Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον ακούω.
Δεν τον ακούω.
Η χαρά μου είναι ένας ήλιος που δύει.
Το μελαγχολικό μπλε με τις ξεχασμένες πορφυρές αχτίδες πλημμυρίζει την ψυχή μου.
Και μ' αντικρίζεις
Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον νιώθω.
Δεν τον νιώθω.
Αυτό το χρώμα του δειλινού, το χρώμα της μοναξιάς κουβαλάω,
μα δεν είμαι μοναχικό άτομο.
Μ' ακολουθεί, με γυροφέρνει.
Προσκολλάται στα πρόσωπα που ξαπλώνουν σιμά μου, σε ξένα, κρύα κρεβάτια.
Και μ' αντικρίζεις
Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον καταλαβαίνω.
Δεν τον καταλαβαίνω.
Κι ούτε προσπαθώ, γιατί έχω τον δικό μου.
No comments:
Post a Comment