Όταν γύρισαν να μου πουν "ένας ενθουσιασμός είναι, θα περάσει" βασανιζόμουν γύρω στον έναν με ενάμιση χρόνο. Είχα αυτό το επίμονο βάρος στον θώρακα, την κυκλοθυμία, το σκίρτημα στην καρδιά, τον κόμπο στο στομάχι και λίγες στάλες υπέρτατης ευτυχίας ξεκλέβοντας ένα βλέμμα.
Και απ' το "απλός ενθουσιασμός" με πήγαν στο "ένας νεανικός έρωτας χωρίς ανταπόκριση είναι, θα περάσει, ο κανονικός έρωτας είναι αλλιώς".
Και όντως πέρασε, αλλά το ερώτημα παρέμεινε: Και πώς είναι ένας κανονικός έρωτας?
Και μου είπαν "όταν έρθει θα το καταλάβεις" και όταν νόμιζα ότι ήρθε και νόμιζα ότι το κατάλαβα μου είπαν "καμιά φορά δεν είσαι πραγματικά ερωτευμένος με το ίδιο το άτομο, είσαι ερωτευμένος με την ιδέα του να είσαι ερωτευμένος".
Τώρα μπορώ να τους διαολοστείλω κι αυτούς και τα γαμημένα τους κλισέ. Κατέληξα στο ότι δεν υπήρξε στιγμή απ'την εφηβεία μου κι έπειτα που να μην υπήρξα ερωτευμένη. Κατέληξα στο ότι υπάρχουν άπειρα είδη έρωτα.
Ερωτεύτηκα αγνά και όμορφα.
Ερωτεύτηκα εγωιστικά και σκληρά.
Ερωτεύτηκα τρυφερά κι ανιδιοτελή.
Ερωτεύτηκα βίαια και άπληστα.
Ο μόνος κοινός παράγοντας ήταν το πάθος, ο ρόλος του οποίου με συγχύζει ακόμα, διότι δεν μπορώ να αντιληφθώ για πιο λόγο το νιώθει κανείς πιο έντονο σε μια κατα τ' άλλα "προβληματική" σχέση. Γιατί βαφτίζουμε τους δύσκολους έρωτες, γεμάτους προβλήματα, τους πιο έντονους της ζωής μας? Αυτοί οι παράνομοι, οι καταστροφικοί, οι θυελλώδεις έρωτες που κρύβουν μέσα τους μια μορφή κακοποίησης ή κατάχρησης, γιατί είναι αυτοί που μας μένουν παραπάνω? Κατά τη διάρκειά τους πληγωνόμαστε και στο τέλος τους μένουμε μετέωροι αλλά αυτοί οι ίδιοι είναι που αναπολούμε με βαθιά νοσταλγία. Είμαστε μαζόχες? Πάντα έτσι συνέβαινε ή είναι ένα ακόμη στίγμα της διεστραμμένης, σύγχρονης κοινωνίας? Ερωτευόμαστε με γραμμή πλεύσης το μίσος και όχι την αγάπη? Τι, τι πάει στραβά?
Όταν ήμουν στο πρώτο έτος , είχα γνωρίσει εντελώς τυχαία ένα άτομο που είχε τελειώσει μια θεολογική σχολή και κάπως καταλήξαμε να μιλάμε για το θέμα και είχε αναφέρει κάτι ηλίθιο μεν, ενδιαφέρον δε: Το πάθος είναι η ουσία του έρωτα και σύμφωνα με τη Βίβλο το πάθος είναι αμάρτημα και δεν θα μπορούσες να το παντρέψεις με τίποτε αγνό, όπως η τρυφερότητα για παράδειγμα, παρά μόνο με άλλα αμαρτήματα. Ο αληθινός έρωτας είναι αληθινή καταστροφή.
Δεν ξέρω, εάν έβγαζα τα βιβλικά στοιχεία, παίζει να έβγαζε και νόημα. Εγώ απλά έγνεψα και συνέχισα να πίνω τη μπύρα μου όσο μονολογούσε, διότι εκείνη την περίοδο ήμουν πεπεισμένη ότι όλοι αυτοί οι θυελλώδεις έρωτες υπήρχαν μόνο σε γραμματοσειρές βιβλίων αθεράπευτα ρομαντικών ποιητών. Πώς γελάστηκα έτσι.
-Σ' ερωτεύομαι να το ξέρεις.
-Σκάσε, λες μπούρδες.
Και έσκασα.
Αργότερα κατάλαβα ότι όντως έλεγα μπούρδες.
Τον αγαπούσα υπερβολικά πολύ για να τον αφήσω να πιστέψει ότι τα συναισθήματα δεν ήταν αμοιβαία.
Ο "ενθουσιασμος" υπαρχει ως λεξη γιατι καποιες φορες οντως αυτο που νιωθεις δεν ειναι τοσο βαθυ οσο ο ερωτας. Ενθουσιασμος ειναι το οτι τον ή την σταμοαρες και επειδη σου μιλησε νιωθεις πως πετας στα ουρανια. Ενθουσιασμος ειναι τα ιδρωμενα χερια, ενθουσιασμος ειναι η αγνοια που εχεις για το ατομο απεναντι σου γιατι εσυ απλα τον σταμπαρες, δεν ηξερες ποιος μπορει να ειναι πραγματικα. Ερωτας απο την αλλη, ειναι να ξερεις την πραγματικοτητα γι αυτο το ατομο αλλα να μη σε νοιαζει. "Και τι εγινε αν βριζει λιγο παραπανω?"
ReplyDeleteΞερεις που πατας και που βρισκεσαι αλλα δεν προχωρας.
η αγαπη ειναι οταν ξερεις που πατας, ξερεις ακριβως που βρισκεσαι κι ακομα κι αν πατας πανω σε καρβουνα δε σε νοιαζει, ξερεις πως μαζι θα τα κανετε σταχτη.
Εσύ μου διαχωρίζεις τον ενθουσιασμό απ' τον έρωτα επειδή στο πρώτο δεν γνωρίζεις τον άλλον και στο δεύτερο τον γνωρίζεις. Ή απλά έτσι νομίζεις. Γιατί απ' τα πολλά κακά του έρωτα είναι και η ακούσια εξιδανίκευση του άλλου ατόμου στη σκέψη μας, που μας κρατάει πολύ μακριά απ' το "ξέρεις την πραγματικότητα γι αυτο το άτομο" που ανέφερες.
DeleteΟπότε επιστρέφουμε πάλι στο μηδέν.
Καλησπέρα.