Ανακυκλώσεις

Είναι κρίμα.

Είναι που υπήρξες φάντασμα απ' την στιγμή που μάτωσαν τα σκέλια της μητέρας σου.
Είναι που παραιτήθηκες απ' τη ζωή την ώρα που πρωτογέμισαν τα πνευμόνια σου οξυγόνο.
Είναι που κλάματα και υστερίες σε νανούριζαν το βράδυ.
Είναι η αγάπη που τη λάμβανες κόκκινη και τσουχτερή, σε σχήμα παλάμης, στο παιδικό σου μάγουλο.
Είναι η συμπάθεια που έδειχνες τραβώντας μου τα μαλλιά.
Είναι που σεργιάνιζες από 'δω κι απο 'κει, ξενυχτώντας άσκοπα, φανταζόμενος πως διασκεδάζεις.
Είναι που άλλοτε με προστάτευες και άλλοτε με στρίμωχνες σε γωνίες.
Είναι που ζήλευες και έκανες την ευαισθησία μου να κυλιέται στα πατώματα.
Είναι που μου έκανες έρωτα ξεφτυλίζοντάς με κι έπειτα είναι που έκλαιγες στα γόνατά μου.
Είναι που έφυγες μακρυά και δεν μπορούσα να σε πάρω αγκαλιά -να σου δώσω ένα φιλί στο μέτωπο.
Είναι που ξεχνούσες πώς χάιδευα το ατόφιο πρόσωπό σου για να σ' αναγνωρίσω.
Είναι που φοβόσουν πως με χάνεις κι είναι που φοβόμουν πως σε χάνεις.
Είναι που εκλιπαρούσες τη βοήθειά μου ψηλαφώντας μια οθόνη υπολογιστή κ' είναι που δεν σε πίστεψα.
Είναι που ίσως το μετάνιωσες τελευταία στιγμή και υπήρξες για δευτερόλεπτα τρομοκρατημένος.

Είναι τόσο κρίμα.

Είναι που ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι, κάθε καλοκαίρι, θα μου λείπεις λιγάκι παραπάνω.