Τα πρωινά μου μ' αρέσει να τα περνάω τριγυρνώντας σε μια χιλιοπερπατημένη κωμόπολη.
Σε ερημικά σοκάκια και παιδικές χαρές δίχως παιδικές φωνούλες, με τη νεκρική σιγή να απλώνεται αποπνικτικά σα νέφος, προσπαθώντας να ανασκευάσω αναμνήσεις μιας παιδικής ηλικίας που δεν εκτίμησα και μιας εφηβικής ηλικίας που δεν χάρηκα.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν ,με προσπερνάνε με πρόσωπα δυστυχισμένα και βλέμματα κενά, δεν με νοιάζει που πάνε -με νοιάζει ο ήχος της βιασύνης και του άγχους που αφήνει το γοργό τους βάδισμα εμπρός μου, μοιάζουν κρύοι, αναλώσιμοι, κι εξευτελιστικά αδιάφοροι, δεν χαίρονται την βόλτα,την περιπλάνηση.
Κι εγώ στέκω χαμογελώντας.
Γιατί σιγοβηματίζοντας αυτά τα οικεία χώματα, κατάλαβα ότι τα αγαπώ. Αυτά τα χώματα που τα περπάτησα ξανά και ξανά τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι τα αγαπώ. Γιατί τα σιχάθηκα, γιατί τα μίσησα. Γιατί πέρασα κάποια απ'τα χειρότερα χρόνια της λιγοστής ζωής μου περπατώντας επάνω τους. Αλλά τα αγαπώ γιατί τα περπάτησα εγώ. Γιατί είναι κομμάτι μου, γιατί με στιγμάτισαν, γιατί με σμίλευαν αργά και βασανιστικά και μ' έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Γιατί όταν ήρθαν τα πιο δύσκολα, τα λησμόνησα. Και προπαντός τ' αγαπώ, γιατί είμαι εδώ και τα περπατάω ακόμα.
Γιατί όσα σκατά με γέμισαν, με γέμισαν και πείσμα.
Και ελπίδα.
Αναμφίβολα έχω απείρως μεγάλη δουλειά ακόμα μέχρι να γίνω το άτομο που θέλω -να αποβάλλω τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα πάθη και τις αμέτρητες αδυναμίες που με κρατάνε πίσω και να γεμίσω αξίες και ιδανικά που μόνο πληθώρα χαράς μπορούν να μου προσφέρουν.
Κι αυτό το χρωστάω στην ματαιοδοξία μου που πάντα με ωθούσε στο να ζητάω παραπάνω.
Μόνο που αυτή τη φορά θα λαχταράω συνεχώς το "κάτι καλύτερο" και όχι το αντίθετο.
No comments:
Post a Comment