίγο-πολύ έχουμε ένα άτομο να μας υπερασπιστεί, να μας χαϊδέψει τ' αυτάκια και να μας πει με όλο το θράσος της ανειλικρίνειάς του "αξίζεις κάτι καλύτερο".
Το ακόμη πιο αστείο είναι ότι ουσιαστικά χρειαζόμαστε αυτόν που θα μας πει ότι είμαστε κακά άτομα. Κακά άτομα, όχι με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Κακά άτομα με την έννοια του προβληματικού, του αδύναμου, του δεν-πρόκειται-να-αλλάξει ατόμου. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας πει μια και μόνο φορά την αλήθεια. Να μας πει "δεν αξίζεις τίποτε απ' όλα όσα σου δίνουν και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που νιώθεις ότι κάτι πάει στραβά και δεν μπορείς να λάβεις ευχαρίστηση".
Είναι αστείο.
Και είναι αστείο γιατί μόνο μέσω της διακωμώδησης και της μάσκας του "είχα-καλές-προθέσεις", είμαστε ικανοί να κρύψουμε έναν σκατένιο χαρακτήρα.
No comments:
Post a Comment