Και τα λάθη συνεχίζονται και πάντα θα συνεχίζονται και πάντα κάποιος θα σταθεί απέναντι με υφάκι " είσαι για τον πούτσο" να κατακρίνει.
Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα είμαι εγώ, και δεν θα στέκομαι απέναντι από έναν καθρέφτη.
Γιατί έχω σιχαθεί να κατηγορώ συνεχώς τον εαυτό μου για λάθη άλλων καριόληδων. Και εν τέλει, μια μικρή συμβουλή σε σας τους λιγοστούς αναγνώστες, το να αναλύεις και να απαριθμείς τα λάθη των άλλων και να καταλήγεις να τα φορτωνεις σε εσένα, απλά σε αφήνει πίσω, τίποτε άλλο.
Σου σαπίζει και λίγο την ψυχή.
Αυτό.
Και αυτή τη μοναδική φορά θα αναγνωρίσω το, πραγματικά, μοναδικό μου λάθος.
Δεν μίλησα όταν έπρεπε.
Μπορεί να είστε διαφορετικά άτομα και οι δύο, αλλά εν τέλει κουβαλάτε(ή έστω κουβαλούσατε) τις ίδιες ανασφάλειες, τους ίδιους κομπλεξισμούς και την ίδια ανάγκη για προσοχή. Και, ειλικρινά τώρα, όλοι έχουμε ψυχολογικά -αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε την κάθε σκάρτη πράξη μας.
Και όπως έλεγα, το μόνο λάθος που έκανα ήταν το ότι δεν εκφραζόμουν. Που στην τελική ούτε τώρα μπορώ να το κάνω, γιατί ο ένας δεν πρόκειται να μου απαντήσει εκεί που βρίσκεται και με τον άλλον στην Αθήνα, πάλι λόγω απόστασης, δεν μπορώ να τον προσεγγίσω και να του βγάλω όση σαπίλα έχω μαζεμένη, μπροστά του, κρατώντας ένα μπουκάλι στο χέρι -όπως πρέπει.
Τι να πω? Ότι θα έπρεπε να ντρέπεστε? Θα το αφήσω σε κανένα βραζιλιάνικο του STAR.
Να σας τρίψω στη μούρη το πόσο αχάριστοι υπήρξατε? Δεν έχει νόημα, έτσι κι αλλιώς, από πριν ήταν χαμένη υπόθεση, σερνόσασταν στα νοσοκομεία στα οποία σας άφηνα και έπαιρνα τηλέφωνα να δω αν ζείτε ή αν πεθάνατε. Τι εγώ, τι μήνυμα της cosmote ένα πράγμα, την ίδια αξία είχε.
Την ίδια αρρώστια και την ίδια σιχασιά είχατε μέσα σας. Και ζητούσατε βοήθεια από άτομο που δεν μπορούσε να βοηθήσει ούτε καν τον εαυτό του, αλλά σας στήριξε. Και ανταποδώσατε με τον χειρότερο τρόπο. Την ίδια μοναξιά βιώνουμε όλοι μας, στο κάτω κάτω. Μια ανακυκλώσιμη μοναξιά σε συνδυασμό με μια ακόρεστη φλόγα για κάτι το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουμε -μαζί τα συζητούσαμε. Αλλά εσείς υπήρξατε τόσο άρρωστοι, που δεν αντιληφθήκατε ούτε στιγμή ότι αυτό που πραγματικά ψάχνατε, δεν ήταν να απαλύνεται έναν κάποιον -οποιονδήποτε- πόνο, ψάχνατε να επιμηκύνετε το τιτανομέγιστο εγώ σας. Και όταν σας άνοιγα με χίλια ζόρια λίγο τα μάτια με σκληρές λέξεις, βρεθήκατε να τις καρφιτσώνετε επάνω μου. Μιλήστε μου πάλι για καριολιές δικές μου, για φόβο δέσμευσης και φρίκες, όταν ξαναβρεθείτε έξω από ένα μπαρ, ξαπλωμένοι στα πόδια μου, να κλαίτε με ένα μπάφο στο χέρι, για το πόσο δύσκολο είναι να κάνετε κάτι σοβαρό. Καριόλια.
Και την επόμενη φορά που θα ακούσω συγνώμες και παρακάλια, θα πέσει χαστούκι. Έστω και διαδικτυακό. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν σας πλέον.
Εφόσον είστε φοβισμένοι, ευθραυστοι, μόνοι, πληγωμένοι και κλαίγεστε γι αυτό, γιατί επιλέγετε να αποστειρώνετε τα μυαλά σας αντί να βρείτε ένα μέσο διαφυγής που όντως δουλεύει?
Δεν παίρνω ποτέ απάντηση.
Το είχα ρωτήσει πολλές φορές αυτό.
Αν δεν ήσασταν τ' ανάσκελα, πνιγμένοι σε άσπρες νιφάδες των 50ευρώ, ίσως και να μου απαντούσατε.
Σαν να μιλάς για εμένα ένα πράγμα, παλιοκατάσταση. Γιατί έμπλεξες εξαρχής βασικά, εφόσον φαντάζομαι έβλεπες που θα κατέληγε; Ωραία τα δράματα, αλλά η ζωή δεν είναι ούτε Kerouac ούτε Honore να την περνάμε κάπου ανάμεσα στον ηρωισμό και το κρεβάτωμα.
ReplyDeleteΡε, ρε, ρε, έρχονται Placebo Αθήνα τον Αύγουστο, θα κατέβεις; Έλα να γίνουμε λιώμα και να τραγουδάμε παράφωνα.
Έμπλεξα εξ αρχής γιατί ήταν καλά -περνούσαμε ωραία. Κανένας δεν είχε χάσει την μπάλα. Θα κάναμε τις μαλακίες μας, θα κάναμε τις βόλτες μας, τις συζητήσεις μας, θα πλακονόμασταν, θα φιλιώναμε πάλι. Την βρίσκαμε πολύ όμορφα ρε. Ε,όταν εν τέλει το μόνο που ήταν ικανοί να κάνουν ήταν καταχρήσεις και σύρσιμο στα πεζοδρόμια, εκεί χάλασε η φάση.
DeleteΜαλάκα άμα είχα χρήματα, φουλ θα ζούσα την ζωή του Κέρουακ. Στο εγγυώμαι. Θα έφερνα τον κόσμο πάνω κάτω και θα τον έκανα όπως θέλω εγώ.
Εννοείται ότι θα κατέβω, προσπαθώ να μαζέψω χρ'ηματα. ήθελα να έρθω και πιο νωρίς γιατί άκουσα και κάτι για Deftones αλλά μετά το πάσχα θα είμαι ταπί, οπότε,ναι,δεν.
Μαλακία τότε, 've been there και δεν αξίζει, ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι, απλά πιάσανε καλά οι ορμόνες στην προκειμένη, είχε και καλό κρέας, τα 'λεγε και ωραία, voila, δεν θέλει πολύ.
ReplyDeleteΚανένας στον Κερουάκ δεν είχε λεφτά ούτε για τα βασικά, και δες. Δε θέλει λεφτά ελευθερία θέλει.
Οι def. έρχονται τέλη Ιούνη, αν θέλεις κάπου να κρασάρεις μου λες. Θα σου στείλω για placebo να συννενοηθούμε εν καιρώ, αν βρω κιόλας κάποιον να μας μαζεύει μετά θα είμαι χαρούμενη.